به گزارش راهبرد معاصر، اگرچه سیاستهای هر کشور در برخورد و مبارزه با کرونا متفاوت است، به نظر میآید بسیاری از این کشورها، دستکم در سیاست کلان، روند مشابهی را طی کردهاند؛ ابتدا انکار و تلاش برای عادی نشاندادن شرایط و در ادامه هم بازی با شیب نمودار تعداد مبتلایان بهمنظور ایجاد وضعیتی که امکانات بیمارستانی جوابگوی تعداد بیماران باشد.
در ایران رئیسجمهوری از «عادیشدن شرایط از شنبه» سخن میگفت، در آمریکا رئیسجمهوری رسانهها را به ترسآفرینی درباره این ویروس متهم میکرد و سران انگلیس و آلمان هم از احتمال ابتلای حدود ۷۰ درصد جامعه و لزوم ادامه روند کاری همراه با مراقبت شخصی میگفتند.
حالا، اما به نظر میآید مبنای این سیاست تا اندازهای مشخص شده؛ چراکه نتیجه چندین پژوهش و بررسی در کشورهای مختلف به رسانهها راه پیدا کرده است؛ نتایجی که بهطور خلاصه میگویند بهترین شیوه مقابله با ویرس کرونا، مدیریت کشور بهگونهای است که در هر زمان مشخص تعداد مبتلایان با شرایط حاد و نیازمند بستری در بیمارستان از ظرفیت و تعداد تختهای هر کشور بیشتر نباشد.
این رویکرد به کشورها این فرصت را میدهد که در بازههای زمانی گوناگون سیاست قرنطینه را با شدتوحدت مختلفی پیگیری کنند.
در ایران اگرچه پژوهشهای متعددی در همین چند هفته گذشته به بررسی سناریوهای گوناگون درباره روند حرکت این ویروس در هفتهها و ماههای آینده پرداختند، اما به نظر میآید معتبرین آنها «مدلسازی اپیدمی کووید ۱۹» است که ازسوی کارگروه تحلیل اپیدمیولوژی وزارت بهداشت انجام شده است.
این پژوهش که به خواست ستاد مقابله با کرونا و با هدف تنظیم سیاستهای کلی مقابله، انجام شده است، سه سناریو مختلف را بررسی میکند. نتایج این سه سناریو که به میزان شدت قرنطینه بستگی دارد، بهطور خلاصه میگوید که تا پایان اردیبهشت امسال دستکم ۸۱۱ هزار نفر و دستبالا یک میلیون و ۱۶۰هزار ایرانی کرونا میگیرند.
مشابه این مدلسازی در دیگر کشورها هم انجام شده که در این گزارش به برسی فرضیات و نتایج آنها پرداخته میشود.
کدام قرنطینه بهترین جواب را میدهد؟ چند روز پیش «واشنگتنپست» گزارشی منتشر کرد که میلیونها بیننده پیدا کرد و آن را به زبانهای گوناگون هم ترجمه کرد؛ واشنگتن پست در انتشار ترجمه فارسی این گزارش نوشته بود که با هدف ایجاد آگاهی درباره کرونا این گزارش را به زبانهای مختلف و بهصورت مجانی منتشر میکند. این گزارش تحسینشده با شبیهسازی شیوههای گوناگون قرنطینه و نتایج آنها، به بررسی بهترین رویکرد برای مقابله با کرونا پرداخته و چهار حالت مختلف را بررسی کرده است: حالت بدون هرگونه قرنطینه و محدودیت، قرنطینه مطلق مانند آنچه در ووهان چین اجرا شد، فاصله اجتماعی متعادل و همچنین فاصله اجتماعی گسترده.
بهطور خلاصه، پیشفرض و معیار این شبیهسازی به این صورت است که اگر کشورهای درگیر کرونا بتوانند میزان ابتلا در هر زمان را به پایینتر از ظرفیت بیمارستانی همان کشور برسانند، بهترین شیوه مقابله رخ میدهد و تعداد افراد کمتری جان خود را از دست خواهند داد. نتایج این شبیهسازی هم میگوید که حالت بدون هرگونه محدودیت فاجعه میآفریند و افراد زیادی در زمانی کوتاه به این ویروس مبتلا خواهند شد که امکان ارائه خدمات بهداشتی به آنها از عهده امکانات هیچ کشوری برنمیآید. چه تعداد ایرانی کرونا خواهند گرفت؟ شبیهسازی درباره قرنطینه مطلق هم میگوید که محصورکردن بیماران از افراد سالم غیرممکن است و هرگز مؤثر نیست.
براساس این بررسی حالتی که از هر چهار نفر، یک نفر اجازه خروج از خانه داشته باشد، نتیجه قابلقبولی دارد، اما بهترین نتیجه مربوط به حالتی است که از هشت نفر فقط یک نفر اجازه خروج پیدا کند.
این شبیهسازی و البته چندین پژوهش مشابه در دیگر کشورها، بهخوبی سیاست کنونی بسیاری از کشورها در برخورد با ویرس کرونا را آشکار میکند.
کشورهای مختلف با چه سیاستی به جنگ کرونا رفتند؟ اطلاعات کنونی ما از برخورد کشورهای گوناگون با ویروس کرونا نشان میدهد که تقریبا همه کشورهای درگیر با این ویروس، سیاست کاهش شیب ابتلا و تلاش برای خطیسازی این نمودار را پیش گرفتند. بر این اساس، کشوری مانند انگلیس پیش از شیوع شدید کرونا در کشور، عملا هیچ محدودیتی برای شهروندان و روند عادی مشاغل ایجاد نکرد، اما پس از بالارفتن آمار ابتلا بهتدریج این محدودیتها را بیشتر کرد.
مثال دیگر ایتالیا است که اگرچه در روزهای ابتدایی کمترین محدودیت را داشت، در شدیدترین شکل قرنطینه بهسر میبرد؛ چراکه میزان ابتلا در این کشور حالا به آماری بسیار بالاتر از ظرفیت بیمارستانی رسیده و راهی جز محدودیت شدید برای قطع زنجیره شیوع وجود ندارد. چه تعداد ایرانی کرونا خواهند گرفت؟ به نظر میآید در همین ایتالیا در هفتههای آینده تعداد مبتلایان با کاهش چشمگیری روبهرو خواهد شد و این قرنطینه شدید هم خواهد شکست.
علاوهبراین، دلیل تلاش کشورها برای مقابله با قرنطینهسازی شدید هم تا اندازه زیادی به مسائل اقتصادی برمیگردد، چراکه تمام پیشبینیها از درگیری دستکم چندماهه دنیا با این ویروس حکایت دارد و تعطیلی روند عادی یک کشور در چند ماه قطعا بحران اقتصاد ایجاد خواهد کرد.
مشابه این رفتار در کموزیادکردن شدت قرنطینه در دیگر کشورها هم آشکار است و تلاش مدیران بر این است که تعداد مبتلایان کشور خود را به بازههای زمانی مختلف تقسیم کنند.
این سیاست تااندازهای روند اداره کشورها را به حالت نسبتا عادی میبرد.
کارشناسان و همچنین پژوهشهای منتشرشده میگویند اگر این سیاست مدیریت شیب ابتلا بهخوبی اجرا شود هم روند کار و زندگی تااندازهای حالت عادی پیدا خواهد کرد و هم امکان رسیدگی به بیماران بیشتر خواهد بود و در نتیجه ضرر اقتصادی و همچنین تعداد جانباختگان یک کشور کاهش پیدا میکند.
منبع: رکنا