به گزارش راهبرد معاصر؛ وقتی کلمه دموکراسی را میشنویم معمولا انتخاباتی در ذهنمان تداعی میشود که در آن نامزدی که بیشترین رای را کسب کرده باشد پیروز انتخابات است اما انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا به نحوی است که ممکن است شخصی که بیشترین رای مردمی را کسب کرده، بازنده انتخابات شود. وقتی قانون اساسی آمریکا در سال ۱۷۸۷ نوشته میشد، بنیانگذاران ایالات متحده برای پیدا کردن روش انتخاب رئیس جمهور دچار شک و تردید بودند. آنها دو نگرانی داشتند: رئیس جمهور قدرت بیاندازه کسب کند. ممکن است که اکثریت، الزاما نامزد مناسب را انتخاب نکند. در نهایت تصمیم بر این شد که هر ایالت از طریق هیات انتخاب کنندگان، در مورد انتخاب رئیس جمهور تصمیم بگیرد.
الکترال به سیستمی در انتخابات کشور آمریکا اتلاق میشود که براساس آن هر ایالت به تعداد نمایندگان خود در مجلس کنگره و سنا، افرادی را انتخاب میکند که به طور معمول باید کاندیدایی را که مردم آن ایالت انتخاب کرده اند را به عنوان رئیس جمهور انتخاب کرده و به آن رأی بدهند، هرچند که ممکن است به ندرت این قاعده نقض شود. در انتخابات ریاست جمهوری امریکا، کاندیداها مجبورند برای رسیدن به کاخ سفید علاوه بر آرای مردمی، آرای الکترال را هم داشته باشند. زیرا طبق قانون کاندیدایی به کاخ سفید راه مییابد که ۵۰ درصد به اضافه یک رای آرای الکترال را داشته باشد.
کالج در حقیقت گروهی از افراد است که یک وظیفه مشترک دارند. هر کدام از این افراد الکتور نام دارند و کارشان انتخاب رئیس جمهور و معاون رئیس جمهوری است. الکتورها هر چهار سال یک بار و چند هفته بعد از انتخابات گردهم می آیند تا به این وظیفه عمل کنند.
الکتورها در هر ایالت در یک روند دو مرحله ای انتخاب میشوند. ابتدا احزاب سیاسی در هر ایالت فهرست الکتورهای مورد نظر را (پیش از انتخابات) انتخاب میکند. در مرحله دوم، طی انتخابات عمومی رای دهندگان الکتورهای هر ایالت را از طریق رای دادن انتخاب میکنند. مرحله اول تحت کنترل احزاب سیاسی هر ایالت است و بر اساس هم ایالت متفاوت است. معمولا در مرحله اول الکتورها با رای کمیته مرکزی حزب انتخاب میشوند. احزاب از الکتورها انتظار دارند که به رای ایالت و حزب وفادار بمانند. این الکتورها میتوانند مقامهای ایالتی، رهبران حزبی یا مردم عادی باشند. مرحله دوم در زمان انتخابات اتفاق میافتد، وقتی رای دهندگان در هر ایالت کاندیدای مورد نظر خود را انتخاب میکنند در حقیقت الکتورهای ایالت را بر میگزینند تا به نیابت از آنها رییس جمهور را انتخاب کنند. به عبارتی وقتی نامزد رای یک ایالت را میبرد، مجموع تمام رایهای تعیین شده الکترال آن ایالت را برده است. این تعداد برای هر ایالت از پیش تعیین شده و متفاوت است.
آیا الکتورها میتوانند به نامزد دیگری رای دهند یا مجبورند با همان نامزدی که رای ایالت را برده رای دهند؟ در حقیقت قانون اساسی و قوانین فدرال الکتورها را ملزم به وفاداری به رای اکثریت ایالت نمیکند. هرچند در برخی ایالتها الکتورها باید بر اساس رای عمومی رای دهند. دیوانعالی کشور نیز معتقد است که الکتورها در رای خود آزادی عمل دارند و مساله را به خود ایالتها واگذار کرده. برخی ایالتها برای «الکتورهای عهدشکن» که خلاف رای اکثریت رای دهند مجازات و جریمه مشخص کرده اند، اما تاکنون موارد عهدشکنی نادر بوده و در ۹۹ درصد موارد الکتورها وفادار بودهاند. هیچ الکتوری برای عهد شکنی مجازات نشده است.
تعداد الکتورها تقریبا بر اساس جمعیت آن ایالت است.در مجموع ۵۳۸ الکتور وجود دارد. ایالت کالیفرنیا با ۵۵ رای الکترال در صدر است . برخی ایالت ها مانند وایومینگ، آلاسکا ، داکوتای شمالی و پایتخت (واشنگتن دیسی) حداقل یعنی ۳ رای الکترال دارند. تگزاس با ۳۸ رای، نیویورک و فلوریدا هر کدام با ۲۹ رای از ایالتهایی هستند که تعداد الکتورهای آنها نسبتا زیاد است. نامزدی که دستکم ۲۷۰ رای الکترال را ببرد پیروز انتخابات ریاست جمهوری خواهد بود.
البته سیستم الکترال معمولا به خاطر احتمال در نظر نگرفتن همه آرا مورد انتقادات بسیاری قرار گرفته است. در برخی موارد همین سیستم باعث شده است که نامزد ریاست جمهوری با کسب رای الکترال و با وجود رای مردمی کمتر برنده انتخابات شود. برای مثال در انتخابات سال ۲۰۱۶، دونالد ترامپ ۳۰۴ رای الکترال کسب کرد در حالی که رای مردمی هیلاری کلینتون ۳ میلیون بیشتر از او بود. بسیاری خواهان تغییر این سیستم انتخاباتی هستند. . چرا که با این سیستم، تفاوتی ندارد که یک نامزد همهی آرای مردمیِ یک ایالت را کسب کند یا تنها با یک رای بیشتر پیروز شود، زیرا در هر دو حالت، همهی آرای الکترال آن ایالت را کسب خواهد کرد. انتقاد دیگری که به این روش وارد است، از بین رفتن رای اقلیتهای سیاسی در ایالات مختلف است. به عنوان مثال، ماساچوست یکی از آبیترین ایالات آمریکاست که همواره نامزدهای دموکرات در آن اکثریت آرا را کسب میکنند. بدین ترتیب، یک فردِ جمهوریخواه که در ماساچوست زندگی میکند، حتی اگر در تمام طول عمرش به نامزدهای جمهوریخواه رای دهد، اما هیچگاه نقشی در انتخابات نخواهد داشت، زیرا همهی آرای الکترال ایالتِ او به سبد دموکراتها میرود و رای او هیچگاه کمکی به نامزد جمهوریخواه نخواهد کرد. مسئله مهم دیگر در این سیستم، امکان پیروز شدن یک نامزد در انتخابات، با تعداد رای مردمیِ کمتر است. اتفاقی که تا کنون چهار بار در تاریخ ۲۴۴ ساله آمریکا یعنی در سالهای ۱۸۲۴، ۱۸۷۶، ۲۰۰۰ و ۲۰۱۶ اتفاق افتاده است.
همانگونه که اشاره شد، در سیستم انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا، ۵۳۸ رأی الکترال وجود دارد و هر کاندیدای برای پیروز شدن و رسیدن به کاخ سفید نیازمند حداقل ۲۷۰ رأی الکترال دارد، اما اگر آرای الکترال کاندیداها مساوی شد و هر یک ۲۶۹ رأی الکترال را از آن خود کردند، چه میشود؟ اگرچه رخ دادن چنین سناریویی در انتخابات بسیار دور از ذهن به نظر میرسد، اما باید گفت که در سال ۱۸۲۴ چنین اتفاقی رخ داده است و در قانون اساسی آمریکا نیز پیش بینیهای لازم برای آن در نظر گرفته شده است. براساس متمم ۱۲ قانون اساسی آمریکا، چنانچه هیچ نامزدی نتواند اکثریت آرای کالج الکترال را به دست آورد، مجلس نمایندگان آمریکا رئیسجمهوری آتی و سنا معاون رئیسجمهوری آتی را انتخاب میکند. در سناریوی آرای الکترال برابر، هر ایالت تنها یک رای در مجلس نمایندگان آمریکا خواهد داشت و طبیعتاً هر حزب با بیشترین کرسیها در مجلس نمایندگان، رای ریاست جمهوری را مشخص خواهد کرد.
مخالفان کالج الکترال بر غیر دموکراتیک بودن نتیجه -وقتی که نامزد با بیشترین رای عمومی میبازد- تاکید دارند. همچنین این روش نسبت به احزاب سوم و نامزدهای مستقل بشدت تبعیض آمیز است. مخالفان بدنبال حذف کالج الکترال و رای گیری مستقیم و عمومی هستند. بسیاری از نظر سنجیها نشان میدهد که عموم آمریکاییها نیز با حذف کالج الکترال موافق هستند.
بر اساس آخرین نظرسنجیها (8 آبان)، جو بایدن با اختلاف ۸ درصدی نسبت به دونالد ترامپ، پیروز انتخابات ۲۰۲۰ آمریکا خواهد بود.
وضعیت تصاحب آرای الکترال بر اساس آخرین ( 8 آبان) نظرسنجیها