به گزارش راهبرد معاصر، "شبکه خبری الجزیره" در یادداشتی تحت عنوان «تحلیلی بر مناظره میان ترامپ و بایدن» این مناظره‌ها را به عنوان دومین برنامه پرطرفدار در آمریکا، به یک مصاحبه شغلی تلوزیونی تشبیه کرده است که یکی از عناصر مهم در بحث مبارزات انتخاباتی آمریکا از سال 1960 به شمار رفته و در تمام این‌سال‌ها سر و صدای زیادی به پا کرده‌اند. نویسنده در باب ماهیت این دوره از مناظرات با اشاره به روند تاریخی آنها، اینطور می‌نویسد:
«قرار است، سه‌شنبه شب این هفته دونالد ترامپ و جو بایدن برای شرکت در مناظره تلوزیونی روی صحنه‌ای بروند که از سال 1960 تاکنون به عنوان یک آئین انتخاباتی در مبارزات مورد توجه قرار گرفته است. برای رای‌دهندگان، مناظره تلوزیونی به عنوان لحظات نادری است که نامزدهای انتخاباتی کشور برای درخواست شغلی در بالاترین رده ، در یک مصاف تلوزیونی، مصاحبه‌ای شغلی را انجام می‌دهند که این بار شهروندان در کنار یکدیگر مسئول تایید و یا رد صلاحیتشان برای استخدام هستند. مثل هر مصاحبه دیگری، این مصاحبه نیز می‌تواند غیرماهرانه و یا آشکار کننده حقایق بسیاری باشد. به همین خاطر است که مناظره‌کنندگان سعی می‌کنند تا بهترین تصویر از خودشان را ارائه دهند؛ همانند کاری که تمام متقاضیان شغلی انجام می دهند».
آنچه در این‌جا حائز اهمیت است، حضور نامزدها در کنار یکدیگر و در مقابل میلیون‌ها نفری است که قرار است مصاحبه‌شان را تایید و یا رد نمایند. در چنین شرایطی امکان دارد هر اتفاق غیرممکنی، ممکن شود. با توجه به خطرات احتمالی ناشی از این مناظره‌ها، بسیاری از سیاستمداران ترجیح می‌دهند که در این رویداد شرکت نکنند با این حال موضوع در مورد مناظرههای ریاست‌جمهوری فرق می‌کند. به این خاطر که مناظرههای نامزدها به یک انتظار برای میلیون‌ها بیننده تبدیل شده است و برای عموم مردم آمریکا و رسانه‌های سیاسی این کشور تصور یک کارزار انتخاباتی بدون مناظره ریاست‌جمهوری حتی غیرممکن است.
هنگامی که جان اف کندی و ریچارد نیکسون در سال 1960 این سنت را آغاز کردند، چندان به نظر نمی‌رسید که برای سالیان سال، تداوم پیدا کند، این باور زمانی که بیشتر قوت گرفت که مناظرههای اول، آسیب پیش‌بینی نشده‌ای به نامزدی نیکسون وارد کردند و بر اساس آن بسیاری از ناظران به این نتیجه رسیدند که چنین آزمونی هرگز تکرار نخواهد شد.
اگرچه کندی سال 1964 نیز خود را متعهد به مناظره با رقیب انتخاباتی‌اش می‌دانست، اما او تا آن زمان زنده نماند و هیچ‌گاه دومین مبارزه انتخاباتی خود را ندید. در عوض جانشین وی لیندون جانسون، هیچ علاقه‌ای به این مناظره‌ها نداشت با این حال توانست خود را در آن دوره پیروز انتخابات نماید. پس از او ریچارد نیکسون نیز مناظره‌ها را بر گزار نکرد و به این ترتیب دوره بعدی مناظرههای ریاست‌جمهوری به سال 1976 درست زمانی که جرالد فورد، جیمی کارتر را به مناظره دعوت کرد، موکول شد.
در حال حاضر، در هر یک از دوره‌های انتخاباتی ریاست‌جمهوری در آمریکا، نامزدهای اصلی هر دو حزب به طور مستقیم با رای دهندگان خود روبه رو می‌شوند و معمولا در هر دوره مناظره‌ها سه بحث میان نامزدهای ریاست‌جمهوری و یک بحث میان نامزدهای معاون ریاست‌جمهوری شکل می‌گیرد.
در ایالات متحده آمریکا، سالانه برنامه تلوزیونی Super Bowl با بیش از 100 میلیون بیننده به عنوان پرمخاطب‌ترین برنامه سال شناخته می‌شود. این در حالی است که پس از این برنامه همیشه از مناظرههای ریاست‌جمهوری به عنوان یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌ها یاد شده است. به عنوان مثال، اولین مناظره میان هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ در سال 2016 نزدیک به 84 میلیون مخاطب تلوزیونی داشت و میلیون‌ها نفر دیگر نیز از طریق سیستم‌عامل‌های دیجیتالی این برنامه را تماشا کردند.در آن سال هم تنها Super Bowl توانست رکود مناظره انتخاباتی آن سال را بزند.
آنچه که این مناظره‌ها را برای بینندگان تا این اندازه جذاب می‌سازد، زنده بودن برنامه مناظره است. بینندگان می‌دانند که یک بحث زنده را تماشا می‌کنند که ممکن است هر لحظه به دلیل بحث‌های نامزدها از ریل خارج شود. اگرچه مبارزات ریاست‌جمهوری در قالب پوشش‌های رسانه‌ای و پیام‌های انتخاباتی همواره در حال کنترل شدن هستند، با این حال، هیچ کنترلی در مناظرههای تلوزیونی وجود ندارد و کمپین‌های انتخاباتی هر چقدر هم برای بالا بردن تبلیغات نامزدها تلاش کنند باز هم نمی‌توانند هیچ کنترلی بر روی آنچه که 90 دقیقه در روی صحنه مناظره اتفاق می‌افتد، داشته باشند.
به همین خاطر است که کمپین‌ها تلاش زیادی می‌کنند تا نامزدهای خود را در روزها و هفته‌های منتهی به مناظره بسیار آماده بحث نمایند. هر چند در مورد ترامپ بسیار بعید به نظر می‌رسد که این امر تاثیری در بحث‌های وی داشته باشد. در مقابل تیم انتخاباتی بایدن، سعی دارد یک الگوی مناظره‌ای را انتخاب نماید که برای دهه‌ها وجود داشته است و تلاش می‌کنند از نظر روحی، روانی و حتی فیزیکی نامزد خود را آماده سازند.
پیش‌بینی می‌شود، بایدن خود را پشت کتاب‌هایی در رابطه با موضوعات سیاسی پنهان کند که به احتمال زیاد در مورد آنها بحث خواهد شد. او سعی خواهد کرد تا روز مناظره خود را برای آشنایی جز به جز با کارنامه ترامپ به ویژه نظرات و توئیت‌های ملتهب‌آورش آشنا کند و از این طریق زبان خاصی را برای مناظره با ترامپ مورد استفاده قرار دهد. زبانی که مخاطبان و خبرگزاری‌ها و مطبوعات را نیز بیش از پیش به خود جذب کند. او باید صبر خود را در برابر بحث‌های مسخره‌ای که ترامپ علیه‌اش انجام می‌دهد، بالا برده و در مقابل حملات غیرعاقلانه ترامپ از خود مقاومت نشان دهد. این موضوع بایستی حتی در لباس‌های بایدن، آرایش موهای وی و طرز ایستادنش کاملا مشخص باشد. به این ترتیب، او خواهد توانست در برابر هر بحثی که می‌شود، آمادگی کامل داشته باشد.
رنگ‌پریدگی و تعریق شدید حاکی از استرس نیکسون در سال 1976 و مشکل ایجاد شده در بخش شنیداری سالن مناظره که موجب 27 دقیقه سکوت میان مناظره‌کنندگان شد؛ عصبانیت شدید رونالد ریگان در مناظره سال 1984 و خروج سریع وی از صحنه مناظره؛ نگاه متوالی جورج دبلیو بوش به ساعت مچی‌اش و ایجاد این تصور در میان رای‌دهندگان در سال 1992که تمایلی به حضور در آن مناظره ندارد و مسخره کردن هیلاری کلینتون توسط ترامپ در سال 2016، همه از جمله مواردی هستند که از مناظرههای چند دهه گذشته بیشتر در ذهن‌ها باقی مانده‌اند.
باهمه این‌ها می‌توان گفت علیرغم اهمیت گسترده‌ای که مناظرههای انتخاباتی به عنوان بزرگ‌ترین رویدادهای رسانه‌ای برای مردم داشته و جذابیت زیادی برای آنها ایجاد می‌کنند، نقش گسترده‌ای در نتیجه نهایی انتخابات ندارند. در حال حاضر نیز مناظرههای ریاست‌جمهوری به دلیل دوقطبی بودن سیاست کشور آمریکا بیشتر از آنکه موجب تغییر عقیده بینندگان شود باعث تقویت اولویت‌های رای دهندگان خواهد شد. برای کاندیداها نیز این مناظرات ابزاری است تا به وسیله آن بتوانند در میان طرفداران خود برای رای دادن شور و اشتیاق ایجاد نمایند.
در نهایت همانند مصاحبه‌های شغلی، در این مناظرات نیز تنها یک نامزد انتخاب می‌شود و درست همانند آنچه در دنیای حرفه‌ای وجود دارد، ممکن است متقاضی که در مصاحبه عملکرد بدتری داشته است، شغل را از آنِ خود نماید. همانند اتفاقی که در جریان مناظرههای انتخاباتی ترامپ و کلینتون صورت گرفت. به طور کلی می‌توان گفت اگرچه در مناظره‌ها چیزهای آموزنده، سرگرم‌کننده و جذابی مطرح می‌شوند با این حال به ندرت می‌توان ادعا کرد که به واسطه مناظره‌ها مشخص شود چه کسی به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب می‌شود.