به گزارش راهبرد معاصر؛ «جِین» تریلری روانشناختی به کارگردانی سابرینا یاگلوم است و در آن مادلین پِچ، کلویی بِیلی و ملیسا لئو بازی می‌کنند.
داستان از این قرار است: اولیویا بروکس، دانش‌آموز بلندپرواز دبیرستانی، در غم از دست دادن دوست صمیمی‌اش، جین، است که به تازگی خودکشی کرده است. وقتی اولیویا بخت رفتن به کالج مورد علاقه‌اش را از دست می‌دهد، دچار حملات اضطرابی می‌شود. او که احساس می‌کند روی زندگی و خواست‌هایش هیچ کنترلی ندارد، در شبکه‌های اجتماعی کسانی را که به خیال خودش مانع موفقیتش هستند تخریب می‌کند.
اولیویا در موقعیت‌های مختلف جین را می‌بیند که با نگاهی مرموز و موزی به او خیره شده است. او باور دارد به هر کاری که دست می‌زند، به خاطر جین و زنده نگه داشتن یاد اوست. او حتی لیزی، دیگر دوست صمیمی خودش و جین، را که برای رفتن به کالج از آن‌ها فاصله گرفته و پس از مرگ جین دوباره به اولیویا نزدیک شده، می‌کشد و با صحنه‌سازی مرگ او را خودکشی جلوه می‌دهد. اولیویا بدون اینکه مشتش باز شود، بالاخره به کالجی می‌رود که دوست دارد.
آدم‌هایی که همیشه خودشان را در «مسابقه موفقیت» با دیگران فرض می‌کنند، مستعد دست زدن به هر کاری برای پیروزی هستند. شبکه‌های مجازی به الزام افراد به شرکت در مسابقه موفقیت دامن زده و آدم‌ها همواره باید با اضطراب عقب ماندن و برنده نشدن در این مسابقه دست و پنجه نرم کنند.
«جین» به دنبال نمایش اثرات مخرب چنین وضعی روی زندگی نوجوانانی است که باید خانواده‌های‌شان را سربلند کنند و نمونه غبطه‌انگیزی از حرکت در مسیر پیشرفت و ترقی باشند. اما چیزی که فیلم کم دارد انگیزه‌های قانع‌کننده برای تبدیل اولیویا از دختری مضطرب و مهربان و کم‌رو به هیولایی گرسنه در تمنای موفقیت و تحسین شدن است. صرف اینکه اولیویا بی‌آنکه خودش هم خبر داشته باشد، به بیماری موفقیت دچار است، ضعف پیرنگ فیلم را توجیه نمی‌کند.
درگیری اولیویا با آدم‌های اطرافش بیشتر نوعی عصبیت نوجوانانه جلوه می‌کند تا عطشی هراس‌انگیز برای موفقیت که ریشه در فرهنگ و خانواده‌ای دارد که اولیویا از آن می‌آید. نیاز مفرط اولیویا به موفقیت و پیشرفت در حد مشکلی ذهنی و روانی که اغلب افراد جامعه به آن دچار هستند نمایش داده می‌شود و زمینه‌های به وجود آمدن این مشکل در فیلم به پرسش کشیده نمی‌شود. فیلم، فرهنگ سرمایه‌داری را به عنوان مبنای نیاز سیری‌ناپذیر به موفقیت نقد نمی‌کند و مخاطب را به وجوه ازخودبیگانه‌ساز آن توجه نمی‌دهد.
«جین»، به‌رغم نیتش، حذف رقبا و دست زدن به هر کاری برای پیشرفت را تا حدودی منطقی جلوه می‌دهد و از نگرش انتقادی به موضوعی که برای کار انتخاب کرده ناتوان است. / همشهری آنلاین