به گزارش راهبرد معاصر؛ فقدان رهبری و همکاری های بین المللی، واکنش های جهانی به اپیدمی کروناویروس را تضعیف کرده است. در حالی که این با رویکرد همکاری جویانه قدرت های بزرگ در مقابله با بحران های مالی 2008 و شیوع ابولا در سال 2014 در تضاد کامل قرار دارد. در دوره ای که ایالات متحده آمریکا نقش رهبری و هژمونی خود را رها کرده، چین با تبلیغ برتری سیستم حاکمیتی خود در مهار کروناویروس هم درصدد پر کردن خلا رهبری جهانی است هم سعی می کند توجهات را از تلاش ها و اقدامات نادرست روزهای آغازین اپیدمی در سرکوب اطلاعات منحرف سازد.
آیا کروناویروس نشانه آغاز نظم جهانی جدید به رهبری چین خواهد بود؟ آیا چین قادر خواهد بود برای تحقق این نقش بر نقاط ضعف نهادی خود غلبه کند؟ آیا چین و ایالات متحده آمریکا می توانند همکاری بیشتر و موثرتری در مسائل مربوط به نگرانی های جهانی داشته باشند؟
کورت کمپل و راش دوشی معتقدند: « پکن سریع و به طرز ماهرانه از گشایش های نشئت گرفته از اشتباهات ایالات متحده استفاده می کند تا با نمایش خود به عنوان رهبر جهانی در واکنش به اپیدمی کروناویروس، این خلاء را پر کند.» به همین ترتیب، فردریک کمپ معتقد است: «اپیدمی کووید 19 آشکارتر از همیشه ماهیت جاه طلبانه حزب کمونیست حاکم چین برای قرار دادن خود در مرکز قدرت و نفوذ جهانی را به نمایش گذاشته است»
اما در مقابل مایکل گرین و ایوان مدیروس معتقدند: « توانایی و ظرفیت چین به دلیل سخت گیری های سیستم داخلی، در بهره گیری از بحران های فعلی با محدودیت های گسترده ای روبرو هستند. بنابراین توانایی آن ها در تصحیح اشتباهات سیاسی محدود می باشد» کیو جین بر این عقیده است: « در زمانی که ما با اپیدمی کروناویروس روبرو هستیم؛ زمان مناسبی برای دفاع از برتری سیستم یا رویکرد حکومتداری یک کشور نیست ؛ چه برسد به رقابت برای تسلط بر جهان» وی افزود: « چین باید بی سروصدا و فورا نه به خاطر منافع استراتژیک بلکه به دلایل اخلاقی به کمک ایالات متحده و سایر کشورها اعتماد کند». وی افزود: « در واقع بازیگران جهانی مانند ایالات متحده و چین باید اختلافات خود را کنار بگذارند و برای مقابله با اپیدمی، بحران های مالی، تغییرات آب و هوایی و سایر مسائل جهانی با یکدیگر همکاری کنند.»
در زیر تعدادی از مقالات برای اطلاعات بیشتر در مورد این بحث است
كورت م. کمپل رئیس بخش آسیا و راش دوشی مدیر ابتکار استراتژی چین هر دو از موسسه بروکینگز، در 18 مارس در مقاله ای به عنوان « کروناویروس می تواند نظم جهانی را شکل دهد» معتقدند: « پکن اگر خود را به عنوان رهبر جهانی در نظر بگیرد و واشنگتن هم توانایی یا تمایل برای انجام چنین نقشی نداشته باشد؛ اساسا جایگاه ایالات متحده آمریکا در سیاست جهانی و رقابت برای کسب رهبری در قرن بیست و یکم تغییر خواهد کرد».
فردریک کمپ رئیس و مدیر شورای آتلانتیک در 2 می 2020 در مقاله ای به عنوان « چین از فرصت بزرگ اما کوتاه خوردار است تا مسیر خود به سمت رهبری جهانی را سرعت ببخشد» معتقد است: « چین با تمرکز و برنامه ریزی های قابل ملاحظه ای در حال تلاش برای شکل دهی به دوره کووید 19 و پس از آن هست. در عین حال واکنش ایالات متحده آمریکا متناقض، فاقد استراتژی بلند مدت و هماهنگی نزدیک با متحدین است».
مایکل گرین ، استاد دانشکده سرویس خارجی دانشگاه جورج تاون و ایوان اس. مدیروس ، استاد دانشکده سرویس خارجی دانشگاه جورج تاون در 15 آوریل در مقاله به عنوان « اپیدمی باعث رهبری چین نمی شود» معتقدند: « پکن به دلیل انتخاب های خود در مورد حکمرانی اقتصادی و سیاسی در داخل و حکمرانی جهانی در خارج با چالش های داخلی و خارجی روبرو می باشد».
مینکسین پئی استاد کالج مک کنا کلارمونت در می 2020 در مقاله ای به عنوان «تحول جدید چین: رقابت، کروناویروس و ضعف شی جین پینگ» معتقد است: « بدترین بحران بهداشت عمومی در تاریخ جمهوری خلق چین؛ چندین ضعف مهم را آشکار کرده است. ظرفیت رژیم برای جمع آوری، پردازش و عمل روی اطلاعات مهم بیش از آنچه انتظار می رفت ضعیف نمایش داده شد».
کیو جین، استاد اقتصاد مدرسه اقتصاد لندن در 3 آوریل 2020 در مقاله ای به عنوان « آیا این لحظه رهبری جهانی چین است؟» معتقد است: « اپیدمی کروناویروس فرصت نادری برای چین فراهم ساخته تا به معضلات استراتژیک خود به عنوان یک قدرت در حال رشد و مهم تر از همه تلاش برای جلب اعتماد ایالات متحده و سایر قدرت های پیشرو بپردازد.»