دولت دوازدهم؛ بهترین دولت در انتخاب مسیرهای غلط

به گزارش راهبرد معاصر؛ زمزمه های موضوع گران اداره کردن شهر تهران یا گران کردن خرج و مخارج مردم، در شهر تهران از همان ابتدای روی کار آمدن شورای پنجم در تهران شنیده شد، زمزمه های شورای همسو با دولتی که به مردم نوید تدبیر و امید می داد اما در واقع تدبیر و امید ظاهر این پوستین یود و زیر تن این لباس برنامه هایی برای تحمیل گرانی های شدید با توجیه خارج کردن مردم از کلانشهری چون تهران در میان بود به تدریج عملیاتی شد و امروز به ثمر رسیده است.

تصمیم گیری های دولت آقای روحانی و شورای شهر و مجلس دهم همسو با این دولت، نشان داد علی رغم شعار تدبیر و امید، سیاست گذاری های این جناح بیشتر قهری و ناظر بر دور کردن مردم از مجموعه حاکمیت است به گونه‌ای که گویی در استفاده از راهکارهایی که مردم را آزار می دهد تعمدی در کار است. مجموعه سیاست ها و مواضع دولت و نهادهای همسوی با دولت گویای این واقعیت تلخ است که گویی دست های پشت پرده ای به دنبال دلسرد کردن مردم  نسبت به نظام، انقلاب و ارزش‌های اسلامی و بی‌تفاوتی آنها به مجموعه موضوعات حول محور انقلاب اسلامی است، لذا مجموعه رفتارهای دولت در هفت سال گذشته به غیر از  افزایش دلسردی و کاهش اعتماد مردم به نظام دستاوردی به دنبال نداشته است.

دولت آقای روحانی بهترین دولت در انتخاب مسیرهای غلط است! به این معنا که این دولت و این جریان فکری که نمونه آن بر شورای شهر تهران حاکم است نشان داده که توجه چندانی به آسایش مردم ندارد لذا اگر در انتخاب مسیرهای غلطی که بی اعتمادی مردم به نظام را افزایش می دهد تعمدی در کار جریان اصلاح طلب است قطعا این جریان به بلندگوی دشمن تبدیل شده و  اگر آنچه تا کنون در دور کردن مردم از نظام اسلامی انجام داده اند سهوی بوده است ناشی از بی لیاقتی چنین مدیرانی است که هر چه زودتر باید صحنه اداره کشور را به نیروهای متخصص و دلسوز مردمی بسپارند.

گران اداره کردن شهر تهران که ایده غلطی از سوی همین جریان و همین تفکر است سالهاست زندگی را نه تنها بر مردم شهر تهران بلکه بر کل کشور سخت کرده است. افزایش مهاجرت و هجوم آوردن مردم از شهرها و روستاها به کلانشهرها یا حاشیه شهرهای بزرگ را نمی توان به علاقه مردم به زندگی در شهرهای بزرگ و در  دود و دم ارتباط داد، مهمترین مساله ای که دولت بدان بی توجهی می کند و فقط به دنبال حل صورت مساله است نه خود مساله، فهم چرایی مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک به کلانشهری چون تهران است. نزدیک به هفت سال از عمر دولت آقای روحانی می گذرد و دولت کمترین موفقیتی در ایجاد رفاه و آسایش برای مردم اعم از روستاها، شهرستان ها و تهران کسب نکرده است. بی توجهی دولت به موضوع توسعه متوازن در سراسر کشور، عدم ساخت و ساز مراکز بهداشتی، درمانی، فرهنگی و آموزشی در شهرهای کوچک و روستاها و مساله مهم افزایش بیکاری در این شهرها موجب افزایش مهاجرت به شهرهای بزرگی چون تهران شده است. دولتی که پاسخگوی مطالبات دانش آموزان و جوانان در امور آموزشی و فرهنگی نیست و علی رغم ادعای زیاد همچنان بسیاری از روستاها به بهداشت و درمان و آب شرب بهداشتی دسترسی ندارند چگونه فکر می کند با گران اداره کردن شهر تهران می تواند مشکلات شهر را کاهش دهد؟ آیا معضلات و مسائل کشور زنجیر وار برروی هم تاثیر نمی گذارد؟! قطعاً اگر نیاز مردم پاسخ داده شود  لزومی بر مهاجرت به شهرهای بزرگ وجود ندارد، افزایش حاشیه نشینی در  شهرهای بزرگ نتیجه بی‌تدبیری دولت و سهل انگاری این جناح است که دامن مردم را گرفته است. از سوی دیگر از مهاجرین و فشارهای متعددی که به هموطنان عزیزمان در جای جای ایران عزیز وارد می شویم به صورت موقتی عبور کنیم آیا ساکنان قدیمی شهر تهران که عموما در مناطق  و بافت های قدیمی شهر زندگی می کنند، از خانواده های شهید داده ای که کوچه محل زندگی اشان مزین به نام فرزند به خدا پیوسته اشان است، مرتکب چه گناهی شده اند که برای سیاست گران اداره کردن شهر تهران و اجبار به خروج شهرستانی ها از تهران باید در زیر بار تورم و گرانی هایی چون گرانی مسکن له شوند؟! مگر می توان به صورت دستوری، بدون فراهم سازی زیر ساخت های زندگی در شهرهای کوچک و روستاها مردم را از شهرهای بزرگ کوچاند؟ چرا مردم سراسر کشور باید چوب بی تدبیری ها و تصمیم گیری های غیر کارشناسی دولت را بخورند؟ آیا اگر دولت زمینه های لازم برای افزایش رفاه و برخورداری مردم در شهرها و روستاهای کشور را فراهم کند مردم مایل به زندگی در شهرهای به یادگار مانده از آبا و اجداد خود را ندارند؟

گران اداره کردن شهر تهران هیچ  توجیه سیاسی و منطقی ندارد، تداوم سیاست های غلطی است که تبعات فشار تورمی را بر آحاد جامعه تحمیل کرده است. از سوی گذشته مردمی که از تهران خارج می شوند و به شهرهای کوچک و روستاها بازگردانده می شوند با هزینه گوشت و مرغ و برنج و سایر اقلامی که به قیمت واحد در کشور توزیع می شود و بیکاری محتمل خود در شهرهای کوچک و روستاها چه کنند؟ آیا دولت برای حل این موضوع چاره ای اندیشیده است؟ معیشت مردم در روستاهایی که کمترین حمایتی از کشاورزان و دامداران نمی‌ شود چگونه خواهد بود؟ آیا دولت فضای زندگی در شهرهای کوچک و روستاها را برای زندگی آبرومندانه و برخورداری از شغل برای مهاجرین فراهم کرده است که از این سو با گران اداره کردن شهر تهران می خواهد مردم را از آن سو با مشکلات مضاعف تری تنها رها کند؟ به نظر می رسد دولت در قبال زندگی شرافتمندانه مردم در شهر و روستا خود را مسوول نمی داند لذا برای تحقق این مهم کمترین تلاشی صورت نمی دهد، متأسفانه پافشاری برای عملیاتی کردن طرح های غلط و موضوعاتی که موجب سلب اطمينان هر چه بیشتر مردم از نظام وجود دارد از سوی دولت و جناج هم راستای دولت با شدت  ادامه دارد.