اندیشکده «شورای آتلانتیک»؛
با تحریم کشورهای غربی علیه روسیه، میتوان شاهد گسترش روابط روسیه و ایران باشیم. تحریمهای آمریکا و اروپا میتوانند بانک مرکزی روسیه و برخی بانکهای روسی را که به سوئیفت متصل هستند، مورد هدف قرار دهد. حتی قبل از دور فعلی تحریمها، روسیه و ایران به دنبال یافتن راههایی برای کاهش وابستگی خود به دلار آمریکا و سیستمهای مالی تحت تسلط آمریکا بودند و به همین دلیل بر تجارت از طریق ارزهای ملی و استفاده از خدمات پیام رسانی مالی جایگزین تاکید میکردند.
گزارش اندیشکده «شورای آتلانتیک»؛
با خروج آمریکا از برجام، تخمین زده میشود که ایران بیش از 85 میلیون بشکه نفت و میعانات گازی را در دریا و بروی نفتکشهایش ذخیره کرده است. در صورت لغو تحریمها امکان صدور فوری این ذخائر مهیا است. میزان صادرات ایران نیز در کوتاه مدت از امکان افزایش قابل توجه برخوردار است بااین حال حتی اگر ایران به بازار بازگردد، همه مشکلات نفت و گاز حل نمیشود، اما میتواند تأثیر روانی عمدهای در حرکت بازار نفت به سمت تعادل داشته باشد.
گزارش «نشنال اینترست»؛
اگر چه توافقنامه همکاری 20 ساله میان ایران و روسیه میتواند منافع ملموس کمی برای هر دو طرف داشته باشد، اما این چشمانداز میتواند اهرم فشار و قدرت سیاسی به تهران و مسکو دهد. البته این چشمانداز همانچیزی است که ایران و روسیه در مذاکرات با غرب به دنبال آن هستند.
ترجمه گزارش «اتاق بازرگانی نروژ و انگلستان»؛
مشارکت راهبردی ایران و چین حامل سه پیام عمده است: 1. ظهور طیف گسترده ای از ابتکارهای اقتصادی بویژه در بحث خطوط ترانزیتی، زیرساخت ها و انرژی، 2. تغییر موزانه قوا در منطقه غرب آسیا و افزایش وزن کنشگری های چین و ایران در عرصه معادلات میدانی و تضعیف موضع بازیگرانی نظیر عربستان سعودی را که خواهان حفظ وضع موجود هستند و 3. به چالش کشیدن بنیان های نظم بینالمللی کنونی غرب محور در جهان و کاهش تاثیر تحریمها
ترجمه گزارش «شورای آتلانتیک»؛
اهمیت دیدار ولادیمیر پوتین و آیتالله رئیسی در این است که دو رهبر خود را دارای منافع مشترک در مورد ایالات متحده میدانند و یکدیگر را به عنوان شریکی در مقابل آن میبینند. اگر هیچ چیز دیگری نباشد، پوتین و رئیسی میتوانند مطمئن باشند که طرف مقابل علیه او با واشنگتن همکاری نخواهد کرد.
ترجمه گزارش «شورای آتلانتیک»؛
وضعیت کنونی روابط تهران و آنکارا را میتوان نوعی همکاری متضاد توصیف کرد که در آن مسائل اقتصادی و رقابتهای ژئوپلیتیکی بهعنوان یک اصل راهنما عمل میکنند که از سرریز منفی برخی اختلافات به حوزههای همکاری دوجانبه جلوگیری میکند.