به گزارش راهبرد معاصر؛ «خیلی وقته دوستامونو ندیدیم. دلمون برای هم تنگ شده، دلمون میخواد تو حیاط مدرسه بدوییم. خسته شدیم از ورزشای آپارتمانی، از ندین معلمامون از زنگای تفریحی که همش پای موبایلیم. کاش میشد کرونا می‌رفت تا برگردیم مدرسه»؛ پگاه ۱۱ ساله کلاس ششمی این‌ها را می‌گوید. شبیه پگاه کم نیست. دانش آموزانی که دوست دارند سر کلاسهای مدرسه حاضر شوند نه در انواع و اقسام شبکه‌های اجتماعی، اما با این شرایط و خطر موج ششم کرونا، آرزوی پگاه و هم سن و سالانش فعلا محال است. والدین پگاه می‌گویند: «همه بچه‌ها دوست دارن برگردن. درسته فضای مجازی و آموزش آنلاین خوبیایی داشته اما بدی هم داره مثل افسردگی بچه‌ها، بی‌تحرکی و مشکلاتی مثل این اما باز هم نمیشه الان با این شرایط به بازگشایی مدارس فکر کرد. واکسیناسیون که حداکثری شد، میشه کاری کرد اما توی این شرایط فقط اضطراب میمونه برامون از برگشت بچه‌ها.»
با وجود بیماری کرونا، آموزش و پرورش با یک بحران مواجه شده است. در کل دنیا نزدیک به ۷۷ میلیون کودک برای ۱۸ ماه از درس و مدرسه عقب مانده‌اند و کلاسهای مدارس را خالی کرده‌اند. دانش آموزان در سراسر جهان به دلیل قرنطینه این بیماری ۱۸ تریلیون ساعت یادگیری حضوری را از دست داده‌اند.
این آماری است که یونیسف می‌دهد و در توضیحش می‌گوید: «حق رفتن به مدرسه و یادگیری در رشد فکری و اجتماعی، نقش اساسی در ایمنی و رفاه هر کودک دارد. با این حال، در بسیاری از کشورها کلاسهای درس بسته می‌شوند در حالی که تجمعات در رستوران‌ها، سالن‌ها و باشگاه‌های بدنسازی ادامه دارد.»
تحقیقاتی که انجام شده نشان می‌دهد که این بیماری تأثیراتی بر رفاه و روان بیشترین گروه‌ها از جمله کودکان و دانشجویان دانشگاه‌ها دارد. فاصله اجتماعی و اقدامات ایمنی بر روابط افراد و درک آنها از روابطشان با دیگران تأثیر گذاشته است.
در دوران همه‌گیری کووید۱۹، کودکان و جوانان بیشتر در معرض خطر علائم اضطرابی هستند. نتایج یک تحقیق که یک نمونه از ۱۱۳۴ والدین کودکان ایتالیایی و اسپانیایی (محدوده ۱۸-۳) بود، نشان داد که به طور کلی، والدین تغییرات عاطفی و رفتاری را در دوران قرنطینه در فرزندان خود را اینطور مشاهده کردند: علائم مربوط به مشکل تمرکز (76.6 درصد)، کسالت (52درصد)، تحریک پذیری (39درصد)، بی‌قراری (38.8درصد)، عصبانیت (38درصد) ، احساس تنهایی (31.3درصد)، ناراحتی (30.4درصد) و نگرانی (30.1درصد). از مقایسه بین دو گروه والدین اسپانیایی و ایتالیایی، مشخص شد که والدین ایتالیایی علائم بیشتری را در فرزندان خود نسبت به والدین اسپانیایی گزارش کرده‌اند. اطلاعات بیشتر جمع آوری شده بر روی نمونه‌ای از دانشجویان دانشگاه در زمان شیوع بیماری همه‌گیر در چین نشان داد که چگونه سطح اضطراب در جوانان با اقدامات مراقبتی خاصی مثل زندگی در مناطق شهری، ثبات اقتصادی خانواده و زندگی مشترک با والدین تغییر می‌کند. برعکس، داشتن بستگان یا آشنایان آلوده به ویروس منجر به بدتر شدن علائم اضطراب می‌شود. علاوه بر این، مشکلات اقتصادی و کند شدن فعالیت‌های تحصیلی با علائم اضطرابی مرتبط است. یک نظرسنجی آنلاین دیگر که روی جمعیت عمومی در چین انجام شد نشان داد که دانشجویان دانشگاه بیشتر از سایرین در طول همه‌گیری دچار استرس، اضطراب و افسردگی می‌شوند. این نتایج نظارت و ارتقاء سلامت روانی جوانان را به منظور کاهش تأثیر منفی ناشی از قرنطینه پیشنهاد کرد.
شاید بتوان گفت که نسل فعلی کودکان و نوجوانان نمی‌توانند هیچ گونه اختلال دیگری در آموزش و پرورش خود را تحمل کنند، به همین دلیل است که از دولت‌ها درخواست می‌شود تا در اسرع وقت مدارس را بازگشایی کنند و آموزش را به مسیر اصلی خود بازگردانند. کودکان باید در اسرع وقت به آموزش حضوری برگردند.
هزینه تعطیلی مدارس برای یادگیری، سلامت و رفاه دانش آموزان مخرب بوده. عواقب این تعطیلی برای هر کودک، خانواده، جامعه و اقتصاد آنها در سالهای آینده احساس خواهد شد. بسیاری از کودکان هرگز به آینده روشنی نمی‌رسند. تعطیلی مدارس بر همه کودکان تأثیر می‌گذارد اما آسیب پذیرترین کودکان از همه بیشتر از این تعطیلی آسیب می‌بینند.
برخی از دانش آموزان در زمان تعطیلی مدارس قادر به دسترسی به آموزش از راه دور بوده‌اند اما بسیاری از آنها به دلیل عدم حمایت با مشکل روبرو شده‌اند. حداقل یک سوم دانش آموزان مدارس دنیا به آموزش از راه دور دسترسی نداشتند. از هر ۳ دانش آموز حداقل ۱ نفر در تعطیلی مدارس به آموزش از راه دور دسترسی نداشتند.
تعطیلی مدارس باعث کاهش فعالیت بدنی و رژیم‌های غذایی ضعیف، افزایش سطح اضطراب و آسیب به خود و قرار گرفتن در معرض خشونت خانگی شده است. وقتی این اتفاق بیفتد، بازگشت دختران یا پسران به مدرسه غیرممکن است.
ماندن کودکان در خانه هم باعث شده که بعضی والدین مجبور شوند شغل خود را ترک کنند، به ویژه در کشورهایی که سیاست خروج خانوادگی ندارند یا محدود نیستند. همه این‌ها در حالی است که شواهدی نشان می‌دهد که تا به امروز مدارس عامل اصلی انتقال کووید۱۹ در جوامع نبوده‌اند.
سازمان بهداشت جهانی توصیه می‌کند که فقط در موارد شدید شیوع کویید19 باید تعطیلی مدارس در دستور کار قرار بگیرد و بعد از آن فقط به عنوان یک اقدام موقتی و برای آخرین راه حل مدارس می‌توانند تعطیل باشند. مساله واضح این است که دولت‌ها باید حمایت از مدارس را در اولویت قرار دهند و تمام اقدامات ممکن را برای بازگشایی ایمن انجام دهند چرا که آینده نسل بعدی به این اقدامات حمایتی بستگی دارد هرچند این تصور که بازگشایی مدارس مجوزی برای عدم رعایت شیوه‌‌نامه های بهداشتی است باید بشدت کنار گذشته شود بازگشای مدارس باید با جدیت در سایه رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی صورت بگیرد.