به گزارش راهبرد معاصر؛ یاد گرفتن و کار کردن بر روی فرهنگ انعقاد قرارداد با دنیا موضوع مهمی است که بايد نحوه و شیوه آن را بیاموزیم، اگر نتوانیم با سایر کشورها قراردادی انعقاد کنیم و به این موضوع توجه داشته باشیم که تحقق هر قراردادی منوط به دو طرفه بودن سودآوری و رعایت منفعت طرفین است قطعا در عرصه تجارت بین‌الملل شکست می خوریم.
از زمانی که موضوع انعقاد قرارداد با چین مطرح شده حاشیه های بسیاری بر این موضوع وارد شده است، در حالی که هنوز مفاد و جزئیات آن به درستی و روشنی تعریف نشده و طرفین در این زمینه به تصمیم گیری نهایی نرسیده اند . ما باید یاد بگیریم قراردادهای دوجانبه و چندجانبه بین المللی برای هر کشوری، امر مبارک اقتصادی به شمار می‌رود و منجر به افزایش اعتماد به نفس برای حضور بیشتر در عرصه های بین المللی اقتصادی می شود، لذا انعقاد قرارداد های بلندمدت با کشورهای دیگر فی نفسه موضوع خوبی است چرا که حرکت در افق‌های بلندتر را پیش روی ما باز می کند.
قاعدتا رشد اقتصادی و حضور در عرصه های بین المللی اقتصادی صرف شعار دادن میسر نمی شود، لذا هر کشوری برای دست یابی به این موضوع مهم باید در تجارت بین المللی موضوعاتی را در قراردادهای بین المللی رعایت و لحاظ کند، رعایت همه مولفه های عنوان شده به رشد اقتصادی و نجات اقتصاد از مرگ تدریجی کمک می کند، در حالی که اقتصاد ایران نیازمند افزایش تعاملات بین المللی است متاسفانه حاشیه سازی های مانع تراشی ها، سد بزرگی در برابر رغبت سرمایه‌گذاران برای سرمایه گذاری در ایران شده است، با اینکه در حوزه تجارت و قرارداد با کشور چین هنوز اتفاق خاصی رخ نداده و این موضوع به امضای نهایی بین چین و ایران نرسیده اما حاشیه ها از اصل ماجرا پر رنگ تر شده است.
بر اساس توافقنامه جامع همکاری که در زمان سفر رئیس جمهور چین به ایران در سال ۲۰۱۶ یعنی دی ماه سال ۱۳۹۴ ایران و چین حاصل شد دو کشور مایل به همکاری بیشتر اقتصادی با یکدیگر شدند، اتفاقا به جای حاشیه های منفی حول این موضوع باید پرسیده شود چرا این توافقنامه جامع پیش از این زمان مورد توجه دو کشور برای همکاری قرار نگرفته است؟ به هر حال از حدود یک سال گذشته دولت مصمم به تکمیل و نهایی شدن توافقنامه شده است، در نتیجه توافقاتی به وسیله تیم اعزامی جمهوری اسلامی ایران به چین حاصل شد و مقدمات مذاکره کننده ایرانی با طرف چینی موفق به توافق بر سر همکاری‌های بلندمدتی شدند.
وزیر امور خارجه ایران در تابستان سال گذشته جدیدترین پیشنهادهای اقتصادی مورد نظر ایران را به اطلاع طرف چینی رساند و مورد قبول چینی ها قرار گرفت. قاعدتا انتظار می رفت دولت در این مدت پیشنهادات خود را به شکل جدی و منسجم تری به طرف چینی عرضه می کرد که این مساله در حال حاضر محقق شده تا در نهایت به قرارداد همکاری بلندمدت اقتصادی بین دو کشور تبدیل شود. پر واضح است که هیچ حکومت و دولتی لااقل به شکل علنی و ظاهری منافع ملی خود را به کشور دیگری تقدیم نمی کند، بنابراین صحبت‌هایی که در فضای رسانه‌ها و فضای مجازی مطرح می‌شود مثل سایر مقوله های است که در کشور تبدیل به جنگ موافقان و مخالفان دولت می شود! شده است. عده‌ای از موافقین دولت، موافقین و مخالفین نظام، پیش از اینکه جزئیات قرارداد مشخص شود قرارداد را به دلخواه خود تفسیر می کنند، از اینکه چین ما را استعمار می کند یا قرار است به مستعمره چین تبدیل شویم بسیار گفته شده و این اظهار نظر که دولت آقای روحانی صلاحیت بستن قرارداد ۲۵ سال برای ایران را ندارد بارها شنیده شده ، در حالی که امضای نهایی و اجرایی شدن چنین توافقی اصلا به دولت آقای روحانی قد نمی دهد ، با توجه به اینکه کمتر از یک سال از عمر دولت آقای روحانی باقی مانده است، مطمئنا این قرارداد تا یکی دو سال آینده به یک قرارداد اجرایی تبدیل نمی شود، لذا در حال حاضر دعوا بر سر لحاف ملا نصرالدین است.