به گزارش راهبرد معاصر ، رئیس جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، توهمات روز افزون هم پیمانانش که برای اعلان جنگ با ایران آماده بودند را نقش بر آب کرد. به عبارت دیگر، با عقب نشینی از تصمیمش برای هدف گرفتن سه نقطه در ایران، به خواست برخی دولتهای عربی در مورد جشن گرفتن پیروزی شان در نتیجه به راه انداختن جنگ آمریکا علیه ایران پایان داد.
سميرة المسالمة در العربی الجدید نوشت: رئیس جمهور آمریکا، دونالد ترامپ، توهمات روز افزون هم پیمانانش که برای اعلان جنگ با ایران آماده بودند را نقش بر آب کرد. به عبارت دیگر، با عقب نشینی از تصمیمش برای هدف گرفتن سه نقطه در ایران، به خواست برخی دولتهای عربی در مورد جشن گرفتن پیروزی شان در نتیجه به راه انداختن جنگ آمریکا علیه ایران پایان داد.
در ادامه این مطلب آمده است: می توان گفت تفسیر انسان دوستانه ای که ترامپ سعی داشت در خصوص علت عقب نشینی اش از حمله به ایران ارائه دهد، قانع کننده نیست. در واقع پیش از هر چیز، انگیزه ترامپ از آغاز نکردن جنگ با ایران، شخصی بوده و به رویای او برای انتخاب دوباره باز می گردد. علاوه بر این، رئیس جمهور آمریکا برای حجم خسارتهایی که ایران می تواند در جنگ به ان وارد کند، پاسخ منطقی ندارد؛ چرا که می داند دشمنش از سامانه های دفاعی پیشرفته ای برخوردار است.
به این ترتیب، بازگشت به بررسی علت انتخاب شینزو آبه از سوی ایالات متحده برای انتقال پیام این کشور به تهران، مضمون پیام واقعی است که ایران به سرعت، از زمان اعلام وساطت ژاپن آن را دریافت.
آبه برای این مأموریت انتخاب شد، تا از یک سو بتواند اعتماد ایران را جلب کند و از سوی دیگر، روابط آمریکا و ژاپن، الگوی واضحی باشد که پس از وحشی گری های حاصل از جنگ جهانی دوم و به دنبال تجاوز اتمی آمریکا به ژاپن، به این سطح عالی از همکاری رسیده است.
دولت آمریکا واسطه ژاپنی را انتخاب کرد تا وسیله ای باشد برای دگرگونی جایگاه دوستان و دشمنان در نظرگاه آمریکا و انتقال این پیام که خسارت جنگ به معنی پایان رابطه بین دو طرف یا باقی ماندن جبهه های جنگی میان آنها نیست. این انتخاب آمریکا در واقع تطابق واضحی با صحبتهای رئیس جمهور این کشور در مورد تمایلش برای مذاکره با ایران دارد؛ مذاکره ای که می تواند به جنگی پایان دهد که در اولویتهای هیچ کدام از دو طرف نیست.
پس از چند دهه دشمنی واضح رسانه ای بین دو طرف، ایران نیازی به خواندن چند سطر از یک نوشته ندارد، تا متوجه شود واشنگتن از آن چه می خواهد. و نخست وزیر ژاپن می داند که نقشی فراتر از یک حامل پیامی مکتوب از سوی آمریکا را دارد. آبه می داند که صرف ورود او به فرودگاه مهرآباد در پایتخت ایران، پس از 40 سال قطع رابطه با این کشور و در این سطح، به نوبه خود یکی از نقاط پیامی است که ترامپ قصد داشت سر میز مذاکره بر سر گزینه های ایرانی حاضر کند؛ تا خطاب به ایران بگوید می تواند به شکلی رفتار کند که زمینه برای اینکه این کشور به ژاپنِ منطقه تبدیل شود، فراهم گردد؛ به نحوی که اعراب برای کوچکترین کارهای خود نیازمند اجازه گرفتن از ایران باشند و این کشور به پلیس منطقه تبدیل شود.
بنابراین، ما اعراب باید بدانیم که حتی اگر هیاهوی جنگ بین ایران و آمریکا به واقعیت تبدیل شود و دو طرف ضربات مستقیمی به یکدیگر وارد کنند، نمی توان از معاملات و توافق های آرام میان آنها غافل شد؛ معاملاتی که باعث می شود حتی با ضربه ترامپ به تهران، نظام ایران آسیب جدی نبیند.