حمله الکترونیکی به لبنان، سرآغاز عصر جدید خرابکاری

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ با وجود همه اتفاقات، حمله سایبری و الکترونیکی اسرائیل به لبنان به نتیجه راهبردی خود دست نیافت. حمله اسرائیل به صدها یا هزاران پیجر، بیسیم واکی تاکی و سایر دستگاه های ارتباطی مورد استفاده حزب الله عنصر خرابکاری الکترونیکی را به مرحله جدید و ترسناکی رسانده است. این بار، وسایل مورد هدف در جیب شلوار، روی کمربند و در منازل نگهداری می شدند و هر لحظه امکان دارد وسایل ارتباطی معمولی به نارنجک های دستی مینیاتوری تبدیل شوند.
 
در حالی که هدف حمله اسرائیل رزمندگان حزب الله بود، قربانیان که در میانشان کودکان نیز حضور داشتند، در مجاورت دستگاه ها ایستاده بودند. مقام های لبنانی می گویند، در حمله اخیر 11 نفر کشته و بیش از 2 هزار و 700 نفر زخمی شدند. چهارشنبه گذشته در روز دوم حملات با استفاده از واکی تاکی های انفجاری، دست کم 20 نفر کشته و 450 نفر زخمی شدند.
 

یک دیپلمات غربی با تجربه طولانی در امور خاورمیانه گفت، این حمله رهبران حزب الله را مجبور به ترک هدف خود که چهار دهه است برای آن جنگیده اند، نکرد

دلیلی که برای نگرانی از جهت گیری حمله علیه عناصر حزب الله وجود دارد، اینکه تاریخچه چنین خرابکاری هایی نشان می دهد به محض عبور از آستانه جدید، امکان دربرگیری عمومی دارد. البته هیچ داده جدیدی درباره خرابکاری تلفن های همراه یا کار گذاشتن چاشنی انفجاری در آنها وجود ندارد؛ تروریست ها و سرویس های جاسوسی چندین دهه است این کار را انجام می دهند. با وجود این، چیزی که حمله را متفاوت کرد، مقیاس بزرگ و جاسازی همزمان مواد منفجره بر روی بسیاری از وسایل الکترونیکی و ارتباطی بود. انجام چنین ترفندی دشوار و مستلزم ورود عمیق به زنجیره تأمین است.
 

ترس ما از اینکه چگونه ابزارهای روزمره متصل به اینترنت به سلاح های مرگبار تبدیل می شوند، تازه شروع شده است. گلن گرستل، مشاور عمومی آژانس امنیت ملی آمریکا گفت: این حادثه ممکن است نخستین لحظه ترسناک برای جهانی باشد که در آن دیگر هیچ دستگاه الکترونیکی، از تلفن های همراه گرفته تا ترموستات، قابل اعتماد نیستند.
 
اگر گرستل درست گفته باشد، این سؤال مطرح می‌شود آیا حملات لبنان که به سرویس‌های اطلاعاتی اسرائیل نسبت داده می‌شوند، ارزش هزینه‌کرد در احساس آسیب‌پذیری مشترک را دارند یا خیر، در حالی که انفجارها هیچ هدف راهبردی ای نداشتند. یک دیپلمات غربی با تجربه طولانی در امور خاورمیانه گفت، این حمله رهبران حزب الله را مجبور به ترک هدف خود که چهار دهه است برای آن جنگیده اند، نکرد.
 
واقعیت اینکه تأثیر اصلی حملات الکترونیکی لبنان روانی است، همانطور که بسیاری از مردم را به این فکر وامی دارد چه کسی ممکن است به تلفن‌هایی دسترسی داشته باشد که اکنون حاوی جزئیات اسرار زندگی افراد مانند عکس‌ها، پیامک‌ها و شماره کارت های اعتباری آنان است. این نوع خرابکاری باعث می‌شود همه بترسند امکان دارد دستگاه های معمولی ارتباطی به منبع مرگشان تبدیل شود؛ موضوعی که روح و روان مردم را آزار می دهد.
 
نظریه های زیادی درباره نحوه جاسازی مواد منفجره در دستگاه های ارتباطی وجود دارد. در محتمل‌ترین سناریو اینکه دستگاه‌ها به وسیله شرکت اصلی در بوداپست که مجوز استفاده از فناوری قدیمی پیجر را از شرکتی تایوانی دریافت کرده بود، باطری‌ها را با مواد منفجره پر کرد. برخی دیگر بر این باورند، دستگاه ها ممکن است در مقطعی میان ساخت و توزیع بین رهبران و مبارزان حزب الله با مواد منفجره جاسازی شده باشند.
اما ابزار خرابکاری هرچه بود، نتیجه یکسانی داشت؛ مقداری مواد منفجره جاسازی شده در پیجرها و واکی تاکی‌ها ‌توانستند صدمات جدی روانی وارد کنند، فراتر از آسیبی که در صورت گرم شدن بیش از حد باتری‌های دستگاه‌ها و آتش گرفتن آن‌ها رخ می‌داد.
 
احتمال دارد انفجارها تنها به وسیله پیامی که هم زمان برای پیجرها ارسال شد، رخ داده باشد. با وجود این، برخی کارشناسان می گویند، اسرائیلی ها ممکن است از عملیات سایبری پیچیده ای نیز استفاده کرده باشند.

بسیاری از مردم را به این فکر وامی دارد چه کسی ممکن است به تلفن‌هایی دسترسی داشته باشد که اکنون حاوی جزئیات اسرار زندگی افراد مانند عکس‌ها، پیامک‌ها و شماره کارت های اعتباری آنان است

جیسون هیلی، کارشناس سایبری در دانشگاه کلمبیا گفت: عملیات سایبری بزرگ ممکن است فقط اطلاعاتی را ارائه کرده باشد که حزب‌الله درخواست کرده بود و حداکثر سیگنالی برای انفجار ارسال شد. این حادثه ممکن است پیش تر به وسیله برخی باگ‌ها و نقاط آسیب پذیر که برای گرم کردن باتری استفاده می شد، باعث انفجار شده باشد.

شواهد اولیه نشان می‌دهند چنین تکنیک‌هایی ممکن است مزیت تاکتیکی ایجاد کنند، اما اثرات راهبردی کمی دارند. حتی حملات سایبری آمریکا و اسرائیل به سانتریفیوژهای ایران، عملیاتی که بسیار محرمانه و پرهزینه بود، برنامه ایران را تنها یک سال یا 18 ماه عقب انداخت و درنهایت برنامه هسته ای ایران را مخفی و دور از دسترس کرد.