به گزارش راهبرد معاصر؛ جعفری گیاهی با طبیعت گرم و خشک، علفی و دوساله با ریشه‌ای مخروطی و سفیدرنگ است؛ در سال اول برگ‌های زمینی که به صورت عمیق بریده و منقسم هستند، ظاهر می‌شود و سال دوم بوته‌ای بر شاخه و با برگ‌های متناوب از آن تولید می‌شود که در انتهای شاخه‌ها چتر‌های گل به رنگ سبز متمایل به زرد می‌روید.
جعفری معمولی را برای استفاده از برگ‌هایش و جعفری غدد را برای استفاده از ریشه‌اش می‌کارند.
در طب از میوه و ریشه این گیاه بیشتر استفاده می‌شود، ریشه آن را خوب تمیز می‌کنند و از طول می‌برند و در حداکثر ۴۰ درجه سانتی‌گراد حرارت خشک می‌کنند؛ چتر‌ها را وقتی که حدود نیمی از دانه‌ها رسیدند، می‌چینند و در داخل کیسه‌های پارچه‌ای قرار می‌دهند و پس از خشک شدن می‌کوبند تا دانه‌ها جدا شوند. از میان مواد مؤثر موجود در آن‌ها می‌توان از اسانس روغنی (آپیول، میریستیسین) نام برد همچنین این دانه‌ها حاوی گلیکوزید و مواد دیگر است.
برگ‌های جعفری حاوی پروتئین، چربی، کلسیم، فسفر، آهن، سدیم، پتاسیم، تیامین، ریبوفلاوین، نیاسین، ویتامین A، C و ید است.
گیاه جعفری کلیه‌ها را تحریک می‌کند به همین علت مدر است، مقدار کم آن اشتها و دستگاه گوارش را تحریک می‌کند؛ همچنین مصرف ریشه به مقدار زیاد باعث جمع‌شدن مخاط معده می‌شود. عصاره ریشه تازه آن برای التیام زخم‌ها مفید و ضدالتهاب (نیش حشرات) است.
از جوشانده و دم‌کرده برگ (جوشاندن حداکثر به مدت پنج دقیقه) برای کمک به هضم غذا، اشتهاآوری، روشن‌کنندگی پوست (به‌صورت موضعی)، رفع لک‌های صورت، دانه‌ها، جوش‌ها و لکه‌های بارداری و لاغری و دفع سنگ کلیه می‌توان استفاده کرد.
تماس با این گیاه می‌تواند منجر به حساسیت به نور شود و امکان ایجاد سردرد در گرم مزاجان وجود دارد؛ مصرف ریشه و میوه این گیاه در بارداری ممنوع است، همچنین در مصرف برگ‌ها باید احتیاط شود. / صد آنلاین