به گزارش راهبرد معاصر جلوگیری از آمریکایی‌ها در ورود به مذاکرات برجام توسط تیم جناب آقای رئیسی یک اقدام کاملاً «هوشمندانه» بود.
دولت آمریکا علیرغم نقض فاحش برجام بر حضور در دور آخر مذاکرات اصرار داشت؛ اعضای اروپایی عضو مذاکرات برجام نیز بر حضور آمریکا در مذاکرات تاکید داشتند. اما تیم مذاکره کننده ایرانی با الهام از فرمایشات حضرت امام به هیچ وجه حاضر به پذیرش این تقاضا نشد.
سوال این است که آیا این اقدام ایران یک لجبازی بچه‌گانه بود، یا به کارگیری یک تجربه؟
واقعیت این است که نگارنده نمی‌داند آیا مقامات کشور ما از تجربه خود از چند سال مذاکرات استفاده نموده‌اند یا از تجربه دول اروپایی؟ اما آن چه بود یک اقدام بسیار هوشمندانه و تجربه شده بود که اجازه ندادند آمریکا از این «فرصت طلایی» به نفع خود بهره‌برداری نماید.
کنگره وین در سال ۱۸۱۵ به جنگ‌های ناپلئونی پایان داد. کشورهای اروپایی مخالف حضور فرانسه در کنگره بودند اما فرانسه جنگ باخته اصرار بر حضور نمایندگان خود در کنگره داشت و موفق به حضور گردید. کنت دو تالیران نماینده فرانسه (وزیر خارجه وقت فرانسه در کنگره وین یکی از سیاستمداران بسیار زیرک جهان در هنر نرمش پذیری به شمار می آید) با این کار توانست تمامیت ارضی فرانسه را همچنان حفظ نماید.
ویلسون رییس جمهور آمریکا در پایان جنگ جهانی دوم، علیرغم اینکه تمایل داشت آلمان جنگ باخته در کنفرانس صلح حضور یابد، در نهایت تسلیم خواسته‌های مقامات بریتانیا، فرانسه و ایتالیا در محرومیت آلمان شکست خورده در جنگ، از حق شرکت در کنفرانس صلح شد.
کلمانسو نخست وزیر وقت فرانسه که به ببر فرانسه معروف بود با درس گرفتن از تجربه صد سال قبل کشور خود حتی این حق را به آلمان نداد که دارای یک نماینده ناظر در جلسات کنفرانس باشد؛ چراکه او همچون هر بچه مدرسه‌ای فرانسوی در قرن نوزدهم این نکته را آموخته بود که صرف حضور آلمان در این کنفرانس برای آلمان یک موفقیت به شمار می آید.
چیزی که متاسفانه شوالیه‌های دیپلماسی در دولت روحانی از درک آن عاجز بودند.