دست خالی ارتش صهیونیستی برای عملیات زمینی در غزه

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ اوری میشگاف، تحلیلگر سیاسی اسرائیلی با انتقاد از کمبود شدید تجهیزات پشتیبانی ارتش اسرائیل، به کسانی که ادعا می کنند انبارهای ارتش برای مواقع اضطراری پر است، حمله کرد و آنها را دروغگو و اغواگر خواند.

اول صبح پیامکی از معلم و استادم سرلشکر دیوید عفری، یکی از بزرگترین فرماندهان سابق نیروی هوایی، معاون رئیس ستادکل و بنیانگذار شورای امنیت ملی دریافت کردم. وی در این پیامک نوشت: معتقدم طبق برنامه ای که برایمان طراحی شده است، کار می کنیم. حادثه دردناک اخیر و عملیات طوفان الاقصی باعث شد اسرائیل با تلاش برای ورود به غزه بخواهد از خود واکنش نشان دهد. سپس، زمانی که به شدت درگیر مقابله با حماس شویم، حزب الله و دیگران در کرانه باختری عملیاتشان را آغاز خواهند شد.

وی افزود: غزه تله ای است که واردش می شویم، غزه تهدید ماهیتی نیست؛ بلکه می توان از هوا و با فشار اقتصادی با آن مقابله کرد. اگر وارد غزه شویم، این تله می تواند تهدید ماهیتی ایجاد کند.

تهاجم زمینی فقط در صورتی صحیح است که آنجا بمانید و به مثابه مجازات راهبردی باشد. حمله و خروج زمینی دستاورد و امتیاز خاصی نسبت به حملات هوایی یا توپخانه ای نخواهد داشت

از این پیام کمی غافلگیر شده بودم؛ به ویژه اینکه در یک سال اخیر با عفری که به نظرم الگوی صبر، خونسردی و تفاهم راهبردی است، سلسله گفت و گوهای طولانی داشتم. از وی پرسیدم: آیا نباید از واکنش در قالب تهاجم زمینی که نقطه ضعف راهبردی و خطرناکی است، خودداری کرد؛ آن هم در حالی که پایگاه‌ها و شهرک‌ها اشغال و جمعی از غیرنظامیان و نظامیان اسرائیلی کشته شدند؟

عفری پاسخ داد: تهاجم زمینی فقط در صورتی صحیح است که آنجا بمانید و به مثابه مجازات راهبردی باشد. حمله و خروج زمینی دستاورد و امتیاز خاصی نسبت به حملات هوایی یا توپخانه ای نخواهد داشت. ممکن است تلفات زیادی بدهیم و ندانیم چه زمانی آنجا را ترک خواهیم کرد.

تحلیلگر سیاسی اسرائیلی می‌گوید: من راهبردنویس نیستم، اما امروز به این نتیجه دست یافتم عفری درست می‌گوید و اکنون نباید وارد غزه شویم، آن هم به یک دلیل کاملاً پیش پا افتاده؛ ارتش اسرائیل مجهز نشده است و از نظر لجستیکی برای عملیات زمینی آماده نیست.

به خودم اجازه می دهم این ها را فقط به دلیل آنکه تقریباً کل روز ذهنم را به خود مشغول کرده بود، بگویم (آن هم با وقفه ای چند ساعته که برایم همچون دیدن کابوس گذشت). شاید به دلیل احساس وقوع فاجعه یا تمایل درونی به سرکوب متجاوزان، خودم را مشغول ایجاد و اداره اتاق جنگ مجازی کردم. این اتفاق پس از آن رخ داد که پیام های متعددی از سربازان اسرائیلی و خانواده هایشان دریافت کردم مبنی بر اینکه ارتش با کمبود شدید تجهیزات جنگی و حفاظتی مواجه است.

من در حساب کاربری ام در فیس بوک پستی با متنی کوتاه و آدرس ایمیل منتشر کردم و از آنها (سربازان اسرائیلی) خواستم درباره تجهیزات مفقود شده و نیز تمایل به اهدای تجهیزات با من تماس بگیرند.

با این پست طوفانی از پیام ها به راه افتاد. در 24 ساعت گذشته پیام‌های بی‌شماری از یگان‌های وظیفه و سربازان مستقر و ذخیره دریافت کردم که درخواست تکمیل تجهیزات از ده‌ها نوع مختلف همچون حفاظتی، جنگی، لباس‌های حرارتی، تجهیزات پزشکی، چراغ قوه، باتری و ... داشتند. قابل تأمل ترین و وحشتناک ترین مورد، کمبود تجهیزات زرهی بود. این تجهیزات برای حفاظت فردی ضروری و حیاتی است و اعزام نیرو بدون آن به میدان نبرد به معنای محکوم کردن آنها به مرگ است.

صبح، وقتی به عمق مشکلات پی بردم، با بروعی لمبرت، سرباز ذخیره یگان ضد تروریسم که خودش اتاق جنگ مشابهی به نام «اکنون کمک کن» راه اندازی کرده بود، تماس گرفتم. در طول روز لمبرت توانست داوطلبانی را به کارگیری کند؛ سپس پایگاه داده رایانه ای و قابل استفاده ایجاد شد، ولی هنوز طوفان پیام ها متوقف نشده است.

ما متوجه شدیم به معنای واقعی کلمه هزاران تجهیزات زرهی مفقود شده است و تولیدکنندگان اسرائیلی موجودی کافی برای تأمین تجهیزات ندارند. بنابراین شروع به جست و جوی آن در ایالات متحده و چین کردیم.

با همه این کمبودها آیا واقعاً اسرائیل برای حمله به غزه و در عین حال جنگ با حزب الله آماده می شود، آن هم در حالی که نظامیانش تجهیزات دفاعی و حتی چراغ قوه ندارند؟ در حالی می خواهد وارد جنگ شود که کل یگان های ذخیره در مرز شمالی مستقر هستند و هیچ کس سربازان را به لباس مناسب شرایط جنگی و آب و هوای سرد مجهز نکرده است؟

ما متوجه شدیم به معنای واقعی کلمه هزاران تجهیزات زرهی مفقود شده است و تولیدکنندگان اسرائیلی موجودی کافی برای تأمین تجهیزات ندارند

سفارش گیری غذای گرم شروع شد. یگان هایی در بخش های جنوبی و شمالی پرسیدند، آیا می توان به نیروها غذا داد؟ با رستوران هایی که می شناختم تماس گرفتم و با کمک داوطلبان شروع به حمل غذا به نقاط مدنظر کردیم. در این میان هر از چند گاهی به اخبار منتشر شده درباره تحولات غزه، تعداد کشته شدگان، شلیک موشک ها و اقدامات جنایتکارانه بنی گانتز که به شکست دولت می انجامد، نگاه می کردم.

هر از گاهی درخواست های کوچک و مشخصی می رسید که قلبم را به درد می آورد. مادر سربازی درخواست کفش پیاده نظام سایز 43 کرد. با پسرش صحبت کردم و معلوم شد چند روزی است در بخش جنین با کفش ورزشی کار می کند. خواهر یکی از نظامیان تیپ گولانی نیز از طرف وی درخواست دستکش نظامی کرده است. حتی یک واحد زرهی درخواست ژنراتور، توزیع کننده برق و خیلی موارد دیگر کرد.

زمانی مردم اسرائیل برای من نوشتند این فعالیت ها در شبکه های اجتماعی دلسرد کننده است و ضعف ما را در معرض دید دشمن قرار می دهد. برخی به من گفتند، فرماندهان نظامی در استودیوها ادعا می کنند که فروشگاه ها پر است و کمبود مواد غذایی وجود ندارد.

آرام می گویم، با توجه به صدها تماسی که دیروز با تلفن و ایمیل دریافت کردم، این ادعاها دروغ محض است. نمی فهمم بودجه میلیاردی سالانه ارتش اسرائیل کجا می رود؟ نمی فهمم چگونه بار دیگر به نقطه آغزین جنگ یوم کیپور (جنگ اکتبر 1973) و جنگ دوم لبنان رسیدیم؟ فقط یک چیز به سران اسرائیل و ارتش می گویم: تا زمانی که سپرهای سنگی به سربازان ندادید، وارد غزه نشوید.