به گزارش راهبرد معاصر؛ ورود پدیده کرونا به اقتصاد کشورها اقتصاددانان را بر آن داشت تا استانداردهای لازم در این دوره ضرورت را تدوین کنند، اندیشکده بروکینگز گویا پرداخت بسته های رفاهی را توصیه میکند
آیا ما در مراحل اولیه یک وضعیت اورژانسی برای بهداشت عمومی در جهان هستیم که به سمت اقتصاد جهانی سرایت می کند و باعث رکود خواهد شد؟ یا شاهد یک اورژانس پزشکی محدود برای یک بخش از جمعیت هستیم که تأثیر محدودی بر روی جمعیت و اقتصاد خواهد گذاشت؟ در این مرحله ، ما هنوز درمورد بسیاری از سؤالهای مهم ناآگاه هستیم، به عنوان مثال داده های اشتغال منتشر شده در تاریخ 6 مارس تنها تا اواسط ماه فوریه و قبل از گسترده شدن نگرانی ها در این باره را به ما نشان میدهند. اما واکنش سیاست اقتصادی در حال حاضر آغاز شده و به شدت ادامه دارد. فدرال رزرو فقط نرخ بهره را برای کمک به رونق اقتصاد کاهش داده است، اما سیاست مالی نیز باید نقشی داشته باشد. علاوه بر اقداماتی که نیازهای بهداشتی را به طور مستقیم تأمین می کند، باید سیاست هایی را با محرک های اتوماتیک تصویب کنیم که در صورت خراب شدن شرایط اقتصادی ، محرک مالی فراهم می کند.
بسته سیاست گذاری مالی باید انواع پاسخ های زیر را شامل شود:
اقدامات بسیاری وجود دارد و در حال حاضر بسیاری مورد بحث قرار می گیرند که باید برای محدود کردن بحران بهداشت عمومی چه اقداماتی انجام شود؟
دولت های محلی باید بلافاصله برای تأمین بودجه این اقدامات از جمله پرداخت هزینه آزمایش، تهیه کیت تست بیشتر، تهیه تجهیزات محافظت اضطراری برای کارکنان بهداشت خط مقدم و پاسخ دهندگان اول و کارمندان و ایجاد مراکز درمانی اقدام کند. این اقدامات به شایستگی لازم برای کاهش خسارت ناشی از COVID-19 (coronavirus) لازم است ، اما به شرطی که نوعی محرک از طرف دولت پرداخت شود.
دولت باید فوراً سهم فدرال در هزینه های کمک های درمانی را افزایش دهد. یک بحران بهداشتی باعث افزایش تقاضا در مورد کمکهای درمانی خواهد شد زیرا بیشتر افراد نیاز به آزمایش، بیمار بودن دارند یا به دنبال مراقبت پزشکی هستند. با برداشت سهم بیشتر از هزینه های کمکهای درمانی، دولت فدرال می تواند اطمینان حاصل كند كه تصمیمات مربوط به بودجه باعث محدود شدن پاسخ سلامتی توسط ایالت ها نمی شود و اطمینان حاصل می كند كه افزایش هزینه های کمکهای درمانی باعث نمی شود كه ایالت ها را برای كاهش هزینه ها در مناطق دیگر (مثلاً آموزش و پرورش یا امنیت عمومی) محدود كنند به روش هایی که می تواند به رکود اقتصادی کمک کند. کنگره می تواند محرک هایی را که به موارد تشخیص داده شده COVID-19 در سطح ایالت وابسته هستند اضافه کند تا سهم فدرال کمکهای درمانی را در مکان هایی که به خصوص ضربه سختی دارند ، افزایش بیشتری دهد.
یکی از کارآمدترین و سریعترین پاسخهای مالی به رکود اقتصادی، افزایش خودکار هزینه های خالص ایمنی از طریق بیمه بیکاری (UI) یا SNAP (که قبلاً با عنوان برنامه تمبر غذا شناخته می شد) است. اما ممکن است این برنامه ها در حین شیوع بیماری عفونی در نظر گرفته نشوند. برای دریافت بیمه بیکاری، افراد باید به جستجوی کار بپردازند و کار پیدا کنند. کنگره باید برای کسانی که در قرنطینه و یا در منطقه ای با شیوع بیماری قرار دارند از این الزامات خودداری کند. به همین ترتیب ، کنگره باید از ملزومات کار در SNAP یا سایر برنامه های ملی و بلافاصله خودداری کند. افرادی که در صورت بیماری در منزل توصیه های مسئولان بهداشت را رعایت می کنند، نباید دسترسی به غذا یا دارو را از دست دهند. علاوه بر این، در صورت خراب شدن اوضاع و تعطیلی مدارس، حداکثر مبلغ سود SNAP برای هر خانواده واجد شرایط دارای فرزندان افزایش می یابد تا عدم دسترسی آنها به وعده های غذایی یارانه ای در مدرسه را جبران کنند. سرانجام، تقریباً مطمئناً خواسته های بیشتری برای خدمات به افراد بسیار فقیر تحمیل خواهد شد. تخصیص فوری پول اضافی برای TANF کمک می کند تا افراد آسیب پذیر کمک های مورد نیاز خود را دریافت کنند.
چهارم: مشارکت دولت در وام هدفمند مبتنی بر رفع تنگناهای زنجیره تأمین یا ضررهای موقتی به دلیل کاهش تقاضا
در حالی که فدرال رزرو هزینه های وام را به طور گسترده کاهش داده است، اما قادر به هدفگیری وام به شرکتهای خاص نیست. برنامه ای از طریق وزارت خزانه داری ایالات متحده یا اداره تجارتهای کوچک می تواند به شرکت ها کمک کند تا از اختلالات موقت ناشی از زنجیره های تأمین شکسته استفاده کنند وام بگیرند.
یک سیاست اداری چالش برانگیز تر این است که بودجه فدرال برای روزهای شیوع بیماری در اختیار همه شرکت ها باشد تا آنها بتوانند کارگران - حتی کسانی که در حال حاضر دسترسی به روزهای مریضی پرداخت نمی کنند - را کمک کنند تا در صورت بیماری، استراحت کنند.
فدرال رزرو همچنین می تواند راهنمایی هایی را به بانک ها ارائه دهد تا بتواند شرایط وام را طولانی تر کند و اعتبار اعتباری را برای در نظر گرفتن چالش های موقتی بر اساس مشکلات مربوط به گسترش COVID-19 در نظر بگیرد.
و در نهایت: با گذشت زمان تقاضای بیشتری به اقتصاد وارد کنید
با این حال، ممکن است که ترکیبی از اختلال در عرضه، اثرات نااطمینانی و کاهش تقاضا از افرادی که از حضور در اجتماعات و مسافرت اجتناب می کنند، همگی می توانند رکود اقتصادی پایدارتری ایجاد کنند.
در این سناریو ، بهبود سیاستهای تثبیتی بسیار مفید خواهد بود. یک کتاب پیشنهادی که اخیراً از پروژه همیلتون به همراه مرکز واشنگتن برای رشد عادلانه ارائه شده است، تعدادی از این ایده ها را ارائه می دهد که در این شرایط مفید هستند. مثلا:
چهار مجموعه اول اقدامات تضمین میکند كه بدون توجه به تأثیر شیوع بیماری بر اقتصاد واکنش لازم نشان داده شود. اقدامات اضافی برای پشتیبانی از تقاضا ممکن است در این لحظه مورد نیاز نباشد ، اما با تنظیم این تثبیت کننده ها با محرک های مبتنی بر داده های اقتصادی، کنگره می تواند به اطمینان خاطر مردم کمک کند که در صورت رکود اقتصادی، حمایت از اقتصاد خواهد بود.