تله جدید آمریکا برای اختلال در تصمیم قاطع ایران
به گزارش راهبرد معاصر، روزنامه کیهان در ستون اخبار ویژه خود نوشت: در چند روز اخیر گزارشی در آکسیوس منتشر شد که طی آن این وبگاه خبری آمریکایی مدعی شده بود: «رابرت مالی، مشاور امنیت ملی آمریکا در گفتگو با همتای اسرائیلی خود ایده توافق موقت با ایران را برای خرید زمان در زمینه مذاکرات هستهای مطرح کرده است.» پیشنهاد آمریکا آزادی بخشی از پول ایران در ازای توقف غنیسازی ۶۰ درصدی اورانیوم است.
روزنامه فرهیختگان درباره این طرح آمریکاییها مینویسد: آمریکا به شکل یکجانبه از توافق بینالمللی برجام خارج شد و تنها هزینهای که تا به الآن برای این رفتار غیرمتعهدانه خود پرداخت کرد، عدمحضور مستقیم این کشور در دور جدید مذاکرات با ایران بوده است.
در طرف مقابل ایران که تنها طرف اجراکننده تعهدات خود در توافق برجام بوده، سعی کرد تا با گسترش فناوری هستهای خود بیش از این از معطل ماندن برای اجرای تعهدات طرفین غربی متضرر نشود. توسعه صنعت هستهای و رساندن سطح غنیسازی به ۶۰ درصد، این پیام را به آمریکاییها منتقل کرده که فناوری بومی هستهای ایران بهسرعت قابل بازیابی است و با فریبهای سیاسی مثل امضای توافق و عدماجرای آن توسط آمریکا نمیشود آن را از بین برد.
فعالشدن ظرفیتهای هستهای ایران باعث شد تا بار دیگر میز مذاکرات برای توافق بر سر مواردی همچون رفع تحریم و محدودسازی فعالیتهای هستهای برپا شود. حال، اما آمریکا قصد دارد تا بار دیگر به میز مذاکره با ایران بازگردد بدون اینکه در قبال اقدامات غیرمتعهدانه خود متحمل هزینهای شود. آمریکا نهتنها به تعهدات پیشین خود عمل نکرده، بلکه اجرای تعهدات پیشین خود را نیز منوط به نتیجه رسیدن مذاکرات میداند.
این مطالبه درحالی است که ایران یکبار تعهداتش را اجرایی کرده و چیزی در مقابل آن دریافت نکرده و طبیعی است که در مقابل سابقه بدعهدی کشورهای غربی بهسادگی نیز کوتاه نمیآید. آمریکا با دانستن این نکته برای اینکه فعالیتهای هستهای ایران را محدود کند، توافق موقت این درحالی است که هزینه محدودیت برای فعالیتهای هستهای ایران کمتر از لغو تمامی تحریمها نیست. همان چیزی که پیش از این روی آن توافق شده بود و هر چیزی غیر از این مورد زیادهخواهی است که طبیعتا ایران نباید با سهلانگاری در مقابل آن کوتاه بیاید.
ابتکار توافق موقت یک تجربه جدید برای ایران نیست. پیش از این دولت روحانی یکبار مسیر توافق موقت را امتحان کرده است. تجربهای که به غیر از معطل نگهداشتن فعالیتهای هستهای هیچ خروجی دیگری نداشت.
همچنین تعیین ضربالاجل برای رسیدن به توافق آنهم برای یک پرونده پرمناقشه، دیگر خطای راهبردیای بود که صرفا فشار روانی برای تیم مذاکرهکننده به همراه میآورد.
با چنین نگاهی دیگر توافق موقت با هدف ادامه مذاکرات رویکرد ایران نخواهد بود؛ چراکه ایران یکبار این مسیر را پیموده و درحال حاضر چیزی جز توافقی نهایی با ضمانت اجرایی، هدف ایران نیست./مشرق