به گزارش راهبرد معاصر؛ آنچه که آمریکایی ها به دنبال آن هستند و آن را معامله قرن نامگذاری کرده اند هیچگونه اجرای عملی ندارد. هرچه آنها بر کشورهای عربی فشار بیاورند و بخواهند همسایگان فلسطین را با زور و تهدید مجاب کنند باز هم این طرح به مرحله اجرا نخواهد رسید. امروز هیچ چیزی در معادله بین مقاومت و اسرائیل تغییر نکرده است و رژیم اسرائیل نمی تواند چیزی را به نفع خود تغییر بدهد. اگر بخواهند کرانه باختری را به سمت سرزمین های اشغالی ببرند مردم این منطقه و گروه های فعال روش مقاومت مسلحانه را اتخاذ خواهند کرد. یعنی آن چیزی که جنبش جهاد مسلحانه و حماس دنبال کرده بودند و همان مسیر ادامه پیدا خواهد کرد. به نظر می آید، ابراز نگرانی پمپئو از اجرای بخش هایی از معامله قرن به همین موضوع برمی گردد و اینطور نیست که اسرائیل در مراتبی از قدرت باشد که بتواند سرزمین های فلسطینیان را مجددا غصب کند. حرکت مقاومت و جریان مسلحانه آزادسازی فلسطین هیچ گاه دچار عقب نشینی و بازگشت به وضعیت قبل نخواهد بود و مقاومت بخش های برنده ای در عرصه کرانه باختری دارد و انتقال روحیه مقاومت مسلحانه از غزه به کرانه باختری امری کاملا شدنی و در حال تحقق است.
با توجه به وضعیتی که نتانیاهو در کابینه خود دارد که همچنان وضعیت جالبی نیست می توان دید این داستان را به این سمت برد که نتانیاهو در عملکرد خود نشان داده است که سیاستمداری بی اخلاق است. البته او برازنده رژیم صهیونیستی است که سرتاسر تاریخش جنایت و آدم کشی و ضایع کردن حقوق فلسطینیان است. ولی استفاده نتانیاهو از این برگه ها در خصوص کارنامه کاری کابینه اش و کارنامه شخصی اش موضوعی جدید نیست و او همواره از این روند استفاده کرده است. این روند برنامه ریزی طبیعی سردمداران اسرائیل در مقابل فشار های داخلی است. آنها هربار عرصه داخلی را برای خود تنگ ببینند سعی می کنند راه خروجی پیدا کنند و در مقابل فلسطینی ها نیز از این سیاست استفاده کنند. عملکرد نتانیاهو همان روشی است که پیشتر نیز در کار افرادی چون اولمرت و دیگران در جنگ با فلسطینیان و حزب الله و گروه های جهادی دیده بودیم.
با توجه به اهمیت کرانه باختری که برخی از کشورهای عربی را نیز درگیر این داستان کرده باید اضافه کرد که کشورهای عربی در مقطعی حدود ۴۰ سال پیش با قرارداد کمپ دیوید و با پیمان های مختلفی چون وایریور و اسلو و مادرید و کمپ دیوید دو و امثالهم در تلاش برای تعامل بودند. سعی شد تجربه کمپ دیوید آنچنان شیرین باشد تا دیکر کشورها نیز به چنین وضعیتی تن در بدهند. مصری ها سینا را از طریق قرارداد کمپ دیوید ولو به شیوه ای ناقص ضمیمه خاک خود کردند. ولی امروز وضعیت کشورهای عربی به گونه ای نیست که بتوانند امتیازاتی بگیرند. اردن سعی کرده موضوع قدس و مرزهای ۱۹۶۷ را خاموش کند. سوریه به هیچ وجه پای قراردادی را امضا نکرده است و اگر هم زمان آماده برای پس گرفتن سرزمین خود و بلندی های جولان بود این مساله صرفا به حالت جنگ پایان می یابد و رژیم صهیونیستی بر روابط عادی بین دو کشور اصرار داشت و سوریه هرگز نپذیرفت حتی لبنان که رژیم صهیونیستی را با مقاومت مجبور به تخلیه سرزمین های جنوبی خود کرد. مساله کشورهای عربی موضوعاتی نیستند که امروز قابل پیگیری باشد. آمریکا نیز در صدد است تا طی طرح معامله قرن امتیازاتی به کشورهای عربی بدهد و این امتیازات از جیب اعراب به کشورهایی نظیر امارات و عربستان تعلق بگیرد و به جای گسترش سرزمینی که در سیاستهای اسرائیل وجود دارد اقدام به مهاجرت اعراب و فلسطینی تبارها کند. ولی امروز چنین آمادگی در کشورهای عربی وجود ندارد. فلسطینیان در طول تاریخ به این معنا رسیده اند که بسیاری از کشورهای عربی برای آزاد کردن سرزمین فلسطین جز وعده و شعار کار دیگری برای فلسطین نکرده اند.