به گزارش راهبرد معاصر؛ در روابط بین الملل به خصوص در دوران بحران یا تقلا برای موازنه بخشی؛ صرف نظر از قدرت مذاکرات و هوش و زیرکی رهبران سیاسی، عامل اصلی و تعیین کننده موازنه بخشی یا تحمیل تصمیمات مانند صلح یا جنگ، قدرت تسلیحاتی است که یک کشور دارد. بخشی از نقض قوانین بین المللی از سوی قدرت های بزرگ و تحمیل قانون جنگل به دلیل قدرت نظامی و اقتصادی می باشد که به آن ها قدرت سیاسی می بخشد. ایالات متحده آمریکا با تکیه بر زراخانه نطامی خود، قوانین بین المللی را نقض کرده است؛ زیرا به لطف قدرت نظامی خود، هیچ کس جرات تقابل با آن را ندارد.
اکنون ما در یک فصل جدیدی از رابطه نزدیک بین سطح تسلیحات و تصمیمات بین المللی (پرونده هسته ای) قرار داریم. غرب با حمایت و پشتیبانی رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای عربی سعی کرد، پروژه هسته ای ایران را متوقف و برای صنعت موشکی این کشور سقف تعیین کند؛ اما غرب در تحمیل این سیاست به دلیل قدرت نظامی ایران با ناکامی روبرو شد. اگر ایران مشابه عراق ضعیف بود؛ مطمئنا پروژه هسته ای این کشور نابود می شد. (مشابه حمله رژیم صهیونیستی به راکتور اتمی عراق)
رژیم صهیونیستی اگر چه یک قدرت نظامی بزرگ است اما قادر به مقابله با ایران و تحصیل پیروزی نیست. ایالات متحده آمریکا اگر چه بزرگترین کشور نظامی در حال حاضر جهان است؛ اما نمی تواند پروژه هسته ای ایران را متوقف سازد. ایران اگر چه از محاصره اقتصادی و نظامی رنج می برد اما به توسعه زرادخانه موشکی خود اقدام کرد. در واقع این کشور در حال ساخت موشک هایی است که قادر به غرق کردن ناوهای هواپیمابر از یک سو و توانایی عقب راندن جنگنده های صهیونیستی است. در واقع یکی از نتایج این راهبرد، عدم تمایل ایالات متحده به انجام هر گونه حمله نظامی علیه ایران است. به همین دلیل است که ایالات متحده در لحظه تنش، ناو هواپیمابر خود را از خلیج فارس دور کرد تا در محدوده موشک های ایران قرار نگیرد. موشک های ایران یکی از عوامل مهمی است که باعث شده رژیم صهیونیستی، حمله ای به تاسیسات هسته ای ایران انجام نمی دهد.
ایران به عدم امکان ساخت جنگنده های پیشرفته نظامی که توانایی مقابله با ایالات متحده و رژیم صهیونیستی داشته باشد، پی برده و در مقابل به توسعه صنعت موشکی اقدام کرده است. مطالعات نظامی تایید می کند که انتقال از یک نسل جنگنده به نسل دیگر حداقل 20 سال زمان نیاز دارد. برای نمونه، انتقال نسل جنگنده های اف 15 و 16 به اف 22 و اف 35 بیش از دو دهه نیاز داشت؛ این در حالی است که انتقال ازیک نسل موشکی به نسل دیگر فقط به 5 سال زمان نیاز دارد. بنابراین این مطالعات نشانگر آن است که آینده برای ساخت موشک است تا جنگنده.
موشک های ایران، اوضاع ژئوپلیتیک جدیدی را در خاورمیانه ایجاد کرده و شاید بارزترین نمونه ی آن حزب الله می باشد. در مقاله قبلی من در 3 اوت 2006 به عنوان « موازنه وحشت بین نیروی هوایی اسرائیل و موشک های حزب الله» به چگونگی سوپرایز ایجاد شده توسط موشک های حزب الله پرداختم؛ به خصوص هنگامی که حزب الله موفق شد تا حملات اسرائیل را به عقب براند و به ناوچه این کشور در دریا اسیب برساند.
صنعت موشکی ایران باعث شد تا پنتاگون تصمیم بگیرد که به جنگ با ایران نرود. « جرج بوش پسر» می خواست جنگی علیه تهران آغاز کند؛ اما همه آژانس های اطلاعاتی و ارتش در سال 2007 به شدت با آن مخالفت می کردند. به همین دلیل، صحبت بسیاری از کارشناسان در مورد جنگ آمریکا علیه ایران دور از عقلانیت نظامی بود. یکی دیگر از مظاهر توانمندی موشکی ایران، واقعیت جدیدی است که در جنگ یمن شکل گرفته است. حوثی ها با استفاده از موشک های ایران به عربستان سعودی حمله می کند و همین باعث شد تا ریاض به دنبال صلح حرکت کند. در واقع، پیشرفت در صنعت موشکی همان چیزی است که ایران را از حملات غرب و رژیم صهیونیستی نجات داد و به این کشور قدرت مذاکره در مورد پرونده هسته ای داده است. بنابراین این سوال باقی می ماند: اگر در سال های گذشته کشورهای عربی در ساخت موشک های بادوام قمار می کردند چه می شد؟ بدون شک شرایط خاورمیانه تا حدودی متفاوت بود.