به گزارش راهبرد معاصر، طی چند ماه اخیر و با شیوع ویروس کرونا برخی از کسب و کارها در کشور تعطیل شدند، در این شرایط یکی از مهمترین پوشش های حمایتی حاکمیت برای این افراد، پرداخت بیمه بیکاری به آنهاست. با این وجود، مشکلاتی در این زمینه وجود دارد که بسیاری از کارگران را از دریافت حقوق قانونی خود محروم کرده است.
طبق ماده 6 قانون بیمه بیکاری (مصوب شهریورماه 1369) بیمه شده قبل از بیکار شدن حداقل باید (6) ماه سابقه پرداخت بیمه را داشته باشد تا بتواند از بیمه بیکاری استفاده کند؛ با این وجود اما سازمان تامین اجتماعی از پرداخت بیمه بیکاری به افرادی که کمتر از یک سال در آخرین محل اشتغال خود کار کرده اند خودداری می کند.
این افراد پس از مراجعه به ادارات منطقه ای وزارت کار برای استفاده از مزایای بیمه بیکاری با مشکلی که به گفته بیمه ها یک شرط قانونی است مواجه می‌شوند؛ ادارات منطقه ای وزارت کار مستند به بند اول تفاهم نامه بین وزارت کار و سازمان تامین اجتماعی محدودیت های جدیدی برای استحقاق دریافت مقرری بیمه بیکاری وضع کرده اند.
با استناد به این تفاهم نامه، افراد برای آنکه بتوانند از بیمه بیکاری استفاده کنند باید حداقل به مدت یک سال در آخرین کارگاهی که شاغل بوده‌اند، سابقه کار داشته باشند یا حداقل یک بار قرارداد آنها تمدید شده باشد و در غیر این صورت مشمول دریافت بیمه بیکاری نخواهند شد.
مقایسه بند اول تفاهم نامه بین وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان تامین اجتماعی (مورخ 1 اسفندماه 84) با ماده 6 قانون بیمه بیکاری (مصوب شهریورماه 69) و آیین نامه اجرایی آن به خوبی نشان می دهد که قانون بیمه بیکاری شروط مورد توافق وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و سازمان تامین اجتماعی را تایید نمی کند و شروط مذکور، برخلاف قانون مذکور است.
محمد حسینیان کارشناس اقتصادی در این خصوص می‌گوید: سازمان تامین اجتماعی با بخشنامه های داخلی خود، قوانین کشور را تغییر می دهد و معلوم نیست مجلس و دولت این وسط چه کاره هستند که اینها برای خودشان قانون می نویسند.
با این حال ضروری است در راستای احقاق حقوق جامعه کارگری، مجلس و دولت هرچه سریعتر برای اصلاح رویه فعلی پرداخت بیمه بیکاری اقدام کنند تا حداقل اجرای این قانون بتواند تسکینی باشد بر روی درد مردمی که از کار بیکار شدند.