افرادی در فوتبال ایران در رأس کار هستند که هیچ تجربه‌ و درکی از فوتبال ندارند

به گزارش راهبرد معاصر، علی دایی به مدت پانزده سال و نیم با 109 گل‌زده رکورد بهترین گلزن تاریخ فوتبال در رده ملی را در اختیار داشت تا ماه گذشته که کریستیانو رونالدو رکورد او را شکست. دایی در گفت‌وگو با مجله «GQ» خاورمیانه گفت: مردم شاید فکر کنند که من بابت سؤالاتی که درباره رونالدو می‌شود، ناراحت می‌شوم اما صادقانه می‌گویم که چنین چیزی نیست. کریستیانو شخصیت ورزشی فوق‌العاده‌ای است و از دید من بیرون از زمین هم یک جنتلمن است. او در فوتبال یک قهرمان است و باعث افتخار است که حالا او رکورددار بهترین گلزن در رده ملی است.

مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران که در سال 2006 از بازی‌های ملی خداحافظی کرد، صحبت‌های خود را اینطور ادامه داد: فوتبال و رکوردها بخشی از زندگی من هستند اما چیزهای بیشتری برای من وجود دارند. من در زندگی و دوران حرفه‌ای‌ام چیزهای باارزش زیادی یاد گرفتم. حالا در جامعه سعی می‌کنم روی مردم تأثیرگذار باشم و صدای آنها باشم. این برای من ارزشمندتر از رکوردهای گلزنی است. اینها چیزهایی است که فراموش نخواهند شد.

دایی که فارغ‌التحصیل رشته مهندسی متالورژی است و در سن 24 سالگی اولین بازی ملی‌اش را با پیراهن ایران انجام داد، در بخش دیگری از صحبت‌هایش اظهار داشت: پدرم هرگز نمی‌خواست من یک فوتبالیست حرفه‌ای باشم. برای او تحصیل از هر چیزی مهمتر بودبه همین دلیل هر وقت می‌خواستم به تمرین بروم، مادرم لباس‌های ورزشی‌ام را دزدکی به من می‌داد.

اسطوره فوتبال ایران که اولین بازی‌ ملی‌اش را در تاریخ 6 ژوئن 2003 انجام داد، درباره اولین بازی‌هایش برای تیم ملی در ورزشگاه آزادی یادآور شد: چند بازی طول کشید تا به فشار موجود در ورزشگاه آزادی عادت کنم. پس از آن هر چه به خاطر می‌آورم، جادویی بود و اینکه تمایل داشتیم در هر بازی برای تیم و تک‌تک هموطنانم بازی کنم. ما باید در زمین هر آنچه که در توان داشتیم را برای آنها به نمایش می‌گذاشتیم.

وی همچنین در یادآوری بازی به یادماندنی ایران با استرالیا در مرحله پلی‌آف راهیابی به جام جهانی 1998 که تیم ملی پس از اینکه ابتدا با نتیجه 2 بر صفر از میزبانش در ملبورن عقب افتاد، در ادامه کریم باقری یکی از گل‌های خورده را جبران کرد و سپس خداد عزیزی گل تساوی را روی پاس استثنایی دایی به ثمر رساند تا ایران با این تساوی راهی جام جهانی فرانسه شود، گفت: آن لحظه (پاس گلش به خداد) مهمتر از تمامی گل‌های دوران حرفه‌ای‌ام بود. هرگز آن بازی را فراموش نخواهم کرد. لحظه معجزه‌آسایی بود.

علی دایی در ادامه در یادآوری بازی با آمریکا در مرحله گروهی جام جهانی 1998 که ایران به برتری 2 بر یک رسید و او هم پاس گل برتری تیمش را ساخت، اظهار داشت: پیروزی در آن بازی خاص بود اما ما به عنوان فوتبالیست نشان دادیم که ورزش می‌تواند فراتر از سیاست باشد. ورزش انسان‌ها را گرد هم می‌آورد. ابراز دوستی انجام شده توسط بازیکنان دو تیم پیش از بازی واقعی بود. فکر می‌کنم آن روز، روز خوبی برای فوتبال و بشریت بود. اینها لحظاتی است که در ذهن من باقی خواهند ماند.

مهاجم پیشین تیم ملی ایران که در شکست 2 بر صفر ایران مقابل پرتغال در مرحله گروهی جام جهانی 2006 شانس بازی مقابل کریستیانو رونالدو را داشت که در آن زمان تنها 21 ساله بود را داشت اما در آن بازی نیمکت‌نشین بود، در یادآوری آن بازی خاطرنشان کرد: مثل روز برایم روشن بود که رونالدو چه بازیکن مستعدی است، حتی در آن زمان. با سطح و کیفیت بازی کریس، سختکوشی او در زمین، مطمئن بودم که بازیکن فوق العاده‌ای خواهد شد. ناراحت کننده است که نتوانستم بازی کنم؟ عموماً در زندگی‌‌ام، به گذشته نگاه نمی‌کنم و فکر نمی‌کنم که اوضاع می‌توانست چطور متفاوت باشد.

وی همچنین درباره مشکلاتی که با محمد مایلی‌کهن سرمربی پیشین تیم ملی ایران داشت و سه بار از او شکایت کرد، گفت: چند روز طول می‌کشد تا بتوانم ریشه‌های مشکلم با مایلی‌کهن را توضیح دهم اما به طور خلاصه می‌توانم بگویم بزرگترین مسئله، مدیریت ورزش در ایران است. افرادی در فوتبال ایران در رأس کار هستند که هیچ تجربه‌ و درکی از فوتبال ندارند.

دایی که پس از اعلام بازنشستگی در سال 2006 به مربیگری روی آورد و سایپا را به تنها قهرمانی‌اش در لیگ برتر رساند، در بخش دیگری از صحبت‌هایش تأکید کرد: می‌توان گفت که فوتبال عشق و زندگی من است و مربیگری را هم به همان اندازه بازیگری دوست دارم اما چنین شخصیتی ندارم که بتوانم در فوتبال با هر کسی کنار بیایم. فوتبال بخش عمده‌ای از زندگی من است اما کل زندگی‌ام نیست. انسان آزاده بودن و خودم بودن از هر چیزی مهمتر است.

مهاجم پیشین تیم ملی فوتبال ایران می‌گوید که تمایلی ندارد مانند فوتبالیست‌هایی همچون ژورژ وه‌آ وارد سیاست شود. وی در این باره گفت: هرگز در ایران وارد سیاست نخواهم شد و شانسی برای این کار وجود ندارد. من هیچگاه به سیاست کاری نداشته‌ام اما همیشه پای مردم کشورم خواهم ایستاد. من تنها یک چهره ورزشی نیستم، بلکه یک چهره اجتماعی هم هستم. اگر ببینم چیزی اشتباه است، اگر ببینم مردم دارند رنج می‌برند و اگر مشکلاتی وجود داشته باشد، در مورد این مسائل صحبت خواهم کرد تا صدای‌شان شنیده شود. من این را خیلی مهم می‌دانم.

سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال ایران در پایان خاطرنشان کرد: هرگز عشقی که مردم ایران حتی پس از سال‌های گذشته از پایان دوران حرفه‌ای‌ام به من ورزیدند را فراموش نخواهم کرد. عشقی هم که من نسبت به آنها دارم، همان‌قدر قوی است. برای من خیلی مهم است که مردم مرا تنها به عنوان بازیکن فوتبال به یاد نیاورند. می‌‌خواهم مرا به عنوان یک انسان به یاد بیاورند./تسنیم