به گزارش «راهبرد معاصر»؛ سنگ‌فرش پیاده‌روی این خیابان پُر از ستاره و وسط هر ستاره یک نام نقش بسته است؛ هامفی بوگارت، مایکل جکسون، مارلون براندو، کوین اسپیسی، اسیتون اسپیلبرگ، رومن رولان، چارلز برانسون و ... .
پیاده‌روی خیابان «مشاهیر هالیوود» واقع در ایالت کالیفرنیای آمریکا هر روز مملو از عکاسان و پاپاراتزی‌هاست. فقط کافی است چند صد متر از پیاده‌روی این خیابان و ستاره‌های هالیوود فاصله بگیرید؛ به جای اینکه ستاره‌ها و لنز دوربین‌ها چشم‌ها را خیره کنند، انبوه چادرنشینان بی‌خانمان هستند که خودنمایی و توجهات را به خود جلب می کنند.
به نظر می‌آید زیرپوست این شهر خبرهایی است؛ فقط چند متر با قلب یکی از گران قیمت‌ترین شهرهای دنیا فاصله هست، ولی پیداست آمریکا علاوه بر مشاهیری از جنس ستارگان کف خیابان مشاهیر، ستارگان دیگری نیز دارد که کمی آن سوتر در چادرهای برزنتی روزگار می‌گذرانند؛ بی خانمان‌هایی که به خیابان‌های نزدیک محل زندگی سلبریتی‌ها رسیده‌اند وچیزی نمانده است آنجا را به تسخیر درآورند.
نخستین بار بی‌خانمانی در آمریکا (به عنوان چالشی ملی) در دهه ۷۰ میلادی مطرح شد و بسیاری از افراد بی‌خانمان (هوملس‌ها) در مناطق شهری در حال ظهور مانند نیویورک زندگی می‌کردند. رکود بزرگ اقتصادی دهه ۳۰ میلادی به فقر ویران کننده فراگیر، گرسنگی و بی‌خانمانی در سراسر آمریکا منجر شد و در ادامه، بحران مالی سال 2008 به این نابسامانی‌ها افزود و موجب ورشکستگی و ادغام شرکت‌ها شده است.
در بازه زمانی سه ماهه‌ای در سال 2019 حدود 36.5 میلیون نفر در آمریکا برای دریافت مستمری بیکاری فرم پُر کرده‌اند که ثبت این میزان تقاضای بیکاری در کمتر از سه ماه، در تاریخ آمریکا بی‌سابقه است
بحران مالی جهانی شرکت های آمریکایی زیادی را ورشکست کرد، میلیون‌ها نفر بیکار شدند، هزینه‌های زندگی افزایش یافت، نابرابری شکل گرفت، سن اعتیاد کم شد، فسادهای جنسی و آمار جرم و جنایت افزایش یافت تا اینکه ویروس کرونا نیز از راه رسید و بیشترین قربانیان را از آمریکایی ها گرفت و اینچنین شد که فقر، بیکاری و بی‌خانمانی سراسر آمریکا را درنوردید.
از جمعیت 335 میلیون نفری آمریکا، 40 میلیون نفر در فقر مطلق زندگی می‌کنند. آمارها نشان می‌دهند این کشور در میان ثروتمندترین کشورهای دنیا بیشترین فقیر را دارد. وضعیت بیکاری در شهرهای آمریکا شبیه فاجعه است؛ بیشتر کارگران مجبور هستند برای ادامه زندگی در چند شرکت کار کنند تا بتوانند مخارج زندگی خود را پوشش دهند.
گزارش‌های رسمی حاکی است در بازه زمانی سه ماهه‌ای در سال 2019 حدود 36.5 میلیون نفر در آمریکا برای دریافت مستمری بیکاری فرم پُر کرده‌اند که ثبت این میزان تقاضای بیکاری در کمتر از سه ماه، در تاریخ آمریکا بی‌سابقه است. در دوران دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا بیمه‌های سلامت از بین رفت و تا دو سال پیش 46 میلیون نفر در آمریکا بیکار بودند که این آمار در حال افزایش است.
همه اینها به مخاطره افتادن سلامت روانی شهروندان آمریکایی منجر شده است. طبق مطالعات یک اندیشکده در آمریکا، از هر پنج فرد بالغ یک نفر دارای مشکلات سلامت روانی است و 16 میلیون آمریکایی افسردگی شدید دارند.
کارشناسان می گویند، در صورتی که نرخ بیکاری در آمریکا افزایش داشته باشد، نرخ بی خانمان‌ها افزایش 40 تا 45 درصدی خواهد داشت
در مقدمه قانون اساسی آمریکا آمده است «ما مردم ایالات متحده برای تشکیل اتحادیه‌ای کامل‌تر، استقرار عدالت، تأمین آسایش ملی، ارتقای رفاه عمومی و ... برای خود و آیندگانمان، قانون اساسی حاضر را برای کشور وضع می‌کنیم». واژه‌هایی همچون رفاه اجتماعی عمومی، عدالت و آینده خود و فرزندان که در قانون اساسی آمریکا آمده، برای میلیون‌ها شهروندان آمریکایی بیکار و صدها هزار بی‌خانمان بی‌معنی است.
کارشناسان می گویند، در صورتی که نرخ بیکاری در آمریکا افزایش داشته باشد، نرخ بی خانمان‌ها افزایش 40 تا 45 درصدی خواهد داشت.
ساعت به وقت محلی 6 صبح، اینجا یکی از خیابان‌های مشرف به مرکز شهر و یک شهروند لُس‌آنجلس با خودروی خود به سمت باشگاه ورزشی در حال حرکت است. او تصاویری از حاشیه مرکز شهر لس‌آنجلس با موبایل خود می‌گیرد که نشان می‌دهد در یکی از گران قیمت‌ترین شهرهای دنیا وضعیت بی‌خانمان‌ها چگونه است؛ دو طرف خیابان مملو از بی خانمان‌ها و چادرهایشان بود.
بی خانمان‌شدن در آمریکا زیاد پیچیده نیست؛ کافی است کار خود را از دست بدهید یا از پسِ هزینه‌های مسکن برنیایید، در چشم برهم زدنی به فرد یا خانواده ای بیکار و بی‌خانمان در میان بی‌خانمان‌های شهرهای مختلف آمریکا تبدیل می‌شوید که در آن همه نوع مرد و زنی پیدا می شود.
موزیسینی جوان، سرش را از چادر بیرون می‌آورد و می‌گوید: سه سالی می‌شود در اینجا زندگی می‌کنم و از کارهای رایانه ای سر در می آورم. سال‌ها در شرکت‌های مختلف کار کردم، اما شرکت‌ها یا ورشکست شدند یا بیکار شدم و الان فقط کارتن‌خوابی بی‌خانمان هستم. فقط داریم تلاش می‌کنیم زنده بمانیم و این کار آسانی نیست.
پیرمردی در مقابل دوربین مستندساز آمریکایی فریاد می‌زند: خانم‌ها و آقایان! بی‌خانمان‌ها آدم‌های خوبی‌اند و فقط افرادی هستند که شانس بهشون پشت کرده است.
تعداد زنان و مردان مجرد به شکلی باورنکردنی در سال‌های اخیر در حاشیه و خیابان هایی که بی‌خانمان‌ها درآن ساکن شده‌اند، رو به افزایش است. مرد جوانی از کارولینا به لس‌آنجلس آمده بود و می گوید: به امید یافتن رؤیایم به اینجا مهاجرت کردم؛ نمی‌خواستم آدم مشهوری باشم یا خیلی پولدار یا نمی‌خواستم عکسم روی تابلوهای تبلیغاتی خودنمایی کند. نه، فقط می‌خواستم برای خودم کار و درآمدی نسبتاً ثابت داشته باشم، همین.
او رو به دوربین کرد و افزود: به نظر شما، این چیز زیادی است؟
مردی از ساختمانی بیرون آمد و یک بی‌خانمان را در کنار ساختمان می‌بیند؛ ناخودآگاه به وی سلام می‌کند و دست می‌دهد، شاید از سر ترحم. مرد بی‌خانمان با تعجب می‌گوید: می‌دانید، در این یک هفته تو تنها کسی هستی که با من صحبت کرده است.
این نشان می‌دهد برخی بی خانمان های آمریکا شاید فقط محتاج نگاهی محبت‌آمیز هستند.
زن سیاه پوستی، قربانی طلاق شده است، مردی که می خواست بدلکار سینما شود و مردی که گرفتار شریکی کلاه‌بردار شده و به خاطر شراکت با او به این روز افتاده در بین بی‌خانمان‌ها دیده می‌شوند. اینها تنها بخشی از جامعه هوملس‌ها در آمریکا است.
بی خانمان‌ها در حاشیه‌های خیابان‌ها راحت نیستند؛ آنها هر چند وقت یک بار به جرم سکونت در خیابان‌ها به وسیله پلیس محلی بازداشت می‌شوند. طبق گزارش لس‌آنجلس‌تایمز، در سال 2016 حدود 14 هزار بی‌خانمان بازداشت شدند. قانون اساسی آمریکا می گوید هیچ شخصی نمی‌تواند در پیاده‌روها بخوابد یا دراز بکشد، به همین دلیل پلیس محلی مدام بی‌خانمان‌ها را جا به جا می‌کند و اجازه نمی‌دهد در جایی ثابت مستقر شوند.
به گزارش «شبکه اقدام اجتماعی لس‌آنجلس»، یک هزار و 800 بی‌خانمان در یک منطقه فقط به هشت سرویس بهداشتی دسترسی دارند؛ یعنی به ازای هر 225 نفر یک سرویس بهداشتی. کمبود سرویس بهداشتی به اندازه مورد نیاز هوملس‌ها باعث شده است بی‌خانمان‌ها از پیاده‌روها یا سطل‌های پلاستیکی به جای سرویس‌های بهداشتی استفاده کنند.
مقام های آتش نشانی محلی می‌گویند: هر روز مجبوریم با شلنگ‌های آتش نشانی پیاده‌روهای کثیف را چندین بار بشوییم.
بی‌خانمان‌ها از دست شهرداری‌‌ها نیز در امان نیستند. شهرداری‌های ایالتی موظفند هرچند وقت یک بار محلاتی که چادرها مستقر است، پاکسازی کنند؛ لودرهای شهرداری وارد عمل می شوند و ساکنان به زحمت فرصت جمع‌آوری وسایل زندگی خود را دارند. کمتر از چند دقیقه فرصت هست تا همه زندگی خود را جمع کنند وگرنه لودرها از راه می‌رسند و همه چیز را با خود می‌برند.
بی‌خانمان‌ها از دست شهرداری‌‌ها نیز در امان نیستند. شهرداری‌های ایالتی موظفند هرچند وقت یک بار محلاتی که چادرها مستقر است، پاکسازی کنند
بی خانمان‌ها در خیابان‌های منتهی به مراکز شهرها، زیرپل‌ها، زیرگذرها یا در حاشیه آزادراه‌ها زندگی می‌کنند. آنها از مردم می‌خواهند پول بدهند تا بتوانند با آن غذا خریداری کنند و خودشان را زنده نگه دارند. بی‌خانمانی فقط مختص لس‌آنجلس و نیویورک نیست؛ وضعیتی است که در بیشتر شهرها و ایالت های آمریکا قابل مشاهده است و فرقی نمی‌کند کجا باشد، می‌تواند در محله بورلی‌هیلز، شیکاگو، هیوستون، فونیکس، آریزونا یا خیابان مشاهیر هالیوود باشد.
راشا تودی گزارش می‌دهد، چیزی به نام رؤیای آمریکایی وجود ندارد، اگر هم وجود داشته باشد از رؤیای خانه‌دار شدن به داشتن یک چادر رسیده است. بسیاری از بی‌خانمان‌ها در آمریکا سربازان و تفنگنداران آمریکایی هستند که از جنگ‌های مختلف برگشته‌اند و به جای اینکه به خانه‌هایشان بروند، برای ادامه زندگی به داخل چادرهای کنار خیابان هدایت شدند.
نام محلی که کهنه سربازان در آن زندگی می کنند، راسته کهنه‌سربازان است؛ باورپذیر نیست، اما وقعیت دارد. سربازان و درجه‌دارانی که روزی روزگاری شاید برای کشورگشایی در خط مقدم جنگ بودند، الان به جای اینکه از خدمات خدمتِ خود به دولت آمریکا بهره‌مند شوند، باید کنار خیابان‌ها و در چادرهای پلاستیکی شب را به صبح برسانند.
در مجموع ایالت‌های کالیفرنیا، نیویورک، فلوریدا، تگزاس و واشنگتن نیمی از بی‌خانمان‌های آمریکا را در خود جای داده‌اند. نرخ بی‌خانمانی در لس‌آنجلس از نرخ بی‌خانمانی در کل آمریکا بیشتر است و طبق مطالعاتی در سال 1995، هر شب 84 هزار نفر بی‌خانمان شب را در محدوده‌های لس‌آنجلس و در چادرها به صبح می‌رسانند.
طبق گزارش رویترز، ۳۰ درصد از بی‌خانمان‌های آمریکا در ایالت کالیفرنیا زندگی می‌کنند و تقریباً نیمی از آنها به پناهگاه‌ها دسترسی ندارند. ایالت کالیفرنیا 150 هزار بی‌خانمان دارد. شمار افراد بی خانمان در آمریکا از 553 هزارنفر در سال 2018 به 568 هزار نفر در سال 2019 رسیده است که بیشترشان سفیدپوست نیستند.
سیاستمداران آمریکا در تاریخ سعی کرده‌اند با نمادهای خود ملت‌ها را سرگرم کنند؛ وال استریت، والت دیزنی، مجسمه آزادی، بازار بورس نیویورک، زندگی رؤیایی، آزادی بی‌قید و شرط، رفاه اجتماعی و تجربه زندگی در ثروتمندترین کشور دنیا و تایتانیک ... .
تصور سیاستمداران آمریکایی در تمام این سال‌ها این بود بتوانند مردم دنیا را مسخ رؤیای آمریکایی کنند، در حالی که مدت‌هاست این کشتی سنگین از درون پوسیده شده و اندکی بعد غرق خواهد شد.