طی هفته های اخیر، جهان شاهد بود که پیونگ یانگ بالاخره، پالس های مثبتی برای برقراری رابطه با امریکا و کره جنوبی از خود بروز داده است؛ بسیاری این را نشانی از تسلیم کیم جونگ اون می دانند ولی به دلایلی نمی توان این تحلیل را پذیرفت.
به گزارش راهبرد معاصر؛ از حدود 6 ماه پیش، با شلیک موشک های دوربرد کره شمالی که گام به گام تا گوام پیش می رفتند، واشنگتن برنامه های گسترده تحریمی ضد پیونگ یانگ ترتیب داد و توانست فشار های اقتصادی به جمهوری خلق کره را دو چندان کند. اکنون و با گذشت تقریبا دو ماه از زمانی که کیم جونگ اون تصریح کرد :«جمهوری خلق کره موشک هایی که بتواند آب ها و تمام سرزمین امریکا را هدف قرار دهد، دارد»، عرصه سیاسی شرق آسیا شاهد است که پیونگ یانگ، پیام های مثبتی برای سئول می فرستد از جمله این که مذاکرات رو در رو با همسایه جنوبی را کلید زده و خط تلفن مستقیم را پس از دو سال راه اندازی کرده است.
بسیاری از تحلیلگران بر این عقیده اند که چنین اقدامی برآمده از تسلیم کره شمالی در قبال تحریم های فلج کننده امریکاست ولی مداقه در دستاوردهای کره شمالی در این دوره امر دیگری را نشان می دهد.
بدون شک تحریم ها بر اقتصاد کره شمالی فشار آورده ولی باید متوجه بود که صرف آغاز مذاکرات، به معنای دادن امتیاز از سوی پیونگ یانگ نیست. پیونگ یانگ بدون شک موشک های خود را رها نخواهد کرد.
این دولت پس از آن که به موازنه تهدید در قبال امریکا دست یافت و برد موشک هایش به سرتاسر خاک امریکا رسیدند حاضر به مذاکره شده است و به احتمال زیاد هدفش از این مذاکرات، نه پذیرش کاهش برد و قدرت تخریب موشک های فعلی اش بلکه پذیرش محدودیت برای سلاح های قوی تر از سلاح موجود است. به عبارت دیگر، کیم جونگ اون حال که دشمنانش را به مرگ گرفته، آن ها به تب راضی اند. در نتیجه شروع مذاکرات به معنای تسلیم جمهوری خلق کره تحت فشار تحریم ها نیست بلکه تنها ترفندی از سوی دولت این کشور برای حفظ توانایی های موشکی و برداشتن تحریم هاست.