کرونا و جفا در حق شهدای درمان کشور

به گزارش راهبرد معاصر؛ از نظر علمی ثابت شده است کسانی که بیشترین ارتباط را با عوامل بیماری زای پرخطر دارند از نظر شدت و سلامت نسبت به سایرین در معرض آسیب بیشتری قرار دارند. کرونا بیماری متفاوت از بیماری های مسری قدیمی و یک بیماری منحصر به فرد است که در قرون گذشته تا کنون چنین بیماری گزارش نشده است. با اینکه چند ماه از شیوع ویروس کرونا می گذرد این بیماری همچنان ناشناخته است و راه های انتشار و انتقال آن در اشکال مختلف با علائم متفاوتی گزارش می شود.

بی شک با توجه به توضیحات ارائه شده پرستاران جزء گروه های پرخطری به شمار می‌روند که به شدت در معرض این بیماری قرار دارند اما خطرات بالای این ویروس تا کنون خللی در اراده جامعه پرستاری کشور وارد نکرده است. با اینکه پرستاران می دانند درمان و واکسنی برای این بیماری ساخته نشده است اما آن ها به عنوان بزرگترین گروهی که بیشترین خدمات بهداشتی و درمانی را در بیمارستان ها ارائه داده‌ و می دهند بیشتر از سایر گروهها در معرض خطر ابتلا به بیماری قرار دارند، طبیعتاً در فضایی که چندین بیمار کرونایی وجود دارد میزان ابتلاء بیشتر از مراکزی است که بیمار کرونایی در آن بسیار کم است  یعنی در بخش آی سیو همه ی بیماران بستری شده با هر نفس خود میلیون‌ها ویروس کرونا در هوا پخش می کنند و چون ویروس کرونا قابل دیدن نیست از هر روزنه ای می‌تواند ورود کند و پرستاران را در معرض خطر قرار دهد، لذا پرستاران جزء گروه‌هایی هستند که خطر بیشتری سلامت آنها را به لحاظ علمی و منطقی تهدید می کند، اما تهدیدات اشاره شده و تحمیل شده به پرستارانی که در خدمت گذاری به مردم دست از جان شستند و از جان مایه گذاشتند را برای تداوم خدمت منصرف نکرده است.

هر چند پرستاران ما در عرصه خدمت به مقام رفیع شهادت به عنوان شهید خدمت نائل شدند و تا کنون ١٩ پرستار از زمین به آسمان کوچ کردند، اما جای تاسف دارد که اعلام کنم دولتمردان و مسئولان حتی بر اساس وظایف یا میزان دریافتی پرستاران در مقوله خدمت دهی فوق العاده ای که در چند ماه گذشته از خود نشان دادند قدردانی خاصی از آن ها به عمل نیاوردند. متاسفانه می توان گفت مسئولین در حق پرستاران جفا کردند، آنچه درباره کرامت پرستاران عنوان کردند  کلامی و زبانی بود نه عملی و عینی! صحبت های دهان پر کن بی پشتوانه ای در حق پرستاران شهیدی که رنج نبودشان بر خانواده و فرزندانش تحمیل شده است، پرستارانی که به خاطر نجات جان مردم، حمایت و کمک به نظام، کشور و هم نوعان خود جان بر کف گرفتند نباید زبانی مورد توجه مسوولین قرار بگیرند و در عمل به آن ها بی توجهی شود.

با جرأت می توان گفت در ماه های گذشته و در حال حاضر دولت برای پرستاران شهید و خانواده آنها کار خاصی صورت نداده است. جامعه پرستاری ماه های پیش امیدوار بود دولت اقدامات حمایتی از آن ها به عمل آورد، آن زمان که فضای جامعه در پی داغ بودن خبرهای شهادت پرستاران داغ بود رسانه ها و صدا و سیما از پرستاران نام می بردند اما گویا با عادی سازی شرایط دیگر توجه چندانی به این  موضوع نمی شود و مطرح کردن بحث کرامت پرستاران از سوی دولت تنها برای خالی نبودن عریضه است در حالی که مردم در این ایام با قدردانی از جامعه پرستاری محبت خود را نشان دادند. شاید تنها دستاوردی که در این مدت  دلخوشی پرستاران در موضوع کرونا بوده، حمایت‌های مردمی، قدردانی وقدرشناسی آنها  از پرستاران است.

با قاطعیت می توان گفت دولت و مسوولین نه تنها از شهدای راه خدمت و پرستارانی که مقام آن ها در خدمت گزاری به بیماران کمتر از شهدای خدمت نیست، بلکه در حق پرستاران نیز ظلم کردند در حالی که نسبت پرستاران به بیماران در کشور ما با استانداردهای جهانی بسیار متفاوت است و فشار زیادی به پرستاران وارد می شود. پرستاران نه تنها کمکی از دولت ندیدند بلکه دولت نشان داد از آن ها به صورتی غیر عادلانه سوء استفاده می کند، به این معنا که در شهرهای پرخطر و قرمز بحرانی مثل گیلان، مازندران، قم و... برای جذب پرستاران فراخوان دادند و با  کمال بی انصافی در حق پرستاری که جانش را کف دستش گذاشته با بستن قراردادهای ۸۹ روزه نشان دادند کرامتی که از آن دم می زنند شعاری بیش در حق پرستاران نیست.