به گزارش راهبرد معاصر؛ «البریج کولبی» که بین سال‌های 2017 الی 2018 معاون دستیار وزیر دفاع آمریکا در امور راهبرد و توسعه قوا بوده و «دیوید اوکمانک» محقق حوزه بین‌الملل و دفاعی اندیشکده آمریکایی «رند» که وی نیز از 2009 الی 2014 معاون دستیار وزیر دفاع آمریکا در امور توسعه قوا بوده در گزارشی با عنوان چگونه آمریکا جنگ بزرگ قدرت را می‌بازند نسبت به ناتوانی آمریکا در رقابت شدید پیش‌رو بر سرقدرت هشدار داده‌اند.
به نوشته این کارشناسان، راهبرد دفاع ملی آمریکا تدوین شده به سال 2018 نشان از این دارد که وزارت دفاع آمریکا بر تهدیدی که از سوی روسیه و بخصوص چین علیه منافع آمریکا و متحدان و شرکایی همچون تایوان وجود دارد، متمرکز است.
در این گزارش تاکید شده است: اما فعلاً قوای آمریکا به نظر می‌رسد موضع ضعیفی برای برخورد با این چالش‌ها دارند و دلیل آن این است که روسیه و چین شبکه نیرومندی از موشک‌ها، رادارها، سامانه‌های جنگ الکترونیک و از این دست تجهیزات در اختیار دارند که می‌تواند توانایی عمل قوای آمریکا در منطقه غرب اقیانوس آرام و شرق اروپا را در راستای دفاع از متحدان و شرکا در این مناطق به شدت تضعیف کرده یا دست واشنگتن را در این راه بسته نگه دارد.
چین در حال توسعه توانمندی‌های موثر و فزاینده‌ای برای توانمندتر کردن ارتش بخصوص از طریق سامانه‌هایی همچون ناوهای هواپیمابر، سامانه‌های دوربرد هوایی، زیردریایی‌های هسته‌ای، است. این قوا با هم توازن نظامی در مکان‌هایی همچون تایوان و کشورهای بالتیک را در قبال برتری مطلقی که آمریکا تاکنون داشته به رقابت می کشاند.
در گزارش اندیشکده رند با طرح این سوال که باید دربرابر این تحولات چه کار کرد، آمده است: اگر آمریکا چاره‌ای نیندیشد، روسیه و چین می‌توانند از این برتری برای اعمال زور یا فتح همپیمانان آمریکا و تایوان بهره گیرند. در این راستا برخی افراد ذینفوذ در دولت آمریکا از راهبردهایی مانند «گسترش افقی درگیری» و یا «تحمیل هزینه» سخن به میان میاوردند. این راهبردها یعنی استفاده از رویکردهایی که دامنه میدان کارزار را به گونه‌ای بسط دهد که هزینه‌هایی بیشتری علاوه بر میدان اصلی نبرد بیفزاید.
منطق پشت این مباحث این است که مزیت‌های چین در غرب اقیانوس آرام و یا برتری روسیه در شرق اروپا به اندازه‌ای زیاد است که نمی‌توان بطور مستقیم به آن واکنش نشان داد اما آمریکا می تواند با تکیه بر دسترسی جهانی خود به چین و روسیه هزینه های جدی وارد کند. به این معنی که اگر چین به تایوان حمله کرد، آمریکا می تواند تحریم‌های تجاری بر آن اعمال کرده یا به سراغ پایگاه چین در جیبوتی یا تاسیسات چینی در پاکستان، کامبوج و سریلانکا برود و اگر روسیه کشورهای بالتیک را اشغال کرد، آمریکا سراغ قوای روسیه در کریمه و سوریه خواهد رفت. پایه این ایده بر این امر استوار است که توسعه میدان کارزار و تهدید به نابودی از راه دور می تواند مانع از حمله دشمن شده یا به واسپاری اهداف اصلی منجر شود.
این دو کارشناس در ادامه با زیر سوال بردن کارایی این راهبردها، نوشتند: در حقیقت تکیه بیش از اندازه به این راهبرد گسترش افقی میدان کارزار و افزایش هزینه‌ها دقیقا بازی به نفع مزیت‌های روسیه و چین است. این به معنی زیر سوال بردن اثر این راهبردها نیست بلکه به معنی این است که توسعه جنگ به بهای نبرد منطقه‌ای بطور کلی به نفع چین و روسیه است تا آمریکا و متحدانش. تفاوت در این است که آمریکا در این مکان ها در اصل از شرکا و همپیمانان دفاع می‌کند و برای چین، تایوان یک بخشی از این کشور است و برای روسیه کشورهای بالتیک همسایه سن پترزبورگ بوده و اهمیت مستقیم دارند حال آن که برای آمریکا پای منافع مستقیم در بین نیست.
منبع: تسنیم