74 سال باج دهی آلمان به رژیم صهیونیستی به خاطر داستانی که احتمالا حقیقت ندارد

به گزارش راهبرد معاصر؛ روز پنجشنبه (3 بهمن) بیت المقدس میزبان بیش از 45 تن از رهبران کشورها جهان برای حضور در پنجمین مجمع جهانی هولوکاست است که در ید وشم، مرکز جهانی یادبود هولوکاست برگزار می شود. هفته پیشرو برای رژیم صهیونیستی اهمیت ویژه ای دارد زیرا مصادف با 27 ژانویه روز جهانی یادمان هولوکاست و هفتاد و پنجمین سالگرد آزادسازی ارودگاه مرگ آشویتس-بیرکناو است.

برنامه امسال مجمع با سخنرانی رووین رولین، رئیس جمهوری اسرائیل و با عنوان «یادآوری هولوکاست، نبرد با یهودی ستزی» افتتاح خواهد شد. سخنران ­های دیگر کنفرانس، نمایندگان آمریکا (مایک پنس)، فرانسه (امانوئل مکرون)، روسیه (ولادمیر پوتین) و بریتانیا (شاهزاده چارلز) خواهند بود که براساس نقش این چهار کشور در آزادسازی اروپا و جهان از بیدادگری و کشتار آلمان نازی انتخاب شده اند. هدف از برگزاری این مجمع علاوه بر یادآوری هولوکاست، مبارزه با یهودی ستیزی، عنوان شده است.

واقعیت هولوکاست

بنابر روایت رژیم صهیونیستی که امروز مورد تاکید اروپا نیز هست، در زمان سلطه حکومت نازی در آلمان بیش از 5 میلیون نفر از یهودیانی که به ارودگاه های کار منتقل شده بودند به قتل رسیدند. از دید صهیونیست­ها، حکومت هیتلر قصد نابودی تمامی یهودیان اروپا را داشت و علاوه بر ساخت ارودگاه های مرگ، در شماری از شهرهای تحت کنترل خود در کشورهای گوناگون، برای یهودیان گتو یا محله محصور ایجاد کرد. بنابراین مساله، امروز دولت آلمان فدرال خود را مسئول عملکرد حکومت های پیشین این کشور می داند. در اول نوامبر سال 2005 هم مجمع عمومی سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه ای که به پیشنهاد آمریکا، استرالیا، اسرائیل، کانادا و روسیه و حمایت 104 کشور با اجماع نظر تصویب شد، انکار هولوکاست قابل پذیرش نیست و 27 ژانویه به عنوان یادبود قربانیان آن فاجعه، روز جهانی یادمان هولوکاست نامگذاری شد.

انکار هولوکاست به اندیشه‌ای گفته می‌شود که بر پایه آن، نسل‌کشی توسط آلمان نازی در جریان جنگ دوم جهانی موسوم به «هولوکاست» اتفاق نیافتاده‌ است یا در تعداد قربانیان «بزرگ‌نمایی» شده ‌است. لذا زیر سؤال بردن نسل‌کشی هولوکاست، در برخی کشورها مانند آلمان، فرانسه و اتریش جرم محسوب می‌شود. دلیل تصویب چنین قوانینی در این کشورها انکار واقعیت‌ های تاریخی و جلوگیری از یهودستیزی و سوءاستفاده هواداران حزب نازی و نژادپرستان اعلام شده ‌است.

آیا هولوکاست، اتفاقی واقعی است؟

در جهان غرب هیچ اندیشمند و روزنامه نگاری اجازه جستجو و یا تردید در این باره را ندارد. با این حال برخی محققان با بررسی شواهد موجود به این نتیجه رسیده اند که هولوکاست اتفاق نیفتاده است.

پروفسور روبر فوریسون، نویسنده و محقق برجسته فرانسوی، متخصص و کارشناس عالی رتبه اسناد و مدارک تاریخی در این خصوص عنوان کرده است: «من تا سال 1960 به واقعیت کشتار بزرگ در اتاق های گاز اعتقاد داشتم. پس از چهارده سال اندیشه و مطالعه شخصی و آن گاه چهارسال تحقیق بی وقفه و خستگی ناپذیر، همانند بیست نفر از نویسندگان «رویزیونیست» (تجدیدنظرطلب) تاریخی، اطمینان یافتم که با یک دروغ بزرگ تاریخی مواجه هستم. از اردوگاه های «آشویتس» و «بیرکناو»، چندین مرتبه بازدید کردم. در اردوگاه های «اشتروتهوف» (در آلزاس فرانسه) و «مایدانک» (در لهستان)، مکان هایی را که به عنوان «اتاق گاز» معرفی می شدند، بررسی کردم. در مرکز اطلاع رسانی یهود در پاریس، آرشیوها، دست نویس ها، شهادت های کتبی، اسناد مربوط به بازجویی محکومان جنگ جهانی دوم و دادگاه نورنبرگ و هزاران سند و مدرک دیگر به جا مانده از آن دوران را مطالعه کردم. برای یافتن پاسخ سوءال های خود، بی وقفه از متخصصان و تاریخ دانان پرسش کرده ام. سال ها، اما بیهوده به دنبال فقط یک بازمانده از بازماندگان جنگ بودم که به چشم خود اتاق های گاز را دیده باشد؛ به حتی یک مدرک، فقط یک مدرک راضی بودم؛ اما همین یک مدرک را هم نیافتم. در مقابل، آن چه یافتم، تعداد بی شماری مدارک مجعول بود.»

روفسور روژه گارودی، محقق مسلمان فرانسوی نیز با تحقیقات خود در این زمینه دریافت که از یک سو گاز HCN قیمت و هزینه زیادی داشته، در نتیجه گران ترین شیوه اعدام محسوب می شود و از سوی دیگر، مکان هایی که یهودیان از آن به عنوان اتاق گاز نام می برند، اصلاً قابلیت چنین کاری را ندارند.

با این حال دولت آلمان از پایان جنگ جهانی دوم پذیرفت که بابت این واقعه غیر مستند، به صهیونیست­ ها غرامت بپردازد که البته این مساله به آلمان محدود نماند و در یک دهه اخیر اتریش و هلند نیز مبالغی به بازماندگان هولوکاست پرداخت کرده اند.

پرداخت غرامت آلمان به یهودیان

توافقنامه جبران خسارت بین اسرائیل و جمهوری فدرال آلمان در 10 سپتامبر سال 1952 به امضا رسید و در تاریخ 27 مارس 1953 عملیاتی شد. براساس این توافق نامه، آلمان غربی موظف شد هزینه‌های اسکان مجدد تعدادی از پناهجویان یهودی آشکار و بی بضاعت را از طریق "کنفرانس مطالبات مالی یهودیان از آلمان" به رژیم صهیونیستی بپردازد.

"کنفرانس مطالبات مالی یهودیان از آلمان" در سال 1951 بنیان نهاده شد. این سازمان متشکل از چند سازمان یهودی است که برای کمک به بهبود وضعیت زندگی جان بدربردگان هولوکاست و پرداخت غرامت به آنان یا وارثانشان فعالیت می کند.

مبنای شکل گیری توافق نامه میان رژیم صهیونیستی و آلمان هم استدلال دیوید بن گورین بود. در سال 1952 ، اولین نخست وزیر اسرائیل استدلال كرد تقاضای جبران خسارت برای گرفتن اموال یهودیانی است که امروز زنده نیستند و نباید قاتلان آنها وارث اموالشان شوند. دلیل دیگر وی تامین هزینه جذب و توابخشی بازماندگان رخداد جعلی هولوکاست بود.

پرداخت غرامت از همان سال به صورت مستمری سالیانه از سوی دولت آلمان آغاز شد. در سال 2011 رقم پرداختی دو برابر شد و در سال 2013 این کشور اعلام کرد در نظر دارد در سه سال آینده بابت نگهداری و مراقبت از 56 هزار بازمانده یهودی هولوکاست 800 میلیون یورو بپردازد. این 56 هزار نفر در 46 کشور جهان پراکنده هستند که یک سومشان در سرزمین­های اشغالی به سر می­برند. تفاوت این نوع غرامت با مبالغی که از سال 1952 آلمان می­پردازد، در تحت پوشش قرار دادن یهودیانی بود که در دوران حاکمیت نازی در گتوهای باز زندگی می­کردند.

گتوهای باز با سیم خاردار محصور نشده بودند اما یهودیان ساکن آنها مجبور بودند ستاره زرد داوود را که نازی برای شناسایی یهودیان تعیین کرده بود، به سینه خود نصب کنند و رفت و آمد و ساعات ترددشان تحت کنترل شدیدی بود. براساس آمار بین دو تا سه هزار نفر از بازماندگان هولوکاست در گتوهای باز زندگی می کردند. دولت آلمان متهعد شد در سالهای 2014 تا 2017 بین هفت تا یازده میلیون یورو به این افراد بپردازد.

همچنین در سال 2018 نیز دولت آلمان تصمیم گرفت برای نخستین بار به گروه بزرگی از الجزایری های جان به برد برده از هولوکاست غرامت بپردازد. یهودیان الجزایری افرادی هستند که در فاصله ژوئیه 1940 تا نوامبر 1942 در الجزایر زندگی کردند، تابعیت فرانسوی از آنها سلب شد و در شرایط جدا از جامعه نگه داشته بودند. این افراد امروز 25 هزار نفر را شامل می شود که بیشترشان در فرانسه زندگی می کنند. حدود 3 هزار و 900 نفر از این تعداد در سرزمین های اشتغالی هستند. براساس این طرح جدید، آلمان 88 میلیون دلار دیگر پرداخت کرد.

در ادامه افزایش کمک­های برلین به تل­آویو در راستای سیاست بزرگنمایی هولوکاست، سال 2019 آلمان اعلام کرد غرامت متعلق به بازماندگان آلمانی پس از مرگ قطع نخواهد شد و این پاداش ماهانه پس از مرگ بازمانده، تا 9 ماه بعد از آن به همسرش تعلق می گیرد. نزدیک به 30 هزار نفر از بازماندگان آلمانی هولوکاست که این غرامت را دریافت می کنند هم چنان زنده هستند. 14 هزار تن از همسران این افراد نیز هم چنان در قید حیات هستند.

طبق آمار رسمی ارائه شده و به نقل از نیویورک تایمز، از سال 1952 تا امروز، دولت آلمان بیش از 90 میلیارد دلار غرامت به یهودیان بازمانده پس از رژیم نازی ها پرداخت کرده است. با توجه به رویکرد دولت آلمان به نظر می­رسد این رقم در سالهای پیشرو باز هم افزایش یابد.

نکته دیگر آنکه، حمایت آلمان از رژیم صهیونیستی و یهودیان صرفا به پرداخت غرامت نقدی محدود نیست.

جایگاه رژیم صهیونیستی در سیاست خارجی آلمان

روابط دیپلماتیک اسرائیل و آلمان از سال 1965 آغاز شد. این روابط بیشتر به خاطر تلاش های بن گورین صورت گرفت که خواستار شروع روابط دیپلماتیک با "آلمانی دیگر" بود. مناسبات برلین-تل­آویو در بیش از پنج دهه گذشته روز به روز در هم تنیده تر می شد. چنانکه در سال 1990 دولت آلمان با تصویب قانونی تسهیلاتی را برای مهاجرت یهودیان شوروی سابق و به طور کلی اروپای شرقی فراهم کرد و از آن زمان بود که سیل مهاجرت یهودیان به آلمان آغاز شد.

همچنین در سال 2008 آنگلا مرکل در سخنرانی خود در کنست گفت: «هر دولت و هر صدراعظم آلمان پیش از من به مسئولیت ویژه تاریخی آلمان برای حفظ امنیت اسرائیل متعهد بوده است.»

در سال 2012 نیز در سفر مرکل به اسرائیل، توافق نامه ای به امضا دو طرف رسید که بر اساس آن آلمان حافظ منافع رژیم صهیونیستی اعلام شد. بدین ترتیب بر طبق این قرارداد شهروندان رژیم صهیونیستی در هر کشوری که این رژیم فاقد سفارتخانه و یا کنسولگری باشد می‌توانند با مراجعه به سفارت آلمان در آن کشور خدمات کنسولی دریافت کنند. امضای این قرارداد برای رژیم صهیونیستی به ویژه در کشورهای عربی و اسلامی خاورمیانه که این رژیم را به رسمیت نمی‌شناسند از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است.

پیوستگی مناسبات برلین و تل­آویو به اندازه ای است که خبرگزاری دویچه وله با اشاره به سخنان هایکو ماس، وزیر امور خارجه وقت آلمان در بهار 2018 و پیش از سفر به تل آویو که گفته بود جای آلمان همواره در کنار اسرائیل خواهد بود، این روابط آنها را به مانند روابط دو شریک توصیف کرد.

همچنین هایکو ماس در آخرین سفر خود به تهران در سال 2019 تصریح کرد: «حضور من در ایران به معنای این نیست که تغییری در سیاست های آلمان در قبال اسرائیل رخ داده است. موضوع حمایت از اسرائیل یکی از اصول سیاست خارجی آلمان است.»

از این رو دولت آلمان بعد از انگلیس دومین حامی اسرائیل در میان قدرت‌های بزرگ اروپا محسوب شود و لذا به نظر می رسد یکی از دلایل مهم تمرکز اروپا بر مساله موشک­ ها و فعالیت های منطقه ای جمهوری اسلامی ایران، لحاظ کردن نگرانی های رژیم صهیونیستی و تضمین بقای آن است.

در حوزه اقتصادی نیز همکاریهای اقتصادی آلمان و اسراییل در پنجاه سال گذشته روند رو به رشدی داشته است. حجم مبادلات تجاری این دو در سال 1960 حدود 100 میلیون دلار در سال 2004 این رقم به 4/4 میلیارد دلار رسید و امروزه از رقم 4/7 میلیارد دلار فراتر رفته است . این موضوع باعث شد تا آلمان سومین شریک تجاری اسراییل بعد از آمریکا و چین باشد و اسرائیل نیز دومین شریک بزرگ تجاری آلمان در خاورمیانه و شمال آفریقا محسوب شود.

ایجاد خواهرخواندگی بین شهرهای آلمان و اسرائیل و برگزاری فستیوال فیلم اورشلیم (بیت المقدس) از جمله دیگر برنامه های آنها برای تقویت مناسبات فی ما بین است.

آلمان همچنین از تدارک‌کنندگان اصلی انواع تسلیحات پیشرفته به رژیم صهیونیستی به شمار می رود که نمونه آن فروش شش فروند زیردریایی پیشرفته «دلفین» به این رژیم است که قادر به حمل موشک‌های دارای کلاهک هسته‌ای هستند.

در سال 2014 هفته نامه اشپیگل افشا کرد در بحبوحه جنگ غزه آلمان معادل یک میلیون یورو سلاح و تجهیزات نظامی به رژیم صهیونیستی ارسال کرده است. این همکاری ها در حوزه مسائل اطلاعاتی و امنیتی نیز وجود دارد. از سال 1960 همکاری بین موساد و سازمان امنیت آلمان «BND» آغاز شد. اما بعد از حوادث تروریستی المپیک مونیخ در سال 1972 چند تن از ورزشکاران این رژیم کشته شدند، این مساله آشکار شد و بعد از حادثه حمله به برج های دوقلو آمریکا گسترش بیشتری پیدا کرد.

بر این اساس آلمان به عنوان یکی از بازیگران مهم بین المللی همواره تلاش دارد در موضع گیریهای سیاسی خود منافع رژیم صهیونیستی را در نظر بگیرد. در این شرایط بی تردید عدم اجرای تعهدات برجامی و انفعال آلمان در توافق هسته ای که یک طرف آن جمهوری اسلامی ایران قرار دارد، بر طبق تضمین بقای اسرائیل اتخاذ شده است.

ماهیت روابط برلین-تل­آویو بر مبنای دروغ بزرگی به اسم هولوکاست است که با توجه به قدرت رسانه های غربی در تحت الشاع قرار دادن هر گونه تشکیک پیرامون این مساله، در آینده نیز به همین شکل ادامه خواهد یافت.