امام علی (ع) الگوی بی‌بدیل حکمرانی

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ حضرت علی (ع) را می توان یکی از برجسته ترین و شریف ترین شخصیت های جهان از ازل تا ابد خطاب کرد؛ وجود نازنینی که نه فقط در اسلام، بلکه در جهان به اخلاق مداری، عدالت گستری، مهربانی با مردم، یتیم نوازی و حرکت در مسیر حق معروف است.

وجود نازنینی که تمامی مصادیق خوبان عالم در ایشان یک جا قرار گرفته است، به گونه ای که در بررسی زندگی امیرالمؤمنین (ع) از دوران زندگی این شخصیت بزرگ تا به امروز شاهدیم کسانی که در دوران حیات، ایشان را از نزدیک دیده اند تا دانشمندان، اندیشمندان، دین شناسان، جامعه شناسان و روانشناسانی که امروز درباره اخلاقیات و اصول انسانی به مردم درس می دهند، معترف هستند کارنامه زندگی امام علی (ع) متفاوت از سایر کارنامه هاست و نمره شان بالاترین نمره ای است که فردی بعد از خاتم الانبیاء محمد مصطفی (ص) می توانسته از خداوند متعال و از مردم دریافت کند.

در روایات دینی آمده است، شخصی نزد معاویه حاضر شد و نزد وی از علی (ع) بدگویی کرد. هرچند معاویه دشمن امام علی (ع) بود، اما به آن فرد گفت « دهانت را ببیند و کمتر یاوه بگو، چگونه می‌توانی به شخصیتی که در بسیط الید و بخشنده بودن بی نظیر است، القابی ناروا نسبت دهی و جسارت کنی»؟

باید از آن حضرت بسیار آموخت و رفتارهایشان را در همه عرصه های فردی، اجتماعی، خانوادگی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مورد توجه قرار داد

در تاریخ آمده است، با اینکه سعد ابی وقاص که ازجمله رقبای حضرت علی (ع) در ماجرای سقیفه بود، هنگامی که معاویه اعلام کرد بخشنامه ای نسبت به سب امام علی (ع) به مردم ابلاغ کند، گفت: به چند دلیل هرگز به علی (ع) اهانت نمی کنم؛ نخست، اینکه خداوند ایشان را در قرآن به عنوان نفس النبی (ص) معرفی کرده است. دوم، اینکه علی بن ابی طالب (ع) پرچمدار فتح خیبر شد و پیغمبر گفت «پرچم را به دست کسی می‌دهم که هرگز و هرگز از هیچ نبردی با شکست برنگشته است». سوم، اینکه علی (ع) ابوالحسنین وهمسر فاطمه (س) و بسیار بخشنده و دستگیر است.

علی ابن ابی طالب (ع) شخصیتی است که در نبرد هنگام مواجهه با دشمنی که به صورت مبارک آن حضرت آب دهان انداخت، از کشتن دشمن سر باز زد، دقایقی بعد که به میدان نبرد بازگشت و با عمربن عبدود مواجه شد، وی را به هلاکت رساند. از خیمه دشمن از ایشان پرسیدند، چرا همان لحظه وی را نکشتی؛ پاسخ می دهد «من علی (ع) برای خدا شمشیر می زنم، نه ارضای نفس خودم».

شخصیت علی بن ابی طالب (ع) به قدری برجسته است که کوفی عنان، دبیرکل اسبق سازمان ملل متحد با ابلاغ بخشنامه‌ای به ۲۱۰ کشور جهان تأکید کرد، اگر مایل به اتخاذ بهترین حکمرانی هستند، برای الگوگیری از روش و منش ایده‌آل و رفع تمام مشکلات خود باید به سراغ الگوپذیری از عالی‌ترین نمونه حکمرانی یعنی علی بن ابیطالب (ع) بروند و منشور حکومتداری وی را در نامه ای از دل نهج البلاغه در رأس شیوه مدیریتی خود قرار دهند.

اینکه بسیاری از بزرگان اعم از مسلمان، مسیحی و حکمای سایر ادیان معتقدند شخصیت و منش امام علی (ع) در تاریخ بی نظیر است و با  گذشت یک هزار و 400 سال از عمر به ظاهر دنیوی آن حضرت، نامشان همچنان می درخشد، نشان می دهد باید از آن حضرت بسیار آموخت و رفتارهایشان را در همه عرصه های فردی، اجتماعی، خانوادگی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی مورد توجه قرار داد.

باید نه فقط در یک روز همچون روز پدر، بلکه در همه عمر از شخصیتی الگو بگیریم که عطوفت و لطف پدرانه دارد و حکمرانی بی نظیر است. عابدی مخلص و امامی است که خود را در محل قضاوت هم ردیف با شهروندی معمولی در کنار قاضی قرار می دهد.

بی تردید تا روزی که زمین در گردش است و شب و روز پشت هم می آیند و می روند، علی بن ابی طالب (ع) بی نظیرترین شخصیتی است که جهانیان نمی‌توانند ایشان را فراموش کنند. شخصیتی که اگر حاکمان و سیاستمداران عالم در مسیرشان حرکت کنند، جهان چونان سخن پرودگار بهشت برین می شود؛ همانگونه که پروردگار عالم در حدیث قدسی فرمودند: «که اگر مردم در محبت علی (ع) در دنیا دور هم جمع می‌شدند، جهنم را خلق نمی‌کردم». اگر زندگی و رفتار خود را گرد محور آنچه علی کرد و خواست قرار دهیم، قطع به یقین زمین به گلستانی تبدیل می شود که در باورها نمی گنجد.