چرا صهیونیست‌ها به آتش بس تن دادند؟
صهیونیست ها به دلیل آنکه اقتصاد را به عنوان پایه تمام امور خود تعریف کرده اند و همه محاسباتشان از این مسیر می گذرد، تاب تحمل هزینه های اقتصادی تحمیلی درگیری را ندارند و آن را کوتاه تعریف کرده اند.
به گزارش راهبرد معاصر ، رژیم صهیونیستی از روز پنج شنبه به بهانه ارسال دوباره بادبادک های آتشزا، نوار غزه را زیر با حملات هوایی قرار داد. این حملات با پاسخ های مقاومت روبرو شد و تبادل بین دو طرف تا روز یکشنبه ادامه پیدا کرد. صهیونیست‌ها در میانه راه اعلام کردند این درگیری تا 3 روز ادامه خواهد یافت و اوج حملات، روز یکشنبه بود. در این روز گروه های مقاومت حومه تل آویو را هدف موشک های خود قرار دادند و یک موشک ساخت داخل به نام بدر 3 را رونمایی کردند. صهیونیست ها هم حملات هوایی خود را چند برابر کرده، تمامی نقاط نوار غزه و مناطق مسکونی را هدف قرار دادند.
مشی صهیونیست ها همواره اینگونه بوده که عوامل و مسائل اقتصادی در نگاه آنها، مهمترین جایگاه را داشته است. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اعلام ادامه درگیری به مدت 3 روز از سوی صهیونیست ها کاملا توجیه اقتصادی داشته و این عامل مهمترین دلیل تعیین 3 روز زمان برای این درگیری بوده است.
عوامل اقتصادی پایان درگیری
هزینه بالای درگیری هوایی
درگیری به وجود آمده و حملات هوایی در منظومه نظامی رژیم صهیونیستی از هزینه های بالایی برخوردار است که موجب شده است صهیونیست ها حاضر نباشد بیش از 3 روز برای آن هزینه کنند.
وجه نخست، آماده باش نیروهای احتیاط است. با آغاز هر درگیری نیروهای احتیاط فراخوانده می شوند و در حالت آماده باش قرار می گیرد. معمولاً تعداد این نیروها به اندازه نیروهای حاضر در پایگاه ها و در پایین ترین تعداد، 80 درصد نیروهای ثابت پایگاه ها است. این به معنای دو برابر شدن اولاً هزینه های جاری مثل آذوقه، تأمین و تجهیز و ثانیاً دستمزد سربازان ارتش است. در جنگ 51 روزه تعداد 40هزار نیروی ثابت در ابتدای جنگ وارد میدان شده، 40هزار نیروی احتیاط نیز فراخوانده شدند. خبرگزاری «راشا تودِی» در گزارشی پس از جنگ 51 روزه به نقل از یک منبع صهیونیست نوشت هزینه روز اول جنگ غزه در سال 2014 بین 420 تا 840 میلیون دلار بوده است. حالا با گذشت 5 سال از آن جنگ و افزایش حدوداً 10 درصدی هزینه ها در سرزمین های اشغالی، هزینه هر روز درگیری بالغ بر 500 میلیون دلار بوده است . این 3 روز درگیری دست کم 1.5 میلیارد دلار برای صهیونیست ها هزینه داشته است.
وجه دوم هزینه های درگیری برای صهیونیست ها، هزینه های دفاعی و گنبد آهنین است. به دلیل آنکه ماهیت جنگ گروه های مقاومت فلسطینی یک جنگ موشکی است لذا سیستم گنبد آهنین مهمترین رکن عملیاتی صهیونیست ها در این نوع درگیری ها می شود. براساس گزارش هایی که پس از سال 2014 و پایان جنگ 51 روزه منتشر شد، هزینه هر موشک گنبد آهنین 40 هزار دلار است. براساس آماری که صهیونیست ها اعلام کرده اند آنها بیش از 100 موشک مقاومت را با گنبد آهنین خنثی کرده اند. این نکته نیز نباید دور از محاسبات قرار گیرد که برای مقابله با موشک های مقاومت بین 1 تا 3 موشک و به طور میانگین 2 موشک از گنبد آهنین شلیک می شود. حال با یک محاسبه ابتدایی متوجه می شویم که صهیونیست برای مقابله با 100 موشک مقاومت که خودشان به آن اذعان کرده اند بیش از 200 موشک از گنبد آهنین شلیک کرده اند که هزینه آن بالغ بر 8 میلیون دلار است. این در حالی است که هزینه موشک های مقاومت که با وسایل ابتدایی در داخل نوار غزه تهیه می شوند در گرانترین مورد آنها 10هزار دلار است. صهیونیست ها برای رصد یک موشک 10 هزار دلاری و یا کمتر، حدود 40هزار دلار باید هزینه کنند.
هزینه بالای هواپیمای جنگی
صهیونیست ها در حملات خود از هواپیماهای پیشرفته آمریکایی استفاده می کنند. هزینه بلند شدن و نشستن هر یک از این هواپیماها بالغ بر چندصد هزار دلار است. آماری از تعداد پروازهایی که جنگنده های رژیم صهیونیستی انجام داده اند هنوز ارائه نشده است اما اگر هزینه هر پرواز هواپیمای جنگنده رژیم صهیونیستی فقط 250 هزار دلار باشد با ادعای صهیونیست ها مبنی بر هدف قرار دادن 270 هدف در نوار غزه، اگر هر هواپیما در مأموریت خود به سمت 6 هدف شلیک کرده باشد، 45 پرواز در این مدت صورت گرفته است و هزینه این تعداد پرواز 11میلیون و 250 هزار دلار شده است. هزینه موشک های شلیک شده و به خطا رفته- که چند برابر هزینه بلند شدن جنگنده ها است- به دلیل نبود برآیندی از هزینه های آنها، قابل محاسبه نیست.
کاهش در آمدهای اقتصادی
علاوه موارد هزینه آور برای صهیونیست ها- که در بالا به مهمترین آنها اشاره شد- وقوع درگیری برخی منابع درآمدی صهیونیست ها را نیز از بین می برد که این هزینه ها نیز برای صهیونیست ها قابل تحمل نیست.
تعطیلی سکوی استخراج گاز صهیونیست ها
رسانه های صهیونیستی روز یک شنبه از تعطیلی چاه گازی «تمار» در دریای مدیترانه خبر دادند. این چاه گازی در فاصله 90 کیلومتری ساحل فلسطین اشغالی قرار دارد اما سکوی تولید و بارگیری آن در فاصله 25 کیلومتری ساحل مدیترانه واقع شده است. هنگامی که رسانه های صهیونیستی از حمله دریایی گردان های عزالدین قسام به برخی مواضع صهیونیست ها خبر دادند دلیل تعطیلی این چاه گازی مشخص شد. تعطیلی این چاه گازی یکی از درآمدهای هنگفت صهیونیست ها را از آنها به مدت چند روز گرفت و ادامه این روند می توانست علاوه قطع درآمد گازی این رژیم به آنها خسارت های تعویق در تحویل قراردادهای گازی را نیز تحمیل کند.
تعطیلی نیروگاه دیمونا و کارخانه های شیمیایی حیفا
با تهدیدی که جنبش جهاد اسلامی رسما روز شنبه اعلام کرد و طی آن نسبت به هدف قرار گرفتن مجموعه نیروگاه هسته ای دیمونا و کارخانه های شیمیایی حیفا به صهیونیست ها هشدار داد، این دو منبع درآمدی رژیم صهیونیستی نیز تعطیل شدند. تعطیلی این مراکز که مهمترین منابع درآمدی صهیونیست را تشکیل می دهند به معنای رکود اقتصاد صهیونیست ها طی مدت درگیری است؛ امری که در اقتصاد یک فاجعه محسوب می شود.
قطع در آمدهای گردشگری
یکی از منابع مهم درآمدی صهیونیست ها، گردشگری است. صهیونیست با سرمایه گذاری کلان در این حوزه و با تبلیغات وسیعی که در کشورهای اروپایی کرده اند و همچنین با اقداماتی از جمله آزادی حضور همجنس گرایان در فلسطین اشغالی و محافلی که برای اینگونه جریانات برپا می کنند، درآمد قابل توجهی از این بخش به دست می آورند. هرگونه درگیری و جنگ موجب به صفر رسیدن درآمد این حوزه می شود. ضمن اینکه بخش قابل توجهی از درآمد گردشگری رژیم صهیونیستی با سرمایه گذاری های خارجی به دست آمده است که ادامه درگیری و جنگ موجب خروج این سرمایه ها در دراز مدت می شود.
به عنوان مثال در سال 2014 با آغاز جنگ 51 روزه، 90درصد پرواز ها و رزرو هتل ها در فلسطین اشغالی لغو شد و این امر موجب ورشکستگی این صنعت در رژیم صهیونیستی شد تا جایی که با ورود دولت رژیم صهیونیستی و تزریق سرمایه های خارجی و کلان یهودی دوباره احیا شد.
جمع بندی
به رغم تمام ادعای ایدئولوژیک که از جانب مقامات رژیم صهیونیستی در خصوص حمله نوار غزه و حاکمیت دینی در نظام این رژیم مطرح می شود، جوانب اقتصادی و رویکرد مالی به تمامی امور مهمترین دغدغه مقامات صهیونیستی است. در درگیری اخیر هزینه های بالایی که به این رژیم تحمیل می شد ، موجب شد آنها زمان درگیری را از قبل تعیین کنند و بیش از 3 روز تن به درگیری ندهند چرا که تاب تحمل هزینه های اقتصادی آن را نداشته و ندارند.
تسنیم
مشی صهیونیست ها همواره اینگونه بوده که عوامل و مسائل اقتصادی در نگاه آنها، مهمترین جایگاه را داشته است. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد اعلام ادامه درگیری به مدت 3 روز از سوی صهیونیست ها کاملا توجیه اقتصادی داشته و این عامل مهمترین دلیل تعیین 3 روز زمان برای این درگیری بوده است.
عوامل اقتصادی پایان درگیری
هزینه بالای درگیری هوایی
درگیری به وجود آمده و حملات هوایی در منظومه نظامی رژیم صهیونیستی از هزینه های بالایی برخوردار است که موجب شده است صهیونیست ها حاضر نباشد بیش از 3 روز برای آن هزینه کنند.
وجه نخست، آماده باش نیروهای احتیاط است. با آغاز هر درگیری نیروهای احتیاط فراخوانده می شوند و در حالت آماده باش قرار می گیرد. معمولاً تعداد این نیروها به اندازه نیروهای حاضر در پایگاه ها و در پایین ترین تعداد، 80 درصد نیروهای ثابت پایگاه ها است. این به معنای دو برابر شدن اولاً هزینه های جاری مثل آذوقه، تأمین و تجهیز و ثانیاً دستمزد سربازان ارتش است. در جنگ 51 روزه تعداد 40هزار نیروی ثابت در ابتدای جنگ وارد میدان شده، 40هزار نیروی احتیاط نیز فراخوانده شدند. خبرگزاری «راشا تودِی» در گزارشی پس از جنگ 51 روزه به نقل از یک منبع صهیونیست نوشت هزینه روز اول جنگ غزه در سال 2014 بین 420 تا 840 میلیون دلار بوده است. حالا با گذشت 5 سال از آن جنگ و افزایش حدوداً 10 درصدی هزینه ها در سرزمین های اشغالی، هزینه هر روز درگیری بالغ بر 500 میلیون دلار بوده است . این 3 روز درگیری دست کم 1.5 میلیارد دلار برای صهیونیست ها هزینه داشته است.
وجه دوم هزینه های درگیری برای صهیونیست ها، هزینه های دفاعی و گنبد آهنین است. به دلیل آنکه ماهیت جنگ گروه های مقاومت فلسطینی یک جنگ موشکی است لذا سیستم گنبد آهنین مهمترین رکن عملیاتی صهیونیست ها در این نوع درگیری ها می شود. براساس گزارش هایی که پس از سال 2014 و پایان جنگ 51 روزه منتشر شد، هزینه هر موشک گنبد آهنین 40 هزار دلار است. براساس آماری که صهیونیست ها اعلام کرده اند آنها بیش از 100 موشک مقاومت را با گنبد آهنین خنثی کرده اند. این نکته نیز نباید دور از محاسبات قرار گیرد که برای مقابله با موشک های مقاومت بین 1 تا 3 موشک و به طور میانگین 2 موشک از گنبد آهنین شلیک می شود. حال با یک محاسبه ابتدایی متوجه می شویم که صهیونیست برای مقابله با 100 موشک مقاومت که خودشان به آن اذعان کرده اند بیش از 200 موشک از گنبد آهنین شلیک کرده اند که هزینه آن بالغ بر 8 میلیون دلار است. این در حالی است که هزینه موشک های مقاومت که با وسایل ابتدایی در داخل نوار غزه تهیه می شوند در گرانترین مورد آنها 10هزار دلار است. صهیونیست ها برای رصد یک موشک 10 هزار دلاری و یا کمتر، حدود 40هزار دلار باید هزینه کنند.
هزینه بالای هواپیمای جنگی
صهیونیست ها در حملات خود از هواپیماهای پیشرفته آمریکایی استفاده می کنند. هزینه بلند شدن و نشستن هر یک از این هواپیماها بالغ بر چندصد هزار دلار است. آماری از تعداد پروازهایی که جنگنده های رژیم صهیونیستی انجام داده اند هنوز ارائه نشده است اما اگر هزینه هر پرواز هواپیمای جنگنده رژیم صهیونیستی فقط 250 هزار دلار باشد با ادعای صهیونیست ها مبنی بر هدف قرار دادن 270 هدف در نوار غزه، اگر هر هواپیما در مأموریت خود به سمت 6 هدف شلیک کرده باشد، 45 پرواز در این مدت صورت گرفته است و هزینه این تعداد پرواز 11میلیون و 250 هزار دلار شده است. هزینه موشک های شلیک شده و به خطا رفته- که چند برابر هزینه بلند شدن جنگنده ها است- به دلیل نبود برآیندی از هزینه های آنها، قابل محاسبه نیست.
کاهش در آمدهای اقتصادی
علاوه موارد هزینه آور برای صهیونیست ها- که در بالا به مهمترین آنها اشاره شد- وقوع درگیری برخی منابع درآمدی صهیونیست ها را نیز از بین می برد که این هزینه ها نیز برای صهیونیست ها قابل تحمل نیست.
تعطیلی سکوی استخراج گاز صهیونیست ها
رسانه های صهیونیستی روز یک شنبه از تعطیلی چاه گازی «تمار» در دریای مدیترانه خبر دادند. این چاه گازی در فاصله 90 کیلومتری ساحل فلسطین اشغالی قرار دارد اما سکوی تولید و بارگیری آن در فاصله 25 کیلومتری ساحل مدیترانه واقع شده است. هنگامی که رسانه های صهیونیستی از حمله دریایی گردان های عزالدین قسام به برخی مواضع صهیونیست ها خبر دادند دلیل تعطیلی این چاه گازی مشخص شد. تعطیلی این چاه گازی یکی از درآمدهای هنگفت صهیونیست ها را از آنها به مدت چند روز گرفت و ادامه این روند می توانست علاوه قطع درآمد گازی این رژیم به آنها خسارت های تعویق در تحویل قراردادهای گازی را نیز تحمیل کند.
تعطیلی نیروگاه دیمونا و کارخانه های شیمیایی حیفا
با تهدیدی که جنبش جهاد اسلامی رسما روز شنبه اعلام کرد و طی آن نسبت به هدف قرار گرفتن مجموعه نیروگاه هسته ای دیمونا و کارخانه های شیمیایی حیفا به صهیونیست ها هشدار داد، این دو منبع درآمدی رژیم صهیونیستی نیز تعطیل شدند. تعطیلی این مراکز که مهمترین منابع درآمدی صهیونیست را تشکیل می دهند به معنای رکود اقتصاد صهیونیست ها طی مدت درگیری است؛ امری که در اقتصاد یک فاجعه محسوب می شود.
قطع در آمدهای گردشگری
یکی از منابع مهم درآمدی صهیونیست ها، گردشگری است. صهیونیست با سرمایه گذاری کلان در این حوزه و با تبلیغات وسیعی که در کشورهای اروپایی کرده اند و همچنین با اقداماتی از جمله آزادی حضور همجنس گرایان در فلسطین اشغالی و محافلی که برای اینگونه جریانات برپا می کنند، درآمد قابل توجهی از این بخش به دست می آورند. هرگونه درگیری و جنگ موجب به صفر رسیدن درآمد این حوزه می شود. ضمن اینکه بخش قابل توجهی از درآمد گردشگری رژیم صهیونیستی با سرمایه گذاری های خارجی به دست آمده است که ادامه درگیری و جنگ موجب خروج این سرمایه ها در دراز مدت می شود.
به عنوان مثال در سال 2014 با آغاز جنگ 51 روزه، 90درصد پرواز ها و رزرو هتل ها در فلسطین اشغالی لغو شد و این امر موجب ورشکستگی این صنعت در رژیم صهیونیستی شد تا جایی که با ورود دولت رژیم صهیونیستی و تزریق سرمایه های خارجی و کلان یهودی دوباره احیا شد.
جمع بندی
به رغم تمام ادعای ایدئولوژیک که از جانب مقامات رژیم صهیونیستی در خصوص حمله نوار غزه و حاکمیت دینی در نظام این رژیم مطرح می شود، جوانب اقتصادی و رویکرد مالی به تمامی امور مهمترین دغدغه مقامات صهیونیستی است. در درگیری اخیر هزینه های بالایی که به این رژیم تحمیل می شد ، موجب شد آنها زمان درگیری را از قبل تعیین کنند و بیش از 3 روز تن به درگیری ندهند چرا که تاب تحمل هزینه های اقتصادی آن را نداشته و ندارند.
تسنیم