ظریف به‌دنبال تطهیر تفکر غرب‌گرایی است

به گزارش راهبرد معاصر؛ مقام معظم رهبری در واکنش به فایل صوتی ظریف ابراز تعجب و تأسف کردند و گفتند: «آمریکایی‌ها سالها است که از نفوذ معنوی ایران در منطقه و عوامل آن یعنی نیروی قدس و شهید سلیمانی به‌شدت ناراحتند و اساساً سردار سلیمانی را به همین علت به شهادت رساندند، بنابراین نباید چیزی گفته شود که حرف آنها را تأیید کند... نباید جوری حرف زد که از آن، برداشت قبول نداشتن سیاست‌های کشور شود و دشمنان از آن مطالب شاد شوند.»

مساله دقیقا همین‌جا است که ظریف بدون آنکه سیاست‌های کلان نظام را قبول داشته باشد، در هشت‌ سال گذشته به عنوان معتمد نظام در اجرای سیاست خارجی، سکان وزارت خارجه را به عهده  گرفته است. ظریف به دفعات در حرف و عمل در نقطه مقابل سیاست‌های بالادستی نظام قرار گرفته است و همین عدم باور درونی نسبت به سیاست‌های اصولی نظام جمهوری اسلامی، خسارات زیادی را در دوره مسئولیت وی موجب شده است. 

روحانی هشت سال کسی را مسئول دیپلماسی کشور قرار داده است که به گفته خودش روابط بین‌الملل را حتی در میانه یک جنگ واقعی در چارچوب اختلافات لفظی معنا میکند و آن را در ساحت دعوای دو طفل می بیند که می‌تواند با گفت‌وگو حل شود. معلوم است این تفکر با جهان‌بینی حاج قاسم -در کف میدان جنگ و رودررو با واقعیت مناسبات بی رحم حاکم بر دنیا- سازگار نیست و آن را مزاحم اقداماتش می داند. گفتمانی که به ادعای قول خودش زبان دنیا را بلد است؛ اما تصورش از واقعیات میدانی دنیا، سورئالیستی است: هزل، رویا گونه و مجازی! در جهانی که ظریف تصویر کرده است، جایی برای بسیاری از واقعیات نیست و یا در عمل نادیده گرفته می‌شود.

پارادایم ظریف می گوید درست است که  آمریکا بزرگترین زرادخانه اتمی دنیا را دارد و تنها کشوری است که از آن استفاده کرده و یک فاجعه کشتار جمعی را در هیروشما و ناکازاکی رقم زده است و در حال حاضر دست کم 1700 سلاح هسته‌ای در اختیار دارد، هرچند دولت های اروپاییِ طرف مذاکرات برجام از بزرگترین فروشندگان سلاح در دنیا هستند و سلاح‌های تولیدی آنها همین الان در غرب آسیا ابزار تروریست‌ها و متجاوزین برای کشتار مردم بی‌دفاع است، گرچه رژیم صهیونیستی به هیچ نهاد بین‌المللی اجازه بازدید از تاسیسات هسته‌ایش را نمی‌دهد و صدایی از دولت‌های غربی در نمی‌آید؛اما باید خواستگاه نگرانی‌های آنان درباره برنامه هسته‌ای ایران را درک کرد!

•  اینکه حضور مستشاری ایران برای کاهش تهدیدات  تروریست‌های مورد حمایت آمریکا زیاده‌خواهی، ماجراجویی، تنش‌زا و مانع مذاکره با غرب است؛ چراکه نظم جهانی مدنظر کدخدا را برهم می‌زند.

•  اینکه زبان مواجهه با تهدید و تحریم و حتی بدعهدی، انفعال و عقب‌نشینی است؛ البته با نام شکیل «احترام متقابل»!

• اینکه تنها نسخه پیش‌روی ما هضم‌شدن در ساختار برساخته قدرت‌های جهانی است و اگر نظام سلطه اراده کند، می تواند ما را نابود کند. پس «عقلانیت» حکم می کند به آنان بهانه ندهیم؛ حتی اگر هزینه آن قطع رابطه با شرکای قدیمی باشد و یا ناچار به خودتحریمی باشیم و در کل سیاست خارجی‌مان را گروگان رضایت غرب قرار دهیم. معنای عبارت «تعامل سازنده» که مدام تکرار می شود هم همین است.

• اینکه تفکر استکبارستیزی و مبارزه در دنیای فعلی کارآمدی ندارد و مرتبط با شرایط زمان و مکان کنونی نیست.

•  اینکه نقد به مبانی تفکر غربگرایی در حد دعواهای جناحی ست.

• اینکه بدون داشتن هیچ درکی از عمق اختلاف میان تفکر جمهوری اسلامی با دشمنانش، علت دشمنی‌ها را نه تفکر انقلابی که مشکل  با تمامیت ارضی ایران و استقلال جغرافیایی آن بدانیم و از همین رو تصور کنیم با وجود اختلافات ماهوی با دشمنان، می‌توان با دادن امتیازاتی از راه گفت‌وگو به توافق بنیادین رسید. افتادن در دام «مذاکره برای مذاکره» آمریکایی‌ها از جایی نشات می‌گیرد که راه‌حل تمام مشکلات را در مذاکره خلاصه کرده‌اند.

• اینکه دشمن‌انگاری، تفکر سلطه‌گران است و در دنیای امروز واژه دشمن معنا ندارد! در دنیایی که قدرتمندانش برای رسیدن به اهدافشان از خلق داعش خونخوار ابایی ندارند؛ اشغال نظامی کشورها، حمایت از کودتاها، ترور، اعمال سخت‌ترین تحریم‌های غیرقانونی علیه ملت‌هایی که طبق خواست غرب رفتار نکنند و ده‌ها اقدام ضد بشری دیگر خم به ابروی سازمان های بین‌المللی مدافع حقوق بشری نمی‌آورد و در یک کلام دنیایی که از قانون جنگل پیروی می کند.

این‌ها خلاصه‌ای از تفکراتی بود که ظریف و هم‌فکرانش است که  نه تنها پشت بلندگو بارها گفته‌اند، بلکه در اقدامات عملی آن‌ها هم مشهود است. عملکرد هشت ساله دولت روحانی برای این تفکر آبرویی باقی نگذاشته است و حامیان آن‌ها می‌خواهند به‌ هر نحوی شکست‌ها را به امور دیگر نسبت دهند. روایت‌های ظریف از شرح ماوقع این سال‌ها در فایل صوتی -که به حق شکستن نمکدان حاج قاسم است-  توسل به خلاف‌گویی‌هایی است که می‌خواهد شکست این پارادایم را پوشش داده و به دخالت‌های «میدان» و «نخواستن‌ها» و «نگذاشتن‌ها»ی نظام مرتبط کند.