طرح ترامپ برای ساخت یک سالن رقص جدید در کاخ سفید
به گزارش راهبرد معاصر؛ مجلهٔ بریتانیایی اکونومیست در مقاله‌ای به طرح رئیس‌جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، برای ساخت یک سالن رقص جدید در کاخ سفید پرداخته و آن را فصل جدیدی در تاریخ طولانی تمایل رهبران سیاسی برای تبدیل دفاتر رسمی به نمادهای تجمل و غرور دانسته است.
این پروژه، که جزئیات آن از نظر اندازه و هزینه بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون دلار متغیر است، پس از امضای یک دستور اجرایی توسط ترامپ برای استفاده از «معماری کلاسیک» به عنوان سبک رسمی ساختمان‌های دولتی مطرح شد. منتقدان آن را نمادی از تمایل ترامپ به ظاهر و تجمل امپراتوری‌گونه می‌دانند، در حالی که طرفدارانش آن را تصمیمی مهم ارزیابی می‌کنند.
اکونومیست می‌گوید وقتی رهبران به معماران و طراحان دکوراسیون داخلی رجوع می‌کنند، این کار نشان‌دهندهٔ احساس خودبزرگ‌بینی و خودنمایی آن‌ها است.
نمونه‌های تاریخی
لوئیس چهاردهم، شاه فرانسه (۱۶۴۳–۱۷۱۵)، ثروت عظیمی صرف کرد تا یک سرای کوچک شکار را به کاخ ورسای تبدیل کند، که نمادی آشکار از تفاوت‌های طبقاتی شد و در نهایت منجر به سقوط سلسله سلطنتی با گیوتین گردید.
در دهه ۱۹۸۰، نیکولای چاوشسکو، رهبر رومانی، یک‌سوم بودجه کشور را صرف ساخت «قصر مردم» کرد و پس از انقلاب مردمی به دست ارتش کشته شد.
جاکوب زوما پس از انتخاب به ریاست جمهوری جنوب آفریقا (۲۰۰۹)، مزرعه خانوادگی خود را به مجموعه‌ای لوکس تبدیل کرد با بهانه «به‌روزرسانی امنیتی»، شامل استخر بزرگ و پناهگاه لوکس برای گله‌های خود. او حتی ادعا کرد که یک گاو سرگردان می‌تواند هشدار کاذب ایجاد کند و «استخر اطفای حریق» ضروری است در صورت شعله‌ور شدن سقف‌های کاه‌پوش.
نمونه‌های معاصر
نصب آسانسور بار برای دفتر رسمی نخست‌وزیر استرالیا (۲۰۱۶) با هزینه ۸۳,۵۰۰ دلار استرالیا (~۶۲ هزار دلار آمریکا)، خشم عمومی را برانگیخت.
استفاده از کاغذ دیواری گران‌قیمت توسط بوریس جانسون در آپارتمان خود در «داونینگ استریت» باعث سقوط او از مقام نخست‌وزیری بریتانیا (۲۰۱۹–۲۰۲۲) شد.
ویکتور یانوکوویچ، رئیس‌جمهور سابق اوکراین، در بازسازی محل اقامت خود از شیرهای پوست‌کنده، سپرها، شمشیرها، پیانوی سفید شتاین‌وی و دریاچه مصنوعی با کشتی تقلیدی و لوسترهایی به ارزش ۹۷ هزار دلار استفاده کرد. پس از فرار او، خانه به «موزه فساد» تبدیل شد.
اکونومیست نتیجه می‌گیرد که پروژه ترامپ، حتی اگر خود هزینه‌های آن را تقبل کند، «شبح تاریخ» همچنان او را دنبال خواهد کرد و منتقدان آن را با کاخ ورسای در پاریس مقایسه می‌کنند./انتخاب