به گزارش «راهبرد معاصر»؛ کنفرانس سالیانه امنیتی مونیخ امسال در حالی برگزار شد که واشنگتن، برلین، پاریس و دیگر بازیگران بحران ساز در نظام بین المللی تلاش کردند بر مبنای تناقض همیشگی، خود (مولدان بحرانهای امنیتی در جهان) را به مثابه فرماندهان حل معضلات امنیتی در جهان تلقی کنند. همین تصویرسازی کاذب، پاشنه آشیل کنفرانس امنیتی مونیخ در دهه های اخیر بوده است.
به عبارت بهتر، کنفرانس امنیتی مونیخ نقطه آشکارساز بروز و تثبیت نوعی آنارشیسم مزمن در میان غرب و مهره های آن است؛ آنارشیسمی که در آینده نزدیک ممکن است به نوعی بحران غیرقابل کنترل برای بازیگران بحرانساز غربی در جهان تبدیل شود.
بی تردید خروجی کنفرانس امنیتی مونیخ در برهه کنونی تقویت جریانهای جنگ طلب در نظام بین الملل و تشدید گسلهای امنیتی در جهان امروز خواهد بود
یکی از اصلی ترین دغدغه برگزار کنندگان کنفرانس امنیتی مونیخ از سال 1963 میلادی تاکنون تحمیل تصویر و روایت مدنظر آمریکا-اروپا درقبال بحرانهای بین المللی به افکار عمومی جهان بوده است. به عبارت بهتر، در اینجا تصویرسازی اصالت دارد نه مواجهه با بحرانها. البته همان گونه که بیان شد، نقش آفرینی ایجاد کنندگان بحرانهای بین المللی در کسوت حلال معضلات جهانی، حکم تضاد نهادینه شده را در این کنفرانس امنیتی دارد. در این میان، ارتباط معناداری میان مقدمات و نتیجه کنفرانس امنیتی مونیخ وجود ندارد.
به عنوان نمونه، ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین در سخنرانی خود در کنفرانس امنیتی مونیخ بدون تأکید بر مقوله گسترش ناتو به شرق، درصدد توصیف ابعاد و مختصات میدان نبرد در اوکراین برآمد. این روایتگری ناقص، قطعاً نمی تواند به مبنایی برای ایجاد صلح در اوکراین یا پایان یافتن جنگ تبدیل شود، زیرا نوعی توصیف گزینشی و ناقص نسبت به منازعه اصلی بهشمار می رود. بدون شک منازعات بین المللی را نمی توان با خلق تصاویر مخدوش و ناقص و توصیف نادرست آنها حل و فصل کرد.
بی تردید خروجی کنفرانس امنیتی مونیخ در برهه کنونی تقویت جریانهای جنگ طلب در نظام بین الملل و تشدید گسلهای امنیتی در جهان امروز خواهد بود. به عبارت بهتر، کنفرانس امنیتی 2023 میلادی مونیخ، نقطه اعلامی جنگ امنیتی در جهان است نه حل بحرانهای امنیتی جاری.
هدف مشترک آمریکا و اتحادیه اروپا از برگزاری کنفرانس امسال، تشدید همزمان فشارهای سیاسی-امنیتی بر روی تهران و مسکوست، حال آنکه نتیجه این شوی امنیتی ، لزوماً با محاسبات و مهندسی اولیه دستگاههای امنیتی غرب همخوانی نخواهد داشت. روایتگری زلنسکی از بحران اوکراین و توصیف شرایط جاری ایران بهوسیله اپوزیسیون خارج نشین به معنای تزریق لمپنیسم به کالبد کنفرانس امنیتی و تهی نمودن آن از هرگونه راهکاری واقعی برای حل واقعی چالشهای جاری در نظام بین الملل است.
تأکید می شود، از بانیان خلق بحرانهای مزمن و دامنه دار در جهان جز این نیز انتظار بیشتری نمی رود. با وجود این، پیش بینی می شود آثار سوء برگزاری کنفرانس امنیتی مونیخ در سال جاری میلادی به مراتب نسبت به سالهای گذشته که دستکم برخی ظواهر در آن رعایت می شد، بیشتر باشد.
در یک جمله می توان عنوان کرد، خروجی کنفرانس امنیتی مونیخ تزریق بحرانهای امنیتی بیشتر در جهان به واسطه نقش آفرینی معکوس غربی ها در ایجاد و تثبیت مؤلفه های امنیت بین المللی خواهد بود.