به گزارش راهبرد معاصر؛ راهپیمایی بزرگ ضد امریکایی در عراق حتی پیش از آن که برگزار شود، مجال بحث و نزاع بسیاری بود؛ از سویی حامیان آن به دنبال نشان دادن عظمتش بودند و از سوی دیگر، مخالفانش از هیچ تلاشی برای کوچک جلوه دادن آن فرو گذار نکردند. اما به هر حال، مقاومت بهره ای را که می خواست از این راهپیمایی برد و به همین خاطر بوده که دشمنان مقاومت تمام تلاش خود را کردند تا آن را کوچک جلوه دهند. از همین رو می توان به نقش مهم این راهپیمایی در آینده عراق پی برد. نکاتی که در خصوص این راهپیمایی باید مد نظر قرار گیرد عبارتند از:
راهپیمایی از سوی مقتدی صدر و با حمایت مقاومت کلید خورد: اولین کسی که فراخوان راهپیمایی ضد امریکایی را داد، مقتدی صدر بود. پس از این فراخوان، تمامی فرماندهان مقاومت با آن اعلام همبستگی کردند. این امر می تواند برای مقاومت هم مثبت جلوه کند و هم منفی. مثبت از این جهت که کلید این اقدام را مقتدی صدری زده که کمی پیش از فراخوان با فرماندهان حشد ملاقات داشته و اکنون در قم به سر می برد پس نوعی همگرایی محسوس میان صدر (با تمام توان بسیج توده ای، سرمایه و نیروهای مسلحش) با مقاومت بوجود آمده. اما جنبه منفی ماجرا هم به سیستم یکی به نعل و یکی به میخ مقتدی باز می گردد که باعث می شود قابل اتکا نباشد. به عنوان مثال او درست پس از این راهپیمایی در بیانیه ای تاکید کرده هیچ گروه مسلحی نباید خودسرانه عمل کند، حشدالشعبی باید در وزارت کشور و دفاع ادغام شود و هیچ کشور همسایه ای (منظور ایران) در صورت سر باز زدن امریکا از خروج، در موضوع دخالت کند. حال در این بستر تصور کنید که مقتدی صدر خود را رهبر پروژه بیرون راندن امریکایی ها از عراق جا زده و این موضوع باعث می شود که نوک پیکان این پروژه، فردی با برخوردهای نوسانی بشود.
بازیگران فعال ضد ایرانی تبلیغات سنگینی علیه این راهپیمایی داشتند: به محض اعلام شدن خبر فراخوان برای راهپیمایی ضد امریکایی، مواضع جبهه ضد ایرانی که خود را حامی تظاهرات کنندگان به اصطلاح "ضد فساد" نشان می دادند، علنی شد. فائق الشیخ علی هشدار داده بود هرکس به این تظاهرات نزدیک شود، در لیست ترور امریکا قرار خواهد گرفت! احمد ملا طلال که پیش بینی می کرد جمعیت زیاد باشد نوشت: گیرم با جمعیتی زیادی هم آمدید، اگر می توانید مثل ما، چند ماه در خیابان بمانید». پس از برگزاری راهپیمایی هم این شخصیت ها مواضع جالبی داشتند: فائق الشیخ علی مدعی شد جمعیت را با اتوبوس آوردند؛ جمعیت بیش از 250 هزار نفر نبوده در حالیکه که جمعیت تظاهرات کنندگان ضد احزاب سلطه (که به زعم او تحت حمایت ایران هستند)، میلیونی بوده اند و کل تظاهرات 2 ساعت طول کشیده در حالیکه جمعیت تظاهرات کنندگان ضد فساد، 4 ماه است که حاضرند.
این راهپیمایی شکاف میان مقتدی صدر و جبهه ضد ایرانی را پر رنگ تر کرد: امثال احمد ملا طلال، فائق الشیخ علی و رشا العقیدی که در فازهای اولیه نا آرامی ها در عراق به دنبال همگرایی با جریان صدر بودند، پس از این راهپمایی به دلیل مخالفت شدید با مواضع ضد امریکایی، با صدر فاصله پیدا کرده اند. احمد البشیر حتی صریحا به مقتدی تاخته و او را به سخره گرفته که همین موضوع باعث شده حامیان صدر او را به باد انتقاد بگیرند و حامیان مقاومت پس از مدت ها، از صدر در مقابل البشیر حمایت کنند.
راهپیمایی ضد امریکایی، تحصن های میدانی را به شدت تضعیف کرد: با وجود آن که مقتدی صدر دائما تاکید داشت که خواهان تضعیف تظاهرات ضد فساد نیست و راهپیمایی ضد امریکایی را در کنار تحصن و تظاهرات چند ماهه، دو لبه یک قیچی (عزت ملی عراق) می داند، اما در عمل به دلیل این که عمده حاضران در التحریر از حامیان صدر بودند، این میدان عملا تا حد زیادی هنگام برگزاری راهپیمایی ضد امریکایی خالی شد. شدت تحقیر جناح ضد مقاومت که اتفاقا حامی تحصن های ثبات زدا در التحریر حمایت هم بودند به حدی رسید که صراحتا به جریان صدر تاختند؛ زیرا عملا التحریر هنگام برگزاری تظاهرات ضد امریکایی خالی شد؛ غیث التمیمی در این رابطه میان توده های حامی جریان صدر که فقیر هستند و در مقابل ظلم می ایستند با رهبران فاسد این جریان که تابع "میلیشیای رهبر" هستند تفکیک قائل شد. متعاقب این هجمه، مقتدی صدر با صدور بیانیه ای اعلام کرد که از تظاهرات ضد فساد بیرون می آید و نه به صورت سلبی و نه ایجابی، در آن مداخله نخواهد کرد. بعد نوبت به حامیان صدر رسید که از میادین تحصن بیرون بیایند و با بیرون آمدن آن ها، عملا میادین خالی و راه ها بازگشایی شد. این یک نکته را به همگان اثبات کرد: وزن جناح امریکا دوست در معادلات مناطق شیعه نشین، نزدیک به هیچ است.