به گزارش راهبرد معاصر، ما مردم ایران انسان‌های عاطفی و احساسی هستیم و به همین دلیل همه ما زود جو زده می‌شویم، اما با فروکش کردن احساسات همه چیز تمام می‌شود.
روزی نیست که در این کشور حادثه دردناکی اتفاق نیفتد، لیست آنها زیاد است؛ حوادث ترافیکی، سوختگی، برق گرفتگی، انفجار، سقوط، تعداد زیادی از آنها رسانه‌ای می‌شوند و اغلب آنها خیر، با این همه هرروز جان تعداد زیادی از دست می‌رود، خانواده‌هایی داغ دار می‌شوند و هزینه مالی زیادی به بار می‌آید!
آیا تا به حال گزارش دقیق و یا جزئیات هیچ حادثه‌ای را دیده‌اید؟ حادثه‌های بسیار بزرگ به راحتی مشمول زمان و فراموشی شده‌اند و هیچ عبرتی نگرفته‌ایم و تکرار وتکرار! زیرا اگر گزارش با جزئیات داده شود ارگانها و سازمان‌هایی که وظیفه خود را خوب انجام نداده‌اند، کارفرماها و مسؤولینی که رشوه داده‌اند و ارزیاب‌هایی که رشوه گرفته‌اند و مجوز داده‌اند باید پاسخ بدهند، پس همه چیز پوشانده می‌شود تا آتشی که مجددا از این خاکستر شعله بگیرد.
سوالات ما در مورد ساختمان سینا اطهر خیلی واضح است:
آیا این کلینیک مجوز داشته است؟
چرا در این کلینیک آتش سوزی اتفاق افتاده است؟
چرا نتوانسته‌اند آن را خاموش کنند؟
چرا افراد نتوانسته‌اند فرار کنند؟
آیا در مورد اعلام یا اطفا حریق روشی اندیشیده و اجرا شده بود؟
آیا پله‌های اضطراری فرار وجود داشت؟
آیا افراد برای این حوادث آموزش دیده بودند؟
آیا روش‌های نگهداری ومحل نگهداری کپسولها استاندارد بود؟
آیا وسایل و تجهیزاتی که در این کلینیک استفاده می‌شد استاندارد بود؟
آیا سیستم برق کشی این ساختمان ارزیابی و تایید شده بود؟
آیا این مرکز بازدید دوره‌ای داشته است؟
سهولان، شین آباد، درودزن، پلاسکو، اسوه حسنه، سینا اطهر و هزاران هزار اتفاق دیگر کی مارا از احساس به عقل خواهد رساند؟
منبع: ارس