چه کسی از هوآوی می ترسد؟/ فهم نگرانی‌های امنیتی از اینترنت نسل 5

به گزارش راهبرد معاصر؛ همزمان با حرکت کشورها به سوی پهنای باند موبایل (5-G)، ایالات متحده با صدایی بلند، هوآوی را یک تهدید امنیتی معرفی کرده است. لحن واشنگتن هشدارگونه شده و تهدید کرده تبادل اطلاعات و تجارت را با متحدان نزدیکی که همزمان زیرساخت های نسل پنجم اینترنت هوآوی را می پذیرند، محدود خواهد کرد.

گرچه برخی دولت ها نظیر استرالیا در مقابله با هو آوی موضعی تند دارند، برخی دیگر چون بریتانیا، محتاطانه تر برخورد می کنند و چنین استدلال می آورند که خطرات استفاده از فناوری های این نهاد، می تواند بدون آن که ازمنافع آن به کلی چشم پوشید، کاهش یابد. سوال اینجاست کدام راست می گوید؟ چرا این متحدان نزدیک رویکردهای متفاوتی در قبال این موضوع دارند؟

خطرات

نگرانی ها نسبت به هوآوی که از مدت ها پیش وجود داشته، منطقی هستند. اتهامات معتبری وجود دارد که نشان می دهد این شرکت از سرقت مالکیت های معنوی سود برده است. همچنین کمپانی مورد بحث نمی تواند بدون روابط نزدیک با دولت چین، دوام بیاورد.

هوآوی قویا این اتهامات را رد می کند و تاکید دارد کاربرانش در معرض خطر جاسوسی از سوی دولت چین نیستند و می گوید در مقابل هرگونه درخواست اشتراک اطلاعات کاربران از سوی دولت پکن مقاومت خواهد کرد. اما جای شک و شبهه است که واقعا بتواند با قوانین داخلی سختگیرانه چین، چنین مقاومتی کند. در قوانین چین کمپانی ها مجبور به اشتراک داده با دولت هستند. همچنین با توجه به سابقه پکن در حملات سایبری جهت سرقت مالکیت های معنوی، ممکن است این دولت اقدام به نفوذ در زیرساخت های اساسی ارتباطی هم بکند.

به علاوه نباید از یاد برد که خیز چین برای تبدیل شدن به یک ابرقدرت فناوری در جهان، با جریان کمک های مالی دولتی در قالب سوبسیدها، اتفاق افتاده که در آن بخش خصوصی چندان فعال نیست. بنابراین مرز مشخصی میان بخش خصوصی و عمومی در چین نمی شود ترسیم کرد. چین برای ابتکار یک کمربند، یک جاده در آفریقا، امریکا جنوبی و آسیا هم سرمایه گذاری زیادی روی زیرساخت های ارتباطی کرده است.

در این کشورها، چین اثبات کرده بدنبال شبکه آزاد نیست. در سریلانکا، چین در یک بندر استراتژیک سهم داشت تا طلب هایش صاف شود؛ در مکزیک وامی با سود 1% پرداخت شد که شرط آن، پرداخت 80% بودجه با واسطه هوآوی بود.

فارغ از نگرانی های زئوپلیتیک و اطلاعاتی، کیفیت تولیدات هوآوی حاوی خطرات سایبری مهمی است. مسئله ای که آنطور که باید و شاید توجهات را به خود جلب نکرده است.

در راس تمامی مخاطرات، زمینه تهدیداتی است که با آمدن نسل پنجم در امنیت سایبری بوجود می آید. لایه های شبکه بیشتر برای استفاده نرم افزار فراهم خواهد بود و خود به خود رخنه جاسوسی را هم بالا می برد. شبکه آنتنی به شدت قوت می یابد و حفظ امنیت با آن ها بسیار سخت تر خواهد شد. دیگر نیازی به بستن راه نفوذ مخفی نخواهد بود چون راه های نفوذ آشکار بسیارند.

به همین سبب، امریکا تهدید کرده با متحدان همکار با هو آوی، اشتراک گذاری اطلاعاتی را محدود می کند. پس چرا برخی کشورها به پذیرش زیرساخت 5-G هوآوی می اندیشند؟

موقعیت های متفاوت

واقعیت این است که همه کشورها قدرت مانور لازم را ندارند. 5-G اولین تکنولوژی در زیرساخت های موبایل موجود خواهد بود.

استرالیا و امریکا می توانند قاطع وارد شوند چون زیرساخت های ملی آن ها از 2012 تا کنون، بسیار از هوآوی رها بوده است. اما در بسیاری از کشورهای دیگر، این کمپانی چینی نفوذ گسترده ای یافته که بریتانیا یکی از آن هاست. هوآوی در انگلیس از 2005 خدمات ارتباطی  ارائه می کند. حتی اگر انگلیس فردا تصمیم بگیرد هوآوی را کاملا بیرون کند، نخواهد توانست از زیرساخت های 4-G که این شرکت آورده چشم بپوشد. اگر بخواهد چنین کند فرصت زیادی از دست می دهد، و احتمال دارد سال ها از 5-G عقب بیفتد.

در نتیجه این واقعیت، بریتانیا رویکرد پراگماتیستی در مقابل هوآوی اتخاذ کرده و تاکید دارد مدرکی دال بر فعالیت سایبری دولت چین در هوآوی بدست نیامده. در قلب این فرایند، مرکز ارزیابی امنیت سایبری هوآوی قرار دارد که در 2010 پایه گذاری شد تا اعتمادسازی کند. با توجه به این که پس از تاسیس این نهاد، انتقادات از "پلیسی کردن اداره هو آوی" بالا گرفت، شرکت مرکز ملی امنیت سایبری را به راه انداخت که در آن طیفی از بازیگران حضور دارند.

گزارش 2019 مرکز مذکور هرچند انتقاداتی را به شیوه مدیریت نرم افزار شرکت وارد می کند اما آن را به وا دادن در مقابل دولت چین متهم نمی کند.

رویکردهای سیاسی نظیر این، که مدرک پایه هستند، در ایتالیا و نروژ هم بیشتر و بیشتر ظاهر می شوند. آن ها انعطاف بیشتری برای دولت ها قائلند و به عنوان مثال دسترسی به برخی قراردادهای رقیب را با ابزارهای شفاف و قانونی، محدود می سازند. این رویکردها همچنین باعث بروز برخی نگرانی های امنیتی در فضای ملی و سایبری شدند زیرا تائید می کنند اطلاعات را در عوض پیشنهادات خوب، ارائه دهند. یعنی ممکن است با قیمت بالا فروش اطلاعات صورت گیرد.

بریتانیا همچنین بر نیاز به مدیریت خطر و بالابردن تنوع خدمات دهندگان تاکید دارد. رویکرد بلندتر این است که مرزی میان شبکه های مرکزی با شبکه های پیرامونی کشیده شود. در این رویکرد، خدمات دهندگان حق ورود به حوزه شبکه های مرکزی را ندارند. بریتانیا البته کوشیده با وارد کردن رقبای دیگر برای هوآوی، نسل پنجم را کاملا به این شرکت نسپارد.

در هر حال، مدیریت خطرات برای امنیت ملی و سایبری در فضای 5-G پیچیده تر خواهد بود. در زنجیره تولید جهان، محدودیت بر اساس ملیت خدمات دهنده چندان کارامد نخواهد بود. برای کشورهایی که از قبل خود را وابسته به هوآوی کرده اند و نمی توانند روابط با این کمپانی را قطع کنند، رویکردهای میانی نظیر "اطلاعات مرکز و پیرامون"، امکان اجرایی شدن دارند.