به گزارش "راهبرد معاصر"؛ جلسه (6بهمن) مجمع تشخیص مصلحت نظام پیرامون بحث و بررسی بر سر لایحه"پالرمو " بدون نتیجه پایان یافت و اعضای مجمع تصمیم نهایی درباره این لایحه را به جلسه بعد موکول کردند. پس از پایان این جلسه بود که دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام تصریح کرد: «ما در پی این هستیم که آنچه به منافع ملی مربوط و در بهبود زندگی مردم مؤثر است و نیز آنچه به‌نفع نظام و انقلاب است مدنظر قرار دهیم و در حقیقت مجمع آخرین سنگر منافع ملی و منافع جمهوری اسلامی است و ما در اینجا نمی‌توانیم تحت تأثیر فشارها قرار بگیریم. باید آنچه به‌نفع ملت و کشور است پیش ببریم.»
آنچه در لابلای اظهارات محسن رضایی به چشم می خود، رونمایی او از فشارهای موجود بر مجمع تشخیص است. اما سوالی که شاید در ذهن مخاطبین نقش ببندد این است که ماهیت، منشا و اهداف این فشارها چیست؟ بررسی خط خبری رسانه ها در (7بهمن ماه) از تکنیک هایی رونمایی می کند که یک جریان سیاسی خاص در جهت اعمال فشار برای تصویب لایحه پالرمو و در نهایت پیوستن ایران به اف.ای.تی.اف به کار گرفته است.
واژه سازی از جنس رسانه های زنجیره ای؛ از مصلحت تا هیاهو
چهره های منتسب به جریان سیاسی خاص و رسانه های زنجیره ای در یک فرآیند رسانه ای پس از گذشت کمتر از 24 ساعت از جلسه بی نتیجه مجمع تشخیص مصلحت در خصوص پیوستن یا عدم پیوستن ایران به اف.ای.تی.اف ، با برجسته سازی کلیدواژه هایی همچون مصلحت در پوشش واژه ای مثبت و هیاهو در فرم کلیدواژه ای منفی و انتساب آن به جریان رقیب خود، درصدد ایجاد فضایی برای تصویب لوایح سی.اف.تی و پالرمو در جلسه بعدی مجمع تشخیص برآمدند.
به طورمثال روزنامه شهروند در یادداشتی تاکید کرد: « اگر به آنها اعتماد داریم یا حداقل فکر می‌کنیم می‌توانند بهترین تصمیم را بگیرند، بهتر نیست به جای جوسازی و تجمع‌های پوشالی، فرصت تفکر و تعقل را فراهم کنیم؟ اگر پیامک‌های تهدیدی و جوسازی‌های تلویزیونی -این‌بار- جواب نمی‌دهد، بهتر نیست با شعارها و پلاکاردهای تفرقه‌انگیز، شرایط اجتماعی را ملتهب نکنیم؟ چون جمعیت بسیار بیشتری هستند که با سکوت و نگرانی چشم به ماجرا دارند و البته حوصله تحصن و تجمع هم ندارند. اعتماد و تعقل کلید حل مسأله FATF است و این به دست نمی‌آید مگر به آرامش.»
تاکید سیدمحمد صدر از اعضای مجمع تشخیص در خصوص مصلحت دانستن تصویب کنوانسیون پالرمو نیز در همین چارچوب دسته بندی می شود. او در یادداشتی در روزنامه شرق نوشت: « با وجود مخالفت ها در خصوص کنوانسیون پالرمو در مجموع احتمال توصیب آن زیاد است و روند تصویب آن هموار است. مصلحت نظام در شرایط فعلی براین اساس استوار است که این لوایح تصویب شود. این عزم به نظر می رسد در بدنه حاکمیت نیز ایجاد شده است و مسائل جزئی اهمیت چندانی ندارد. در واقع مصلحت بالاتر و فوق این جزئایت است و تاکید بر این جزئایت چندان موثر نخواهد بود.»
برچسب زنی به منتقدین
یکی از اقدامات برای ایجاد مانع بر سر انتقاد از پیوستن بی چون و چرای کشور به معاهدات بین المللی، افزایش هزینه و برچسب زنی است. رفتاری که امروز در اظهارنظرات برخی چهره های سیاسی جلوه گری کرد. این اقدام سبب می شود تا بستر برای نیل به اهداف مدنظر فراهم گردد و با حساس کردن افکارعمومی، شاید جامعه را نیز در جهت افزایش این فشارها سهیم کند.
مجید انصاری در گفت و گو با «آرمان» با بکارگیری واژه مندرس «کاسبان تحریم» تلاش کرد ازین اصطلاح که توامان نفرت و طمع ورزی را به مخاطب منتقل می کند، فضا را به سود جریان مدنظر خویش ودر راستای تصویب لوایح اف.ای.تی.اف مهیا کند. این عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام تلاش کرد از انتقادات اخیر برخی طلاب – در قالب پلاکارد و دست نوشته - در نمازجمعه این هفته قم، پلی برای القاء بی اطلاعی و منفعت طلبی جریان انقلابی بسازد: « در همین تجمع اخیر که در مخالفت با FATF در مقابل مجلس شکل گرفت، بسیاری از شرکت کنندگان در آن نه می‌دانستند که FATF چیست و نه حتی می‌توانستند آن را به درستی تلفظ کنند.به نظر من، فضای طبیعی جامعه را ملتهب کردن برخلاف منافع ملی است و به نظر می‌رسد در این قضایا عده‌ای منافعی دارند که با شفافیت و قانون‌گذاری منافع آنها به خطر می‌افتد. کاسبان تحریم فکر می‌کنند اگر شرایط عادی و شفاف شود، منافع‌شان از بین می‌رود. در حالی که باید به منافع ملی فکر کنند.آیا درست است در شرایطی که آمریکایی‌ها ما را تحت فشار تحریم قرار دادند ما خودمان به دست خود زمینه کمک دیگر کشورها را محدود کنیم؟»
پیوند بین گرانی کالاهای اساسی ولزوم پیوستن به اف.ای.تی.اف
یکی از ترفندهای فشار برای دستیابی به اهداف سیاسی مدنظر، تاکید بر سنگ اندازی جریان رقیب بر سر راه حل و فصل مشکلات مردم و جامعه است. این رفتار که در قالب تکنیک «فرار رو به جلو» تعریف می شود، از عاملین وضع موجود، منتقدی تمام قد می سازد که انگشت اتهام خود را به سوی افراد یا جریان سیاسی مدنظر خویش دراز می کنند. عصر ایران در مطلبی تلاش کرد تا این تکنیک را در گزاره های یکی از مطالب خویش جا بزند و بین گرانی کالاهای اساسی و لزوم تصویب اف.ای.تی.اف پیوندی معنادار ایجاد کند.
این سایت خبری با دستاویز قرار دادن سخنان آیت اله صدیقی در نمازجمعه تهران، در پی تحریف حقیقت گرانی های اخیر پرداخت و نوشت: «اصولگرایی ایرانی از یک طرف در نماز جمعه از گوشت 100 هزار تومانی گله می‌کند و همزمان اجازه نمی‌دهد دولت موانع پیش رو برای ارتباط مالی با اروپا را بردارد. انگار گوشت را باید کاشت و انگار نه انگار که گوشت گران شده چون دامدار درگیر خوراک است و خوراک بدون گشایش ارزی تأمین نمی‌شود و گشایش ارزی در گرو کانال مالی است.» این در حالیست که عصرایران به اشتباهات استراتژیک تئورسین های سیستم اجرایی و مدیریت غلط تیم اقتصادی دولت در شکل گیری وضع موجود هیچ اشاره ای نکرد.
بهره سخن
آنچه از ماحصل رفتار سیاسی رسانه های منتسب به جریان سیاسی خاص و حامیان دولت پیداست، این پروپاگاندای رسانه ای تا زمان برگزاری جلسه آتی مجمع تشخیص برای بررسی پیوستن یا عدم پیوستن ایران به اف.ای.تی.اف به اشکال و قالب های مختلف ادامه پیدا کرد، اما نکته حائز اهمیت اینکه چه تضمینی برای پیوستن ایران به این معاهده و رفع مشکلات اقتصادی وجود دارد؟
در حالیکه ظریف وزیر امورخارجه قویا بر این نکته تاکید کرده است که هیچ تضمینی برای رفع مشکلات معیشتی مردم با پیوستن به اف.ای.تی.اف وجود ندارد، پس این همه جنجال رسانه ای و فشار به مجمع تشخیص و همچنین، تلاش برای روبروساختن افکارعمومی و این نهاد تصمیم ساز برای چیست؟
بررسی اوراق تاریخی بیانگر این است که سیاسی کردن موضوعات تخصصی، در نهایت امر نه تنها گشایشی در معیشت مردم ایجاد نخواهد کرد، بلکه دست مجریان اقتصادی و سیاستگذاران را نیز در رفع مشکلات موجود خواهد بست. برجام یکی از همین دست موضوعاتی ست که همچنان پرونده آن به روی افکارعمومی باز است. بازخوانی دقیق و بدون جانبداری سیاسی «برنامه جامع اقدام مشترک» خود گواهی ست بر آنچه رفت.