به گزارش «راهبرد معاصر»؛ آمریکا درصدد پهن کردن دام برای چین و هل دادن این کشور به سمت درگیری با تایوان است؛ به عبارتی می توان گفت واشنگتن با استفاده از راهبرد جوجیتسو ابتدا به دنبال تحریک پکن، سپس جا خالی دادن و در مرحله آخر به سمت یک پرتاب پیش می رود. آمریکایی ها با اعلام سفر نانسی پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان آمریکا به تایوان و سپس گسیل ناوگان نظامی خود و حرکت ناو هواپیمابر رونالد ریگان به سمت تایوان به تحریک چین پرداختند و سپس با جا خالی دادن، منتظر اشتباه از سوی پکن و ایجاد فضای بهره برداری از این اشتباه هستند.
آمریکا با درگیر کردن اتحادیه اروپا با جنگ اوکراین درصدد خنثی سازی انرژی رقیب خود، یعنی اروپای متحد در اصطکاک با روسیه است. برای غرب این مهم بود که روسیه دچار تخلیه انرژی شود و سپس این ابرقدرت نظامی در دنیا به قدرت میانی نظامی در عرصه بین الملل تبدیل شود. می توان گفت تاکنون آمریکا دو رقیب عمده خود را در عرصه جنگ اوکراین به یکدیگر مشغول کرد.
در حال حاضر پروژه مشابه اوکراین این بار به نام تایوان برای شرق آسیا به وسیله آمریکا و نسبت به چین در حال اجراست؛ کشوری که آخرین مانع در راستای شکل بخشی به نظم نوین جهانی به شیوه آمریکایی و تکمیل نظم نوین جهانی مدنظر جورج واکر بوش است؛ ایده ای که آمریکا را به سمت هژمونی وسیع ولفورث هدایت می کرد و پس از پشت سر گذاشتن دوره گذار، در مرحله تکمیل قرار گرفته است.
در حال حاضر پروژه مشابه اوکراین این بار به نام تایوان برای شرق آسیا به وسیله آمریکا و نسبت به چین در حال اجراست
معتقدم در حال حاضر آمریکا بار دیگر به دنبال ایجاد زمینه گسترش هژمونی خود با ایجاد آنارشی و درگیر نمودن قدرت های بزرگ در جهان است تا با تخلیه انرژی این قدرت ها یکبار دیگر تک هژمون ساحت سیاست بین الملل باشد. به همین دلیل از باختر تا خاور دور، عرصه ای برای اعمال تحریک آمیز واشنگتن شده است، حتی ریشه های ناآرامی های اخیر غرب اسیا و عراق را نیز می توان در ذیل کنشگری کاخ سفید در منطقه مورد تحلیل قرار داد.
حاکم شدن جریان شیعی متحد در بغداد نمی تواند تأمین کننده منافع واشنگتن و رژیم صهیونیستی و متحدان آنان در منطقه باشد، از این رو تصمیم بر این می شود از ایجاد اختلاف در جریان های سیاسی با هدف تشکیل دولت شیعی در بغداد حمایت کنند که متأسفانه مقتدا صدر، رهبر جربان صدر اکنون خواسته یا ناخواسته در رأس این جریان قرار گرفته است. درگیری و تنش میان جریان های شیعی یادآور درگیری جریان های تقابل در افغانستان و تخلیه انرژی آن ها در این کشور و سپس گسترش جریانی نظیر طالبان در افغانستان است که مشکلات زیادی برای مردم این کشور و همچنین ایران به وجود آورده است.
بدترین پروژه در عراق درگیری جریان های سیاسی در این کشور است که باید از تجربه گذشته بهره جست و مانع از اوج گرفتن تنش ها در این کشور شد. اگر بخواهیم تعریفی از خارج نزدیک، در ادبیات جمهوری اسلامی داشته باشیم باید عراق و بغداد را در رأس آن تعریف کنیم، زیرا امنیت عراق تا حد زیادی به امنیت جهموری اسلامی گره خورده و یکی از اصلی ترین مهره های ستون فقرات محور مقاومت است که حلقه اتصال بیروت، دمشق و تهران به شمار می رود.
به هرحال جریان صدر چه خوب چه بد در بافت سیاسی عراق قرار گرفته است و حذف آن ناممکن یا بسیار پر هزینه خواهد بود، به نظر می آید بهترین راه برای برون رفت از آنارشی درون بغداد را باید با پرداخت هزینه، اما نه از نوع تنش نظامی پیش برد.
جریان صدر چه خوب چه بد در بافت سیاسی عراق قرار گرفته است و حذف آن ناممکن یا بسیار پر هزینه خواهد بود، به نظر می آید بهترین راه برای برون رفت از آنارشی درون بغداد را باید با پرداخت هزینه، اما نه از نوع تنش نظامی پیش برد
در نشست سران ایران، ترکیه و روسیه که چندی پیش در تهران برگزار شد، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه به عنوان عضوی از ناتو و عامل بخشی از تنش ها در شمال عراق و سوریه، برای حل مشکل سوریه به تهران سفر کرده بود. کسی که خود را عضو ناتو می داند، به اوکراین پهپاد می فرستد و در سوریه با نیروهای مقاومت می جنگد؛ اما با ایران و روسیه پشت یک میز برای حل مشکل سوریه می نشیند.
در عرصه سیاست گاهی به مذاکره با دشمن نیاز هست تا هزینه های ناشی از نزاع کاهش یابد. به هر حال مقتدا صدر دست کم در این بُعد شباهت هایی با اردوغان دارد؛ در تهران کنار شهید سلیمانی می نشیند، با ریاض مذاکره می کند و به آمریکایی ها نه نمی گوید؛ اما مهم نیست صدر از دید ما خوب باشد یا بد، مهم اینجاست که با شناختی که از روحیه صدر داریم، می توان گفت این امکان وجود دارد نشستی مشابه روند آستانه برای مقتدا صدر ترتیب داد تا مانع از اوج گرفتن تنش ها در عراق شد.
اشتباه کشنده در افغانستان اینبار نباید در عراق تکرار شود