به گزارش راهبرد معاصر، نکته‌ای که مقام معظم رهبری پیرامون رتبه اقتصادی کشور در مقابل سایر اقتصادها بیان فرمودند از این جهت حائز اهمیت و قابل بحث و بررسی است که؛ اصولا شاخص اقتصادی کشورها در آمارهای مراکز جهانی براساس میزان (GDP) و طبیعتا مبتنی بر رشد و تولید سالانه هر کشور ارزیابی و اعلان می‌شود، با اینکه ایران در سال‌های اخیر به دلیل عدم فروش نفت و تحریم‌های اقتصادی، با کاهش رشد اقتصادی مواجه بوده و با توجه به شیوع ویروس کرونا که به تبع آن شاهد کاهش رشد اقتصاد جهانی در سال میلادی گذشته بودیم، اقتصاد ایران براساس (GDP) رتبه 18 را به خود اختصاص داده است اما سوال این است که آیا ایران امکان صعود به رتبه‌های بالاتررشد اقتصادی در جهان را دارد؟
با بررسی پیش‌بینی‌های اقتصادی که برای سال‌های 2030 و 2050 ازاقتصاد کشورهای برتر دنیا بر اساس مقیاس (GDP) منتشر شده است شاهد این موضوع هستیم که چین در سال ۲۰۳۰ رتبه اول را در دنیا به خود اختصاص می‌دهد و در رشد اقتصادی آن از آمریکا سبقت می‌گیرد. از سوی دیگر براساس پیش‌بینی‌های انجام شده بعد از چین آمریکا و هند دو کشور با رشد اقتصادی بالا خواهند بود، حتی کشور اندونزی در فهرست پنج کشور اول جهان با رشد اقتصادی بالا قرار گرفته است.
آنچه زمینه‌های رسیدن کشوری مثل اندونزی را به یکی از کشورهای قدرتمند با رشد اقتصادی بالا فراهم کرده که در سال 2050 این عرصه حرفی برای گفتن داشته باشد توجه مسوولین این کشور به مقوله تولید است، بنابراین صعود ایران از رتبه 18 اقتصاد جهانی به رتبه 12 و حتی کمتر از آن نیز وابسته به همت مسوولین، مردم و استفاده ازظرفیت‌های خفته‌ای اقتصادی کشور است که توجه چندانی به آن نمی‌شود و تاکنون از این ظرفیت‌ها به صورت بالفعل بهره‌برداری صورت نگرفته است.
ایران اسلامی با توجه به موقعیت و ویژگی‌های ژئوپلوتیک طبیعی که از آن برخوردار است، از جهت نیروی انسانی، ظرفیت‌ها و سرمایه‌های مختلف فقط با مدیریت منسجم و برنامه‌ریزی هدفمند و اجرای خوب و هماهنگی بین نیروهای مختلف کشور می‌تواند پله‌های رشد اقتصادی را یکی یکی بالا برود و نه تنها در رتبه 12 بلکه دور از انتظار نیست که در پله 5 یا 6 رتبه رشد اقتصاد جهانی قرار بگیرد.
عدم توجه به نکات مورد نیاز رشد و توسعه تولید از جمله حمایت‌ها و پشتیبانی‌های لازم و حذف موانع موجب به تاخیر افتادن رونق و جهش تولید در کشور شده است، بی‌لیاقتی‌ها، عدم توجه به شایسته سالاری و عدم استفاده بهینه از ظرفیت‌ها و ذخایر مختلف کشور، ما را در رسیدن به رشد اقتصادی مطلوب به تاخیر انداخته است.
توسعه صنعتی کشور با استفاده از ظرفیت انرژی کشور موضوع مهمی است که اگر مدیران دولتی به خوبی آن را مورد توجه و بهره‌برداری قرار می‌دادند اینک زمینه رشد اقتصادی ایران را فراهم کرده بود. ایران در منطقه‌ی جغرافیایی قرار گرفته که به شدت می تواند همسایگان خود را به لحاظ تولید فرآورده‌های مختلف نفتی به خود وابسته کند. این موضوع می‌تواند عملا علاوه بر جدایی از خام فروشی نفت، زمینه‌های ایجاد ارزش افزوده برای اقتصاد را نیز فراهم کند.
متاسفانه در چهار دهه گذشته مسوولین، فکر اقتصادی قابل قبولی را برای بهره‌گیری از ظرفیت اقتصادی کشور نداشته‌اند، بلکه نگاه کلی به مقوله نفت به عنوان یک منبع درآمد ارزی برای دولت در اولویت نخست و نگاه اول بوده به‌عبارتی هیچ‌گاه از نفت به عنوان محرک و پیشران توسعه صنعتی نگاه بهره‌برداری نشده است، قطعا اگر این نگاه تغییر کند به شدت در رشد اقتصادی کشور تاثیرگذار خواهد بود.
کریدورهای ارتباطی شرق به غرب و شمال به جنوب بسترهای خوبی برای رشد و توسعه اقتصادی به شمار می‌روند. سواحل گسترده کشور، دسترسی به اقیانوس و دریاهای آزاد، چهار فصل بودن ایران و ظرفیت‌های طبیعی و نیروی انسانی نخبه و جوان همگی از سرمایه‌های ویژه کشور به شمار می‌روند که می توانند شرایط بهینه‌ای را برای رشد اقتصادی کشور ایجاد کنند و موجب جهش در تولید و تبع آن در اقتصاد کشور شوند.
خودباوری و ایمان به اینکه در این مسیر حتما موفق خواهیم بود نیز نگاه ارزنده و شایان توجهی است که حتما باید در مسیر رشد و اعتلای اقتصاد کشور از آن غافل نشویم تا اقتصاد ایران در بین اقتصادهای برتر جهان به جایگاه مورد نظر دست بیابد.