علت واقعی مرگ سیامند رحمان!
سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری معلولان گفت: مدت‌ها بود به مسئولان هشدار داده بودیم وزن سیامند بالاست، ولی گوش کسی بدهکار این حرف‌ها نبود و دائم وعده به آینده می‌دادند!
به گزارش راهبرد معاصر، فوت ناراحت کننده سیامند رحمان قهرمان طلایی وزنه برداری معلولان پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو و ۲۰۱۲ لندن جامعه ورزش کشورمان را در آستانه تدارک برای ورود به بازی‌های پیش روی المپیک و پارالمپیک ۲۰۲۰ تحت تأثیر قرار داد.
حسین توکلی، دارنده مدال طلای وزنه برداری المپیک ۲۰۰۰ سیدنی درباره این اتفاق تلخ و پیش بینی‌هایی که قبل از بروز این ماجرا داشت حرف زد.
متن صحبت‌های وی در ادامه می‌آید:
* شما آخرین مربی سیامند بودید؟
* بله! هر چه از این پسر دوستداشتنی بگویم کم است. متأسفانه ضعف در مدیریت ورزش باعث شد یکی از نوابغ وزنه برداری مان را از دست بدهیم. کسی که اگر در هر کشور دیگری بود به شدت تحت مراقبت قرار می‌گرفت.
* چه مشکلی داشت؟ مگر بیمار یا عارضه‌ای داشت؟
- اوایل که هدایت تیم ملی معلولان کشور را در دست گرفتم این موضوع را به مدیران تأکید کردم که وزن سیامند زیادی از حد بالاست و باید از این نظر تحت مراقبت‌های غذایی باشد تا بیش از این وزن نگیرد، ولی هر بار مسئولان وعده آینده را می‌دادند. قبل از المپیک ریو می‌گفتند برویم المپیک برگردیم بعد و دوباره همان آش و همان کاسه. در این ماه‌ها هم این موضوع را گفته بودم، ولی کسی توجه نکرد. باز هم همان حرف‌های تکراری...
* ... باز هم به آینده وعده دادند؟
- بله! گفتند به توکیو برویم و برگردیم آن وقت!
* چه خطری را حس کرده بودید؟
- سیامند فقط ۲۰۰ کیلو وزن بالاتنه اش بود! می‌دانید یعنی چه؟ ۲۰۰ کیلو برای یک آدم سالم ۲ متری زیاد است چه برسد به کسی که نیم تنه پایینی اش هم مشکل معلولیت دارد. این اواخر خیلی زیاد و زود وزن اضافه می‌کرد. مراقبت از چنین ورزشکارانی که فقط واریز حقوق به حساب آن‌ها نیست! چنین کسی باید تحت نظر و مراقبت‌های پزشکی باشد.
* از خودش حرفی نمی‌زنید؟
- او یکی از نابغه‌های این رشته بود که حالا حالا‌ها و شاید تا ابد کسی نتواند رکوردش را بزند. رکورد رضازاده را زدند. رکورد تالادزه را زدند، ولی این پسر اعجوبه وزنه برداری معلولان بود و بعید می‌دانم حالا حالا‌ها کسی بتواند رکوردش را بزند.
* از نظر شخصیتی چطور بود؟
- بسیار دوست داشتنی و مهربان. یادم هست وقتی برای مسابقات قهرمانی آسیا راهی ژاپن شده بودیم آنجا طوری او را دوست داشتند که در کشور خودمان یک هزارم آن را برای سیامند انجام نمی‌دادند. برای او برنامه تدارک دیده بودند و کلی تحویلش گرفتند.
* خاطره‌ای از او در ذهن دارید؟
- او خیلی با تیم نبود و بیشتر اختصاصی تمرین می‌کرد که این هم از نقایص موجود در این موضوع بود. هر زمان نزدیک به مسابقات می‌شد به اردوی تیم می‌آمد. یادم هست وقتی مرداد ماه امسال داشتیم راهی مسابقات جهانی قزاقستان می‌شدیم باید از تهران راهی مسکو می‌شدیم و پس از توقفی ۱۰ ساعته به قزاقستان می‌رفتیم. پیش از حرکت برای سیامند بلیت CIP گرفته بودند تا روی صندلی‌های مخصوص تختخوابشو راحت استراحت کند، ولی او همراه بقیه اعضای تیم به سالن عادی آمد و روی زمین دراز کشید با بقیه بچه‌ها خوابید.
* چرا روی زمین؟
- طبیعی است او که با آن وزن و هیکل روی صندلی‌ها جا نمی‌شد. می‌گفت: دوست ندارد بچه‌ها حس کنند که فدراسیون بین او و اعضای تیم تبعیض قایل شده است. کلی با همه گفت و خندید. همانجا بود که به بزرگی روح این جوان ۳۱ ساله پی بردم. هرگز این رفتار لوتی مآبانه اش را از یاد نخواهم برد.
* فکر می‌کنید علت ایست قلبی او چه بود؟
- سهل انگاری مسئولان فدراسیون. عدم حضورش در اردو‌های تیم ملی و همه مسایلی که دست به دست هم دادند تا این پسر نازنین را از دست بدهیم. امیدوارم این موضوع درس عبرتی برای بقیه شود.
منبع: مشرق