مشاوره،درمان و روانشناسي؛ تفاوت چيست؟

به گزارش راهبرد معاصر؛ مشاغل مشاوره ای ، درمانی و روانشناسی هرکدام دارای شرایط مختلف آموزشی ، استانداردهای صدور مجوز و حقوق بالقوه هستند. به عنوان مثال ، مشاوران ممکن است به اندازه روانشناسان نیاز به آموزش نداشته باشند ، و درمانگران ممکن است با جمعیت بیمار متفاوت از مشاوران کار کنند.

همچنین هر روانشناس و مشاوری با سمت و مسوولیت های شغلی متفاوت، کارهای متفاوتی را ارائه می دهد. به عنوان مثال ، روانشناسان بیشتر از مشاوران وظیفه دارند روان درمانی ارایه دهند. از آنجا که مشاوران ، درمانگران و روانشناسان مسوولیت های متفاوتی دارند ، ممکن است هرکسی که در این زمینه علاقه مند باشد یک شغل را بر شغل دیگر ترجیح دهد.

به طور کلی ، کسی که مایل به تحصیل در مقطع دکترا است. یا PSy.D. و مسوولیت درمان بیماری های روانی را به عهده بگیرد ممکن است بخواهید یک روانشناس شود. علاقه مندان به مدرک کارشناسی یا کارشناسی ارشد ترجیح می دهند درمانگر یا مشاور شوند.

این راهنما تفاوت های مربوط به هر یک از موقعیت ها را شامل تحصیلات مورد نیاز ، اطلاعات مربوط به مجوز و نتایج بالقوه شغلی را بررسی می کند.

چه تفاوتی بین روانشناس ، مشاور و درمانگر وجود دارد؟

تفاوت بین روانشناسان ، مشاوران و درمانگران به مهارت ها ، آموزش های لازم ، مسوولیت های شغلی و سایر شرایط برای تأمین موقعیت در این زمینه برمی گردد. در حالی که این سه شغل دارای برخی شباهت ها هستند ، اما هر یک از آنها با انتظارات مختلف و عناوین شغلی متفاوت هستند.

مجموعه مهارت ها

مشاوران ، درمانگران و روانشناسان باید مهارت های ارتباطی ، شنیداری و بین فردی بسیار خوبی داشته باشند. مشاوران با افراد یا گروه هایی کار می کنند و بسیاری از متخصصان از تجربیات مختلف برای ارتباط با بیماران استفاده می کنند.

درمانگران آموزش های لازم برای ارتباط با مشتری را می بینند. یک درمانگر معمولاً یک رشته تخصصی مانند ازدواج یا خانواده درمانی را انتخاب می کند و مشتری ها را برای غلبه بر مسایل شخصی راهنمایی می کند.

روانشناسان به مهارت های تحلیلی و مشاهده ای قوی احتیاج دارند. این متخصصان تحقیق می کنند ، اختلالات را تشخیص می دهند و بر کارآموزان نظارت می کنند. برخلاف روانشناسان ، روانپزشکان آموزش پزشکی می بینند و می توانند دارو تجویز کنند ، اگرچه روانشناسان می توانند در آیووا ، آیداهو ، ایلینوی ، نیومکزیکو و لوئیزیانا و همچنین در خدمات بهداشت عمومی ، سرویس بهداشتی هند ، ارتش ایالات متحده و گوام دارو تجویز کنند. . به طور کلی ، روانشناسان بیشتر از روانپزشکان، با درمانگران و مشاوران مشترک هستند.

تحصیلات

بسیاری از مشاوران نیاز به مدرک لیسانس دارند ، اگرچه برخی از گواهینامه های مشاور حتی ممکن است به مدرک کاردانی نیاز نداشته باشند. به عنوان مثال ، برخی از ایالت ها مشاوران اعتیاد را با مدرک کاردانی ، یا ترکیبی از اعتبارات دانشگاهی ، سمینارهای حرفه ای و سال ها تجربه کار در اعتیاد مجوز یا مجوز می دهند. مشاوران اعتیاد و اختلال رفتاری که در عمل خصوصی کار می کنند باید مجوز داشته باشند و بنابراین باید مدرک کارشناسی ارشد داشته باشند. مشاوران بهداشت روان همچنین برای کسب مجوز باید مدرک کارشناسی ارشد کسب کنند.

درمانگران باید حداقل مدرک کارشناسی ارشد کسب کنند. در این سطح ، دانشجویان در حالی که دوره های کارشناسی ارشد خود را می گذرانند ، یک رشته تخصصی را انتخاب می کنند. پس از کسب مدرک لیسانس چهار ساله ، هر حرفه ای مشتاق باید 2-3 سال کارشناسی ارشد و نظارت بالینی را انجام دهد.

هر روانشناس به مدرک دکترا نیاز دارد و اکثر افراد حرفه ای یک دوره 4-3 ساله Ph.D. ، Ed.D. یا Psy.D را می گذرانند. مدارک دکترا در روانشناسی به همراه مدرک کارشناسی و کارشناسی ارشد در روانشناسی نیاز دارند. این درجه همچنین نیاز به کار بالینی تحت نظارت دارد و بیشتر ایالات قبل از اینکه فرد واجد شرایط مجوز باشد ، به حدود دو سال نظارت بالینی نیاز دارند.

مراقبت از بیمار

معمولاً مشاوران به مشتریان خود راهنمایی می کنند. از آنجا که مشاوره یک زمینه گسترده است ، نحوه برخورد مشاوران با مراقبت از بیمار بسیار متفاوت است ، اگرچه مشاوران معمولاً در حیطه تخصص خود باقی می مانند.

درمانگران غالباً برای تمرین نیاز به مجوز دارند ، بنابراین درمانگران فقط بیمارانی را می بینند که در حیطه تخصص آنها قرار دارند. بسیاری از درمانگران از جهت گیری نظری خاصی برای هدایت عمل خود استفاده می کنند ، مانند رفتار درمانی شناختی ، که به مشتریان امکان می دهد افکار منفی خود را گرفته و مثبت را جایگزین کنند. سایر مدل های بالینی معمولاً مورد استفاده شامل روان پویایی ، نظریه دلبستگی ، سیستم های خانوادگی و IFS است.

روانشناسان بالاترین سطح تحصیلات را دارند و فقط موارد خاصی را در زمینه تخصص خود می بینند. این متخصصان همچنین ممکن است جهت گیری نظری خاصی مانند درمان شناختی رفتاری یا روانکاوی برای درمان بیماران خود اتخاذ کنند.

الزامات و گواهینامه ها

مشاوران ممکن است مجوز لازم داشته باشند در حالی که درمانگران و روانشناسان ، به استثنا موارد کمی ، مجوز لازم دارند. در حالی که برخی از مشاوران مجوز دریافت نمی کنند ، بسیاری از متخصصان دوره لیسانس و تجربه نظارت را برای تأمین نیازهای مجوز دولتی یا آژانس صدور گواهینامه ملی به پایان می رسانند.

یک درمانگر باید مدرک کارشناسی ارشد را در یک زمینه خاص دریافت کند و آن رشته حکم می دهد که مجوز و مجوز درمانگر را دنبال می کند. درمانگران همچنین تجربه تحت نظارت را از طریق دوره های کارآموزی یا اقامت کامل می کنند.

یک روانشناس حداقل به مدرک کارشناسی ارشد نیاز دارد ، اگرچه بیشتر ایالت ها برای کسی که دارای مدرک دکترا نباشد مجوز روانشناسی صادر نمی کنند. بیشتر ایالت ها برای استفاده از عنوان "روانشناس" به پزشکان مجوز می دهند. علاوه بر 1-2 سال تجربه نظارت ، یک روانشناس می تواند گواهینامه پیشرفته کسب کند و معمولاً برای حفظ مجوز خود باید تحصیلات مداوم را به پایان برساند.

کدام حرفه بهداشت روان برای من مناسب است؟

انتخاب بین حرفه به عنوان مشاور ، درمانگر یا روانشناس ممکن است به سطح تحصیلات مورد نظر ، نقش ایده آل حرفه ای و اهداف حقوق شما بستگی داشته باشد. سطوح بالاتر تحصیلات اغلب منجر به موقعیت های سودآورتر می شود. از این سه موقعیت ، مشاوران کمترین حقوق متوسط (44630 دلار) را دریافت می کنند ، در حالی که روانشناسان بالاترین (79،010 دلار) را دریافت می کنند.

مشاوران برای همکاری نزدیک با مجموعه متنوعی از مشتریان ، در شرایط مختلف استخدام می شوند. درمانگران در تنظیمات بسیار متنوعی کار می کنند و گه گاه با دیگر درمانگران کار می کنند. روانشناسان نیز ممکن است در تنظیمات گسترده ای از جمله اقدامات گروهی یا سیستم های بهداشتی یک پارچه کار کنند. بسیاری از درمانگران و روانشناسان نیز اقدام به عمل خصوصی می کنند.

از آنجا که سلامت روان به یک نگرانی فزاینده مهم تبدیل می شود ، نیاز به متخصصان بهداشت روان نیز افزایش می یابد. اداره آمار کار (BLS) نرخ رشد شغلی سریعتر از متوسط 22 درصد را برای مشاوران و درمانگران از 28 تا 2018 اعلام کرده است که بسیار سریعتر از رشد متوسط است. داده های BLS بیانگر 14 درصد رشد شغلی پیش بینی شده برای روانشناسان در یک بازه زمانی مشابه است.

دانشجویان علاقه مند به تجویز دارو و دارو باید روانپزشک شوند. روانپزشکان شباهت های زیادی با روانشناسان دارند ، هر چند این دو تفاوت قابل توجهی نیز دارند. صرف نظر از اینکه کدام شغل را انتخاب می کنید ، هر سه گزینه می تواند منجر به پاداش شغلی شود و باعث ایجاد تغییر در زندگی افراد شود.

دکتر علیرضا ملازاده ، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی، نویسنده و روان درمانگر

alimollazade@yahoo.com