به گزارش «راهبرد معاصر»؛ ولادیمیر پوتین 70 ساله، طی دو دوره (۱۹۹۹ تا ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ تا کنون) و در مجموع، 19 سال است صندلی ریاست جمهوری روسیه را در اختیار خود دارد و با تغییراتی که در قانون اساسی روسیه بوجود آورده، ممکن است حالا حالاها در این سمت بماند!
چنین فردی را باید سیاستمداری کارکشته، پیچیده و نیازمند احتیاط و مراقبت بدانیم و می دانیم؛ بویژه اگر سابقه 16 ساله او در kGB، بعنوان افسر اطلاعاتی را مد نظر داشته باشیم!
پوتین برای پنجمین بار از کاخ باشکوه کرملین عازم تهران شد تا ضمن شرکت در اجلاس آستانه، حضرت آیت الله خامنه ای را در اتاقی ساده و مفروش به موکت، ملاقات کند.
سفر پوتین به تهران تقریباً با سفر ناموفق بایدن به منطقه، همزمان شد اما این تقارن برنامه ریزی شده نبود، اگرچه در نگاه تحلیلگران، فرصت مناسبی فراهم کرد برای مقایسه این دو سفر.
پوتین برای پنجمین بار از کاخ باشکوه کرملین عازم تهران شد تا ضمن شرکت در اجلاس آستانه، حضرت آیت الله خامنه ای را در اتاقی ساده و مفروش به موکت، ملاقات کند
نکته دیگری که بر اهمیت سفر پوتین به تهران افزود، به تحولات اوکراین مربوط می گردد و اینکه این دومین سفر خارجی پوتین بعد از حمله روسیه به اوکراین بود. بسیاری از فعالان فضای مجازی، با تمرکز بر تصاویر منتشر شده از این دیدار، زبان بدن رهبر انقلاب و پوتین را مورد ارزیابی و تحلیل قرار دادند و از آن، اقتدار جمهوری اسلامی ایران و رهبر آن را نتیجه گیری کردند، لذا در این یادداشت با عبور از این مسأله، به مرور ابعاد دیگر این دیدار می پردازم.
پیش از آن، مجدداً یادآور می شوم که این پنجمین دیدار پوتین با رهبر حکیم انقلاب اسلامی بود که بخصوص با توجه به یک سویه بودن این دیدارها، تکرار آن در عرف دیپلماسی معنی دار است.
توجه به جهات ظاهری و محتوایی دیدار پوتین با رهبر انقلاب، سه اصل عزت، حکمت و مصلحت را در ذهن تداعی می‌کند.
کیفیت و چیدمان محل دیدار، شامل اتاقی در نهایت بی آلایشی، آرایش صندلی ها و فاصله بین آنها و وجود فقط پرچم جمهوری اسلامی ایران، علاوه بر به نمایش گذاشتن ساده زیستی یک رهبر الهی در این دنیای پرزرق و برق که حاکمان تلاش می کنند در دنیاطلبی بر یکدیگر سبقت بگیرند، عزت را نیز به تصویر می کشید.
بیانات حضرت آیت الله خامنه ای در این دیدار نیز عزت آفرین بود.
اولاً ایشان تمام مواردی که مربوط به روابط دوجانبه ایران و روسیه بود مانند همکاری های بلند مدت، همکاری های اقتصادی و حتی تکمیل خط آهن رشت_آستارا را برای «هر دو کشور» مفید یا لازم برشمردند و حتی یک مورد هم نبود که به نوعی درخواست و نیاز یک طرفه ای از سوی ایران مطرح شود.
موارد دیگری مثل ضرورت هوشیاری در برابر غرب، لزوم بیرون راندن آمریکایی ها از شرق فرات و عدم تحمل سیاست ها و برنامه هایی که منجر به بسته شدن مرز ایران و ارمنستان شود، نیز کاملاً عزتمندانه و با اقتدار و از موضعی بالا مطرح گردید.
تصریح به رعایت استقلال روسیه در دوران مسئولیت پوتین و تقدیر از مواضع وی در برابر صهیونیست ها نیز از جمله مواردی بود که حکمت را نمایان می کرد.
نحوه اتخاد موضع در خصوص اوکراین، ناتو، سوریه و جایگزین کردن پول های ملی دو کشور به جای دلار نیز تلفیقی بود از حکمت و مصلحت که درباره هر یک باید یادداشت هایی جداگانه نوشت.
آنچه در پایان این یادداشت کوتاه در خصوص این دیدار و دیدارهای مشابه می توان گفت آن است که سیاستمدار دنیادیده خارجی در دیدار با رهبر حکیم انقلاب اسلامی، خود را در برابر کسی احساس می کند که به معادلات بین‌المللی اشراف دارد، اهل مطالعه است و تاریخ جهان را خوب می داند، مسائل فی مابین و اوضاع بین‌المللی را با نگاهی متفاوت و از جایگاهی رفیع تر میبیند و تحلیل می کند؛ هیاهوها او را مرعوب و نگران نمی سازد و دلبستگی به دنیا ندارد؛ نگاه، جایگاه و رفتاری که نمونه دیگری در بین سیاستمداران عالم برای آن سراغ ندارند!