بایدها و نبایدهای مذاکره‌کنندگان در دولت سیزدهم

به گزارش راهبرد معاصر؛ محمدعلی بصیری تحلیلگر مسائل بین‌الملل و استاد دانشگاه گفت: معمولاً کشورهایی که دیپلماسی موفق و قوی دارند، سعی می کنند چینشی از رده‌های تخصصی تاثیرگذار در گروه‌های دیپلماسی خود داشته باشند. خصوصاً در بحث برجام، تیمی که در آینده مذاکرات را جلو می‌برد باید شامل دیپلمات‌های باسابقه و خوشنام وزارت خارجه باشند و هم بخشی از نیروهای فعال و قوی از مجلس را همراه داشته باشد. از سوی دیگر، نمایندگانی هم  از نیروهای مسلح، وزارت‌خانه‌های اقتصادی و امنیتی در آن حضور داشته باشند.

وی ادامه داد: اگر چنین ترکیبی در بدنه تیم مذاکره‌کننده باشد، در پیشبرد دیپلماسی و مذاکرات حتما موفق‌تر از تیم گذشته عمل خواهند کرد. مشکلی که در مذاکرات قبل بود و خیلی نتیجه مطلوب به دست نیامد همین امر بود که چینش تیم دیپلماسی،‌ نتوانست تمام ابعاد حول برجام را پوشش بدهد و عمده دیپلمات‌هایی که برای مذاکرات می رفتند صرفاً دیپلمات های وزارت خارجه بودند و نقطه ضعف نشان می دادند.

بصیری با اشاره به تجربه جهانی در مذاکرات حساس، گفت: این تجربه در مذاکرات خلع سلاح میان دو بلوک شرق و غرب جواب داده است. مذاکرات دهه 60 و 70 که بین شوروی سابق و امریکا بود  کادر مذاکره کننده، متشکل از دیپلمات‌ها، نظامی‌ها و نمایندگان بود و به پیمان‌هایی منجر شد که تا سالها پایدار باقی ماند. طرفین راضی بودند و حس می‌کردند منافع آنها تامین شده است. متاسفانه برای ما این چنین نبود و نقطه ضعف ما این بود در مذاکرات تنها دیپلمات‌های وزارت خارجه حضور داشتند و پتانسیل‌های دیگر کشور در حاشیه باقی ماندند و درنتیجه خروجی لازم را برای کشور نداشت.