یادداشت اختصاصی حنیف غفاری، كارشناس روابط بین‌الملل؛
تنفس مصنوعی غرب به اوکراینی‌ها
اوضاع میدانی پس از تصرف ماریوپل و بیشتر مناطق دونتسک و لوهانسک به‌وسیله روسیه به سود اوکراینی‌ها و حامیان غربی کی یف نیست. در این میان، تنفس مصنوعی غرب به رئیس‌جمهور این کشور قطعاً نمی‌تواند مانع از تحقق شکست نهایی اوکراین در برابر مسکو شود.
به گزارش «راهبرد معاصر»؛ در روزهای اخیر شاهد اقدامات هدفمند آمریکا و اتحادیه اروپا در قبال جنگ اوکراین هستیم که اختصاص یک میلیارد دلار دیگر کمک تسلیحاتی واشنگتن به کی یف یکی از این موارد به شمار می‌رود. این مبلغ، علاوه بر 40 میلیارد دلاری است که به‌تازگی کنگره و کاخ سفید برای حمایت از جنگ‌افروزی در اوکراین تصویب کرده‌اند. از سوی دیگر، سران ایتالیا، آلمان، فرانسه و رومانی با حضور در پایتخت اوکراین حمایت خود را از عضویت این کشور در اتحادیه اروپا اعلام کردند. به راستی این تحرکات چه معنایی دارد و نسبت آنها با راهبردهای کلان اعضای ناتو در قبال اوکراین و روسیه چگونه سنجیده می‌شود؟
اقدامات مداخله گرایانه واشنگتن و اروپایی‌ها در اوکراین، منبعث از راهبرد «پمپاژ مستمر بحران» در اطراف روسیه و هدف از آن، تبدیل جنگ اوکراین به مبنای ایجاد گره کور راهبردی در این منطقه است. وقایع اخیر نشان‌دهنده اصرار غرب به دولت زلنسکی برای استمرار نبرد با روسیه است. این در حالی است که پس از تصرف ماریوپل و فراتر از آن، بیشتر مناطق دونتسک و لوهانسک به‌وسیله روسیه، اوضاع میدانی به سود اوکراینی‌ها و حامیان غربی کی یف نیست. در این میان تنفس مصنوعی غرب به زلنسکی نمی‌تواند مانع از تحقق شکست نهایی اوکراین در برابر مسکو شود.
نکته دیگر، به پوچ بودن وعده اروپایی‌ها درباره عضویت اوکراین در اتحادیه اروپا بازمی‌گردد. در قاموس راهبردی غرب کماکان عضویت اوکراین در ناتو و اروپای واحد جایی ندارد، زیرا اکنون به‌واسطه «جنگ‌زده بودن» اوکراین، عضویت این کشور در هر یک از این دو مجموعه صرفاً مولد هزینه برای دیگر اعضا خواهد بود. به‌علاوه، عضویت فوری اوکراین در اتحادیه اروپا به‌واسطه سازوکار پیچیده عضویت در این مجموعه امکان‌پذیر نخواهد بود.
هم‌اکنون کشورهایی مانند اتریش و مجارستان به‌طور رسمی مخالف عضویت اوکراین در اتحادیه اروپا هستند و برخی کشورهای اروپایی دیگر نیز همچنان مواضع رسمی و قطعی خود را در این زمینه اعلام نکرده‌اند. تکلیف عضویت اوکراین در پیمان آتلانتیک شمالی نیز مشخص است. این وعده از سال 2004 میلادی تاکنون بارها به اوکراینی‌ها داده شده، عملیاتی نشده است و بدون شک این روند در آینده نیز پابرجا خواهد ماند.
نکته جالب توجه اینکه امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه اکنون در چرخشی رفتاری (که در اصالت و واقعی بودن آن تردید وجود دارد)، مواضع قبلی خود را در زمینه طولانی بودن عضویت اوکراین در اتحادیه اروپا ابطال کرد و خواستار روند بررسی فوری عضویت اوکراین در این مجموعه شده و بدیهی است در سیاست پنهان، کاخ الیزه خود از اصلی‌ترین مخالفان تحقق نهایی عضویت اوکراین در اروپای واحد محسوب می‌شود.
زلنسکی نیز کماکان یک قاعده مهم را در زمینه مختصات منازعه در کشورش فراموش کرده است؛ اینکه مذاکرات صلح اوکراین زمانی موفقیت آمیز خواهد بود که کی یف از یک متغیر وابسته به ناتو به متغیر مستقل و بازیگری با اراده برای پایان دادن به این جنگ تبدیل شود.