به گزارش «راهبرد معاصر»؛ نهم ربیع الاول نخستین روز امامت حضرت ولی عصر (عج) است، آغاز دوره ای حیاتی و مهم در تاریخ بشریت؛ تاریخی که به بلندای دوران انتظار و در امید تشکیل زوتوپیای مهدوی به امروز رسیده است. آرمانشهری که نه تنها شیعیان و منتظران در انتظار تحققش چشم به راه هستند، بلکه تحقیق از احوالات جهانیان انتظار ظهور منجی و به دنبالش زوتوپیای جهانی را اثبات می کند.
اما ظهور و رسیدن به فرج منجی با نشستن و چشم به در دوختن محقق نمی شود، بلکه آدابی برعهده منتظران می گذارد که اگر انجام می شد، انتظار فرج را به پایان می رساند.
آغاز غیبت صغری با آغاز امامت حضرت مهدی (ع) مصادف بود تا مردم آرام آرام با مفهوم غیبت آشنا، به وظایف خود در این دوران واقف شوند و همچنان دیندار بمانند
اگر بخواهیم به تاریخ پرفراز و نشیب انتظار ظهور بپردازیم، نخست باید از اینجا آغاز کنیم که در هشتم ربیع الاول سال 260 هـ.ق، امام حسن عسكری (ع) به زهر کین معتمد عباسی به شهادت رسیدند. این حادثه در شرایطی روی داد كه امام یازدهم افزون بر اینكه مانند پدران بزرگوار خود زمینه را برای غیبت امام دوازدهم آماده كرده بودند، شب پیش از شهادتشان، دور از چشم مأموران خلیفه، نامه های بسیاری به شهرهای شیعه نشین فرستادند.
خبر شهادت امام در سراسر سامرا پیچید و مردم به احترام ایشان عزاداری كردند تا جایی که به تعبیر مورخان، در روز شهادت امام حسن عسکری (ع) سامرا صحرای قیامت بود.
عباسیان سالها بود که بر مبنای روایات مستند بسیاری از حضرت محمد(ص) و دیگر اهل بیت پیامبر مبنی بر اینكه مهدی(عج) فرزند امام حسن عسكری است، امام یازدهم را زیر نظر داشتند و مراقب بودند تا فرزندی از ایشان نماند، ولی امام یازدهم با پنهان نگه داشتن خبر ولادت فرزندشان این نقشه را باطل كردند.
پس از شهادت امام حسن عسکری (ع) به تدریج خبر فرزندی به نام مهدی(عج) پخش شد، تلاش ها برای یافتن منجی از سوی خلفای عباسی بالا گرفت و خطرات جانی و رهاشدن شیعیان بدون امام و راهنما سبب شد دوران غیبت آغاز شود و نامه های حضرت مهدی (عج) از سوی عثمان بن سعید، نخستین نایب امام عصر (عج) به شیعیان می رسید. باید گفت، آغاز غیبت صغری با آغاز امامت حضرت مهدی (ع) مصادف بود تا مردم آرام آرام با مفهوم غیبت آشنا، به وظایف خود در این دوران واقف شوند و همچنان دیندار بمانند.
به گفته علمای شیعه، نهم ربیع الاول نه تنها سالروز امامت حضرت مهدی(عج) است، بلکه بر مبنای روایات و دعاها به‌ویژه «دعای عهد»، روز تجدید پیمانی دوباره با امام زمان(عج) و روز معرفت، محبت، ولایت و اطاعت از حضرت صاحب‌الزمان(عج)، یاری ایشان و نویدبخش شادی ظهور در قلوب منتظران است.
مولای متقیان امام علی(ع) می‌فرمایند: خوشا به حال کسی که زمان او (حضرت مهدی) را درک کند، به دوره اش بپیوندد و آن را شاهد باشد ... هیچ مرده‌ای باقی نمی‌ماند، مگر اینکه شادی ظهور مهدی (عج) در قبرش به وی می‌رسد، آنها در قبرهایشان با هم دیدار می‌کنند و یکدیگر را به قیام قائم (عج) بشارت می‌دهند».
شیعیان ۱۴ قرن است چشم به راه آمدنش هستند تا جهان را همان گونه که پر از ظلم و جور و ناعدالتی شده است، از عدل و داد پر کند و معرفت، محبت و ولایت مهدی موعود (عج)، زمینه‌ساز عهد و پیمان با ایشان است.
باید تأکید کرد، دوران غیبت سراسر فتنه‌های خطرناک است؛ لذا بایستی با انتظار فرج و کارهای لازم زمینه ظهور منجی برای نجات بشریت را فراهم کرد؛ کارهایی که از سوی پیامبر (ص) به «وظایف دوران غیبت» تعبیر می شود. این وظایف باید انجام شوند تا مهدی موعود ظهور کند و بشریت را از سقوط نجات دهد؛ زیرا پایبند نبودن به احکام الهی و از دست دادن ثبات فکری و اعتقادی صحیح، سبب آلودگی به فتنه‌های آخرالزمان خواهد شد.
مطابق با روایات، دعا و انتظار برای ظهور مهم ترین وظیفه ای است که برعهده شیعیان و منتظران گذاشته و برای آن دعاهای بسیاری از فرج، عهد و ندبه در وقت ها و زمان های متفاوت توصیه شده است.
مهم‌ترین و اصلی ترین مأموریت منتظران ظهور، انتظار عملی و زمینه‌سازی برای برپایی حکومت عدل جهانی یا همان آرمانشهری است که همه جهان انتظارش را می کشند.
شیعیان ۱۴ قرن است چشم به راه آمدنش هستند تا جهان را همان گونه که پر از ظلم و جور و ناعدالتی شده است، از عدل و داد پر کند و معرفت، محبت و ولایت مهدی موعود (عج)، زمینه‌ساز عهد و پیمان با ایشان است
باید عنوان کرد، مهم ترین رکن انتظار عملی شناخت امام زمان است؛ چنانچه نقل شده علی بن محمد از محمد بن علی بن ابراهیم و او از عبدالله بن صالح نقل می‌کند که گفت: امام زمان (عج) را در کنار حجرالاسود مشاهده کردم که مردم همگی جذب نورانیت وجودش شده بودند، در حالی که ایشان را نمی‌شناختند چنین مجذوب بودند.
شناخت مهدی (عج) بسیار مهم و ارزشمند است، زیرا معرفت صحیح امام بر هر فردی واجب است و نبود آن مرگ با جاهلیت را به دنبال دارد. پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «هر کس بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است».
در تحلیل این روایت باید تأکید کرد، قطعاً شناخت نقش مهم و تعیین کننده‌ای در زندگی افراد دارد و حرکت آنان را تنظیم می‌کند.
مطالعه سرگذشت و سیره امامان با هدف شناخت این بزرگان، به ویژه در باب فضایل و ویژگی های آنان از قبیل شجاعت، مردانگى، ایثار، تواضع، صبر، فرزانگى و... از دیگر ارکان عملی انتظار است، زیرا انسان را متوجه مقام والاى امامان مى‌کند و جذبه و کشش خاصى نسبت به آن ها در روح انسان حاکم مى‌شود.
مهم ترین موضوع در انتظار عملی و زمینه سازی ظهور این است که اگر کاری نکنیم، دشمن بیکار نمی نشیند و برای تخریب کلیدواژه ظهور و منجی از هیچ تلاشی فروگذار نمی کند؛ چنانچه امروز شبهات بسیاری در زمینه تولد امام زمان (عج)، امامت و ظهور وارد کرده اند و هر روز بر دامنه آن می افزایند، همان کاری که در نقطه مقابلش وظیفه منتظران ظهور را گوشزد می کند.
شبعیان و منتظران وظایف مهمی برای تعجیل فرج برعهده دارند؛ از کارهایی که انجام نشده تا ضدحمله هایی که در برابر هجوم تبلیغاتی دشمن علیه اعتقادات شیعیان به حد اعلا نرسیده تا پرده از نشانه های ظهور بردارد.
امام صادق (ع) به پنج نشانه حتمی برای ظهور پرداختند و فرمودند: قیام و شورش سفیانی، خروج یمانی، کشته شدن نفس زکیه در مسجدالحرام، فرو رفتن زمین در منطقه «بیدا» و صیحه (ندای)آسمانی از نشانه های ظهور است.
هر کدام از این نشانه ها تفسیر و تحلیل خاصی دارند و باید برای جامعه تبیین شود، اما آنچه مهم است، در آستانه فرج قرار داریم و با توجه به فتنه هایی که هر روز در قالبی خود را نمایان می کند، نباید از زمینه سازی عملی ظهور غفلت کرد؛ چه آنکه غفلت ما بیداری دشمن و تخریب ظهور و منجی را به دنبال دارد.
ظهور نزدیک است و تنها باید آماده باشیم برای آن لحظه ای که ندای آسمانی دمیده می شود و امام زمان(عج) از غیبت خارج می شوند و رخ می نمایند تا برای قیامی جهانی یاران آخرالزمانی خود را فرا بخوانند.