خطرناک‌ترین درگیری‌ها میان حیوانات

به گزارش راهبرد معاصر؛ با ۸.۷ میلیون گونه جانوری که در جهان زندگی می‌کنند، جای تعجب نیست که آن‌ها همیشه با هم کنار نمی‌آیند. در واقع، مبارزه حیوانات بخشی منظم از زندگی و زنده ماندن در طبیعت است.

اما این مبارزه فقط بین شکارچی و طعمه نیست. دانشمندان تضاد‌ها را به دو صورت طبقه‌بندی می‌کنند: آن برخورد‌ها که بین اعضای گونه‌های مختلف رخ می‌دهد، درگیری‌های بین گونه‌ای نامیده می‌شود، و آن‌هایی که در یک گونه اتفاق می‌افتد، درون گونه‌ای هستند.

درگیری بین شکارچی و طعمه، مبارزه‌ای است که همه ما از آن آگاه هستیم. اما آیا می‌دانستید که حیوانات باردار و یا حیواناتی که به تازگی پدر و مادر شده‌اند، نشانه‌های پرخاشگری را بروز می‌دهند؟ و این فقط به مادران واگذار نمی‌شود. برای مثال، راسو‌های نر، دندان‌های خود را نشان می‌دهند و زمانی که متوجه تهدیدی برای بچه‌های خود می‌شوند، به سرعت حمله می‌کنند.

از آنجایی که حیوانات به مکانی برای زندگی و دسترسی به منابع نیاز دارند، بر سر قلمرو نیز با هم می‌جنگند. برخی از آن‌ها قلمروی بیشتری نسبت به دیگران دارند، اما همه باید به نحوی مالکیت خود را مطرح کنند.

جفت‌گیری نیز یکی دیگر از مولفه‌هایی است که در بین گونه‌ها منجر به درگیری می‌شود، جفت گیری در یک گونه امری مسلم است و در این بین تلاش برای جفت گیری با گونه‌های دیگر رخ می‌دهد -و قابل درک است که باعث ایجاد درگیری می‌شود. در مورد مگس ها، این صرفاً به دلیل سردرگمی است. مگس‌های نر به دلیل رنگ آمیزی مشابه، در تشخیص گونه‌های ماده خود از گونه‌های دیگر مشکل دارند و از آنجایی که حشرات به طور طبیعی بسیار تهاجمی هستند، این درگیری‌ها رایج هستند.

مبارزه و رقابت برای منابع درون گونه‌ها نیز وجود دارد. مگس‌های نر چنین رفتار تضاد محور و پرخاشگرانه‌ای از خود نشان می‌دهند، زیرا زمان نسبتاً کوتاهی برای جفت‌گیری با ماده‌های همنوع خود دارند: فقط چند هفته تا زندگی، مبارزه با خواستگاران و جفت‌گیری. سپس پیروز‌ها DNA تهاجمی خود را به نسل بعدی مگس‌ها منتقل می‌کنند.

برخی از حیوانات بیشتر عمر می‌کنند و پرخاشگری خود را به فصل جفت گیری محدود می‌کنند. به عنوان مثال، قورباغه‌ها باید قلمرو خود را در معرض خطر قرار دهند و در زمان تولید مثل جفت‌های احتمالی را فراخوانی کنند. آن‌ها در صورت نیاز از منطقه در برابر سایر نر‌ها دفاع می‌کنند، اما در خارج از فصل از پرخاشگری خود می‌کاهند.

نر‌های جوان‌تر از قبیله شامپانزه‌ها نیز ممکن است نر‌های مسن‌تر را تعقیب کنند تا رقابت برای منابع، قلمرو و دسترسی به جفت کاهش یابد. گوردون بورگارد، کارشناس رفتار حیوانات از دانشگاه تنسی، ناکسویل، می‌گوید «دعوا‌های زیادی به دلیل موقعیت اجتماعی و سپس دسترسی به منابع وجود دارد».

این به طور مستقیم به سلسله مراتب سلطه یا شبکه‌های روابط قدرت اجتماعی در میان اعضای یک گونه مرتبط است. رقابت‌های خواهر و برادر، علاوه بر چیزی که اکثر ما با آن آشنا هستیم، گواه این مبارزه برای تسلط است. بورگاردت می‌گوید: «حیوانات می‌توانند بر سر غذا و لاشه‌ها دعوا کنند، وقتی دعوا‌های مربوط به سلطه آغاز می‌شود.»

با این حال، یکی از شکل‌های بسیار جالب مبارزه در یک گونه حیوانی، مبتنی بر تهاجم یا نیاز به دفاع از قلمرو در برابر جفت‌های رقیب نیست. بازی است! دعوای بازی در بین انواع حیوانات رخ می‌دهد و شامل گاز گرفتن و خراش متقابل است که هیچ آسیبی ندارد. / خبرآنلاین