به گزارش راهبرد معاصر، محققان مدلی به نام نظریه دورنمای پویا ایجاد کردند که تصمیم‌گیری انسان و میمون را در شرایط عدم قطعیت با دقت بیشتری به تصویر می‌کشد.
این مدل که نظریه دورنما و یادگیری تقویتی را ادغام می کند، تصمیم گیری انسان و میمون در معرض خطر را با دقت بیشتری توصیف می کند.
شرکت کنندگان و میمون ها پس از تجربه نتیجه ای بزرگتر از حد انتظار، طوری رفتار کردند که گویی احتمال برنده شدن در قرعه کشی بعدی افزایش یافته است. به نظر می رسد که این تغییر در رفتار ناشی از تغییر در ادراک احتمالات باشد، نه تغییر در ارزش گذاری پاداش ها.
به طور خاص، به نظر می رسد که افراد هنگام انتخاب های بعدی به طور غیرمنطقی تحت تأثیر نتایج تصمیمات گذشته خود قرار می گیرند.
هیروشی یامادا نویسنده ارشد این مطالعه گفت: «این رفتار شگفت‌انگیز است زیرا احتمال برنده شدن به وضوح برای شرکت‌کنندگان توضیح داده شد (شرکت‌کنندگان مجبور نبودند آن‌ها را از تجربه یاد بگیرند) و این احتمالات نیز کاملاً مستقل از نتایج قبلی بودند.»
محققان با استفاده از مدل تئوری دورنمای پویا توانستند تعیین کنند که تغییر در رفتار به جای تغییر در ارزش گذاری پاداش ها، ناشی از تغییر در ادراک احتمالات است.
یامادا همچنین افزود: «چنین یادگیری از رویدادهای غیرمنتظره زیربنای نظریه یادگیری تقویتی است که زمانی اتفاق می‌افتد که افراد باید پاداش‌ها را از تجربه بیاموزند. جالب است که حتی اگر یادگیری لازم نباشد این مساله اتفاق می افتد.»
در آزمایش‌های مشابه با میمون‌های ماکاک، که مغزشان بسیار شبیه مغز انسان است، اساساً نتایج مشابهی مشاهده شد. محققان اظهار کردند که شباهت رفتار انسان و میمون در این مطالعه قابل توجه بود./ فارس