عزای ایران در سوگ خورشید هشتم ولایت

به گزارش «راهبرد معاصر»؛ دهه آخر صفر مشهد الرضا (ع) غوغاست؛ غوغایی به وسعت راه ها و جاده های منتهی به شهر عشق آنگاه که مسافران و زائران امام هشتم پیاده و سواره از هر کوی و برزنی از شهرهای دور و نزدیک و کشورهای دیگر پای در مسیر عاشقی و در جاده ولایت به سوی ضریح منور امام عشق رهسپار می‌شوند. 

پرچم‌های سیاه در باد تکان می‌خورند و زائران با چشمانی اشک‌بار، به سمت صحن‌ها روانه‌اند

دهه آخر صفر و واپسین روز این ماه قمری یادآور روزی است که امام هشتم شیعیان، حضرت امام رضا(ع) به دست مأمون عباسی به شهادت رسیدند؛ شهادتی که رسول خدا (ص) مدت‌ها قبل از آن خبر داده، برای زیارت پاره تنشان در سرزمین توس اجر و ثوابی بی مانند عنوان کرده بودند و فرمودند، «سَتُدْفَنُ‏ بَضْعَةٌ مِنِّی بِخُرَاسَانَ مَا زَارَهَا مَکْرُوبٌ إِلَّا نَفَّسَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ کَرْبَهُ وَ لَا مُذْنِبٌ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ». به زودی پاره‎ای از تن من در خراسان مدفون خواهد شد که هیچ غمزده‎اى او را زیارت نمی‎کند مگر آنکه خداى عزّ و جلّ غبار غم را از خاطرش برطرف می‎کند و هیچ گناهکارى مگر آنکه خدا گناهانش را می‎آمرزد.

پیاده روی آخر صفر

حال هر ساله به دنبال سنت زیبای اربعین حسینی، عاشقان ولایت با پای پیاده و سواره خود را به شهر عشق می رسانند تا در غوغای مشهد الرضا(ع) و سوگ و ماتم خاندان امامت در دهه آخر صفر سهیم باشند؛ غوغایی که تنها عشق به ولایت و امامت را برای همگان تداعی می‌کند.

از بست بالا تا صحن انقلاب، از چایخانه تا ضریح نورانی، مشهد در دهه آخر صفر غوغا می‌شود. در چایخانه حرم، بخار چای نذری در هوا می‌پیچد و صدای رضا رضا گویان دل‌ها را می‌لرزاند.  

زائران مسیری بس طولانی طی کرده اند تا به حرم مطهر برسند و حالا با چشمانی اشکبار یا از بست طبرسی یا خیابان تهران یا از جوادالائمه و پایین خیابان به چایخانه رضا رسیده اند‌.

خادمان با سینی‌های چای، آرام و با احترام فنجان های چای و دمنوش را به دست زائران می دهند و هم‌زمان زمزمه زیبای رضا رضا تکرار می کنند، هر فنجان چای نذر اشک است، نذر عشق و دلدادگی.

پرچم‌های سیاه در باد تکان می‌خورند و زائران با چشمانی اشک‌بار، به سمت صحن‌ها روانه‌اند. اینجا مشهدالرضاست؛ شهری که در دهه آخر صفر، به پایتخت سوگ و عشق تبدیل می‌شود تا یادآور عشق زیبای شیعیان به امامشان باشد.

شهر در حال و هوای سوگ

با آغاز دهه آخر ماه صفر حال‌وهوای مشهد رنگ دیگری به خود می‌گیرد. پرچم‌های عزا بر سردر مغازه‌ها، نوای مرثیه در تاکسی‌ها و پخش صلوات از بلندگوهای شهری، همه نشان از عشقی مشترک دارد که دل‌های مردم را به هم نزدیک‌تر کرده است.

مشهد شهر زیارتی امام رضا(ع)؛ امام رئوفی که به امام مهربانی‌ها ملقب است و میان اهل بیت(ع) بیش از هر چیز به مهربانی با اغیار و دشمنان شهرت دارند؛ چنانکه روایات متعددی از برخورد رئوفانه علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) با غیرمسلمانان، بردگان و افراد فرودستی که در زمانه خود خیلی مورد توجه نبودند، وجود دارد. 

در گوشه گوشه خیابان های شهر مراسم عزاداری برپاست. هیئات مذهبی از سراسر کشور با لباس‌های مشکی و بیرق‌های عزاداری وارد صحن‌ها می‌شوند. صدای نوحه‌ و مداحی اشک‌ها را جاری می‌کند و دل‌هایی که به عشق ولایت می تپد، می‌لرزاند. اینجا صدای بال فرشتگان هم شنیده می‌شود، چرا که مشهد تکه ای از بهشت روی زمین است. 

زمزمه های عاشقی

شب‌های مشهد الرضا در دهه آخر صفر شب‌های خاص، جای زمزمه و اشک و صحن‌ها مملو از زائرانی است که تا پاسی از شب در کنار ضریح نشسته‌اند و با امام خود راز دل می‌گویند تا واسطشان باشد با درگاه حق تعالی. برخی در حال خواندن زیارتنامه، برخی در سکوتی عمیق فرو رفته‌اند و برخی با اشک‌هایی بی‌صدا، دلشان را به امام سپرده‌اند.

در گوشه گوشه خیابان های شهر مراسم عزاداری برپاست. هیئات مذهبی از سراسر کشور با لباس‌های مشکی و بیرق‌های عزاداری وارد صحن‌ها می‌شوند

تمام صحن های حرم از صحن جمهوری گرفته تا صحن آزادی میزبان میهمانان امام رضایی است، مهمانانی که عشق به امام رئوف برایشان مرزها را کوتاه کرده، از افغانستان و پاکستان تا اروپا و آمریکا زائرانی هستند که تنها برای آخر صفر خود را رسانده اند.

کودک و پیر، زن و مرد و جوان همه آمده‌اند تا با نوای رضا رضا حرم را قلب تپنده‌ مشهد و مشهد را قلب تپنده ایران امام رضا (ع) کنند؛ امام رضایی که نه تنها پناه و ضامن آهو بود که حالا پناهگاه ملتی به وسعت سرزمین ایران است.

قاب های ماندگار

دهه آخر صفر همیشه قاب های ماندگاری در مشهد الرضا(ع) به ودیعه می گذارد؛ قاب‌ها و روایت‌هایی‌ که  مشهدالرضا (ع) را به پایتخت عشق تبدیل کرده است. هم از زائران و میهمانان و هم از میزبانان و مشهدی هایی که با پویش «میهمان داریم» از زائران پیاده پذیرایی می کنند.

با پایان دهه آخر صفر، زائران آرام آرام به شهرهایشان بازمی‌گردند، اما دل‌هایشان در مشهد و کنار ضریح، در صحن انقلاب و جمهوری و سقاخانه و جای جای حرم جا می ماند.