رمزگشایی علت استعفای نظامی آمریکایی

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ جوی متزلر، کهنه سرباز نیروی هوایی ایالات متحده به‌تازگی در اعتراض به تصویب بودجه و هم‌دستی ایالات متحده در نسل‌کشی فلسطینیان در غزه، ارتش را ترک کرد. وی حین خدمت شروع به صحبت از حقوق فلسطینیان کرد، به سازمان «کهنه سربازان برای صلح» پیوست و با شرکت در دوره‌ اعتصاب غذای ۴۰ روزه که به‌وسیله این سازمان در نیویورک سازماندهی شده بود، به فعالیت‌هایش ادامه داد. 

به خطر انداختن جانم چیزی بود که از زمان خدمت در ارتش به آن عادت کرده بودم. حالا هدف جدیدی داشتم؛ رساندن کمک‌های بشردوستانه به غزه زیر نظر سازمان ملل متحد

یک سال پیش در حال پر کردن فرم خودداری از خدمت در نیروی هوایی ایالات متحده بودم و از جنایت‌هایی که با دلارهای مالیات دهندگان آمریکایی‌ و ساعات کاری ارتش انجام می‌شد، وحشت داشتم. امروز، به تکمیل دوره اعتصاب غذای ۴۰ روزه کهنه سربازان و متحدان برای غزه فکر می‌کنم. این اعتصاب با دستگیری من (به همراه ۲۸ کهنه سرباز دیگر و متحدانمان) به دلیل مسدود کردن خیابان دوم مقابل کنسولگری اسرائیل در شهر نیویورک پایان یافت.

درخواست من به عنوان ستوان دوم تأیید شد و قرار بود ۲۵ آوریل ۲۰۲۵ خدمت را ترک کنم. این اتفاق حدود یک هفته قبل از آن رخ داد که مایک ورنر، مدیر اجرایی سابق سازمان «کهنه سربازان برای صلح»، ایده‌ای را که خودش و فیلیپ تاتنهام، یکی دیگر از کهنه سربازان ارائه کرده بود، داد. 

آن‌ها پیشنهاد کردند مقابل دفتر نمایندگی ایالات متحده در سازمان ملل متحد، در اعتراض به قحطی ای که فلسطینیان در غزه با آن مواجه هستند و به طور مشترک به‌وسیله ایالات متحده و اسرائیل ایجاد شده است، اعتصاب غذا کنند. پاسخ به ایمیل ارسال شده در آن روز و گفتن «موافقم» کار ساده‌ای بود. 

به خطر انداختن جانم چیزی بود که از زمان خدمت در ارتش به آن عادت کرده بودم. حالا هدف جدیدی داشتم؛ رساندن کمک‌های بشردوستانه به غزه زیر نظر سازمان ملل متحد و توقف ارسال سلاح‌های آمریکایی به اسرائیل. برنامه داشتم به تدریج کالری دریافتی‌ام را کاهش دهم تا وقتی اعتصاب کامل ۲۵۰ کالری در روز را شروع می‌کنم، به بدنم شوک وارد نشود؛ محدودیتی که به‌وسیله مطالعه آکسفام تعیین شده است که نشان می‌دهد فلسطینیان به طور میانگین ​​فقط ۲۵۰ کالری در روز دریافت می‌کنند. 

همچنین داوطلب شدم تا بیشتر کارهای رسانه‌های اجتماعی تیم را انجام دهم و همه ما در مصاحبه‌ها و اعتراضات در فضای باز شرکت کردیم. اغلب، از ساعت ۹:۳۰ صبح تا ۳:۰۰ بعد از ظهر، زیر آفتاب بیرون از نمایندگی ایالات متحده می‌ایستادیم. کافی است بگویم، همه ما بعد از چند هفته انرژی‌مان تمام شد. 

۲۸ می به نیویورک رسیدم. همه کهنه سربازان اعتصاب کننده، ازجمله مایک، فیل، کن اش و راسل براون، روحیه بالایی داشتند. من و فیل مرتب در رویدادهای دیگر شهر شرکت می‌کردیم تا اعتصاب غذا و کار شبکه‌ای خود را تبلیغ کنیم. اما به تدریج روحیه افراد کاهش یافت و این ترسناک بود. خیلی زود، افراد باهوش، پرانرژی و پرانرژی مانند زامبی‌ها راه می‌رفتند، انگار می‌خواستند روی پاهایشان بخوابند. 

تقریباً اواسط اعتصاب غذا مجبور شدیم به مایک التماس کنیم به دلیل وضعیت نامناسب سلامتی‌اش به وزارت امور کهنه سربازان برود و بعداً متوجه شدیم وی به دلیل سطح پتاسیم بسیار پایین در آستانه مرگ است. 

در مدت اعتصاب غذا، همچنان اخبار بد دریافت می‌کردیم. ایالات متحده قطعنامه‌ای را که خواستار کمک‌های بشردوستانه و آتش‌بس بود، وتو کرده بود. با وجود قطعنامه «اتحاد برای صلح» مجمع عمومی سازمان ملل متحد، قتل عام‌ها ادامه یافت. روزانه صدها فلسطینی کشته می‌شدند. 

در دوره اعتصاب شاهد ربودن کشتی ام‌وی مادلین و سرکوب خشونت‌آمیز کمپین جهانی ارسال کمک به غزه به‌وسیله مقام‌های مصری و نیز حملات اسرائیل و آمریکا به ایران بودیم. گرسنگی از نظر جسمی و روانی همه ما را تحت تأثیر قرار داده بود. 

روز چهلم فرا رسید. روزی که مدت‌ها برایش آماده شده بودیم. اعتصاب غذا طولانی، خسته‌کننده و دشوار بود و من به آنها پیوستم به این شرط که اعتصاب غذا مفید باشد. بنابراین، دو نقشه طراحی شد؛ نخست، خیابان جلوی کنسولگری اسرائیل را مسدود کنند و نام کودکانی را که به‌وسیله اسرائیل کشته شدند بخوانند. دوم، مایک برود و نمای خارجی سفارت آمریکا را با خون بپوشاند. 29 نفر از شرکت‌کنندگان در آن روز دستگیر شدند، ازجمله کهنه سربازان، فعالان صدای یهودیان برای صلح و دیگر متحدان خارج از ایالت. 

خب، ما چه چیزی به دست آورده‌ایم؟ معتقدم به آنچه که قرار بود انجام دهیم، دست یافتیم، حتی اگر خواسته‌هایمان برآورده نشد. ما با مردم گفت‌وگو کردیم، شاهد افزایش اعتراض به حدود ۸۰۰ نفر از سراسر جهان بودیم و به کارکنان هیئت نمایندگی ایالات متحده و دیپلمات‌های سازمان ملل متحد یادآوری کردیم به عنوان شهروندان جهانی، در کنار فلسطین ایستاده‌ایم. 

برای من شخصاً، این اقدام کمک کرد تا رنج فلسطینیان را عمیق‌تر درک کنم. اکنون می‌فهمم چه احساسی دارد بدنم به آرامی از کار بیفتد، ببینم افرادی که برایم مهم هستند همان شرایط را تجربه می‌کنند، اما می‌توانیم دست از کار بکشیم و مراقبت‌های پزشکی دریافت کنیم یا به سادگی بیشتر غذا بخوریم. 

با مردم گفت‌وگو کردیم، شاهد افزایش اعتراض به حدود ۸۰۰ نفر از سراسر جهان بودیم و به کارکنان هیئت نمایندگی ایالات متحده و دیپلمات‌های سازمان ملل متحد یادآوری کردیم به عنوان شهروندان جهانی، در کنار فلسطین ایستاده‌ایم

در مقابل، فلسطینیان از این نعمت برخوردار نیستند. والدین مجبورند شاهد گرسنگی فرزندانشان باشند در حالی که اسرائیل از کمک‌رسانی خودداری می‌کند. همان‌طور که در سلول زندانم نشسته بودم، من و دیگران برای آن شب برنامه‌ریزی می‌کردیم. وقتی فلسطینیان دستگیر می‌شوند، نیروهای اسرائیلی آنها را ناپدید می‌کنند. سؤال این است؛ چگونه این جنبش را ادامه دهیم و اکنون چه کسی آن را رهبری خواهد کرد؟

آخرین خواسته ما افزایش فشار است. وضعیت غزه بسیار فراتر از آن چیزی است که بتوان با کلمات توصیف کرد و مسئولیت - وظیفه مخالفت با نسل‌کشی - برعهده همه در ایالات متحده و سراسر جهان است. 

اگر نهادهای بین‌المللی از اقدام برای پایان دادن به نسل‌کشی خودداری کنند، ما باید خودمان اقدام کنیم. باید اختلال ایجاد، تحریم، اعتصاب کنیم و حتی در صورت لزوم جان خود را به خطر بیندازیم. ما در حال ورق زدن صفحه جدید اعتصابات هستیم، اما می‌دانم اعتصاب کنندگان، ازجمله حامیانمان در سراسر جهان، هیجان‌زده و آماده ادامه این جنبش هستند.

به نسل‌کشی پایان دهید، به آپارتاید پایان دهید، فلسطین را آزاد کنید.