دعوای زرگری چپ و راست به نفع دشمن

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ 1. در زمان خلافت عمر، دو زن بر سر كودكى نزاع كردند و هر كدام او را فرزند خود مى خواند، نزاع به نزد عمر بردند، عمر نتوانست مشكلشان را حل كند؛ از اين رو دست به دامان امیرالمؤمنین علی (ع) گرديد.

امیرالمؤمنین (ع) ابتدا آن دو زن را فراخوانده آنان را موعظه و نصيحت فرمود، وليكن سودى نبخشيد و ايشان همچنان به مشاجره خود ادامه مى دادند. حضرت دستور داد اره اى بياورند. در اين موقع آن دو زن گفتند: يا امیرالمؤمنین! مى خواهى با اين اره چه كنى؟

چرا این دو جناح باهم در تعاملی سازنده به وحدت در راهبرد و تاکتیک نمی اندیشند

امام فرمود: مى خواهم فرزند را دو نصف كنم براى هر كدامتان يك نصف! از شنيدن اين سخن يكى از آن دو ساكت ماند، ولى ديگر فرياد برآورد: خدا را خدا را! يا اباالحسن! اگر حكم كودك اين است كه بايد دو نيم شود، من از حق خودم صرفنظر كردم و راضى نمى شوم عزيزم كشته شود.

آنگاه امیرالمؤمنین فرمود: الله اكبر! اين كودك پسر توست و اگر پسر آن ديگرى مى بود او نيز به حالش رحم مى كرد و به اين عمل راضى نمى شد، در اين موقع آن زن هم اقرار به حق نموده و به كذب خود اعتراف كرد. (ارشاد، مفيد، قضاياه (ع) فى خلافه عمر)

2. وضعیت ایران امروز، بی شباهت به این حکایت نیست. در وضعیتی که درگیر اره جنگ و توقف جنگ هستیم، هر روز در گوشه و کنار کشور آتش تفرقه و نزاعی درمی گیرد. دو جناح سیاسی عمده کشور که هر کدام داعیه دلسوزی مادرانه برای ایران دارند، یکی نسخه «تعلیق داوطلبانه غنی سازی» و «سازش» می پیچد و دیگری نسخه «جنگ سخت» و «پیش رفتن تا نابودی رژیم صهیونیستی» پیشنهاد می دهد؛ دو طرف نیز حرف های دیگری را حرف بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی می خوانند.

چرا این دو جناح باهم در تعاملی سازنده به وحدت در راهبرد و تاکتیک نمی اندیشند و صرفا هر کدام از رسانه های خود، دیگری را بمباران کلمات و فضای کشور را متشنج می کنند؟

در میانه اختلافات ۱۸۰ درجه ای جناح های سیاسی، عده ای نیز آتش بیار معرکه تفرقه و تشتت های اجتماعی شده اند و جامعه را ملتهب می کنند. نماینده مجلسی در چالش با یکی از استانداران، وی را که به گونه ای خاص خطاب کرد که از مدیریت چیزی نمی داند. جامعه پزشکی نیز به تلافی در شبکه های اجتماعی بسیج شدند و آن نماینده را با الفاظ و تعابیری تند نواختند. یک کارشناس برجسته دینی و بازیگر و کارگردان کشورمان نیز بیانیه های نفرت برانگیز و کلمات دور از فرهنگ و تمدن ایرانیان به هم پرتاب می کنند و ... .

3. جامعه ای که نتواند وحدت خود را در برابر دشمن حفظ کند، از منظر جامعه شناسی در وضعیت مطلوبی نیست. در جامعه ای منسجم و یکپارچه، با وجود سلایق مختلف، رابطه افراد، گروه ها و جناح ها دوستانه و عقلانی است. حفظ وحدت به ویژه در دوران بحران و جنگ تعارف شیک و مجلسی برای گذراندن اوقات فراغت نیست. وحدت و انسجام اجتماعی ازجمله سرمایه‌های ناملموس و بسیارحیاتی برای رشد و توسعه  کشورها، در زمان صلح و جنگ و بدیهی است به معنی این نیست، همه مانند هم به صورت یکسان فکر و عمل کنند، اما بیان اختلافات و سلیقه ها نباید موجب تنش و اختلاف جلوی دیدگان دشمن باشد.

در جامعه ای منسجم و یکپارچه، با وجود سلایق مختلف، رابطه افراد، گروه ها و جناح ها دوستانه و عقلانی است

در حالی که جبهه دشمن هر لحظه و هر روز در تدارک ضربه های سیاسی، دیپلماتیک و اقتصادی و احتمالاً نظامی مجدد به ایران است، دمیدن در تنور اختلافات به سود دشمن و به زیان کشورمان است. افراد و گروه هایی که ادعای دانایی دارند و خود را چون مادر دلسوز وطن می خوانند، اما به اختلافات دامن می زنند، مانند همان دو مادری هستند که باعث آسیب به دردانه ای به نام ایران با ۹۰ میلیون جمعیت هستند. 

4. جنگ با دشمن، پیش از آنکه مواجهه موشک ها و بمب ها باشد، مواجهه دو فرهنگ است؛ فرهنگی که با تمام اختلافات در رنگ و سلیقه، منسجم است و فرهنگی که توان هضم اختلافات ندارد. جامعه و فرهنگی که توان مدیریت اختلافات ندارد، پیش از اینکه از دشمن ضربه بخورد، خود به خویشتن ضربه می زند. در جنگ تحمیلی هشت ساله و جنگ تحمیلی اخیر، ملت ایران آگاهانه با تکیه به فرهنگ متمدن و قوی خود موفق به شکست دشمن شد.

در هر دو جنگ، برآیند اجتماعی ایرانیان وحدت در عین کثرت در برابر هجوم بیگانه بود و این وحدت دشمن شکن و موفقیت آمیز شد. ۵. هربار تصمیم می گیرم دیگر درباره وحدت و انسجام اجتماعی ننویسم؛ پیش خودم فکر می کنم موضوع کاملاً بدیهی است. اما درست زمانی که در جبهه دشمن تلاش برای وحدت را مشاهده می کنیم، در جبهه خودی این بدیهیات زیر پا گذاشته می شود.

بهره سخن

حرف از وحدت موعظه و پند نیست؛ راهکار فرهنگی و علمی برای پیشرفت جامعه در زمان صلح و جنگ است. کسانی که به وحدت به عنوان سانتیمانتالیسم، تاکتیک یا راهبرد دهن پر کن شیک و مجلسی نگاه می کنند، درک واقعی و صحیح از تاثیرات عمیق و امید آفرین و پیروزی ساز وحدت ندارند و تاوان این نداشتن درک را خدای ناخواسته کشور و ملت متحمل خواهد شد. نباد چنین روزی ان شاالله.