به گزارش راهبرد معاصر، زنان زیادی در سراسر دنیا با انتشار یک عکس سیاه و سفید از خود به یک چالش جهانی پیوستند و حمایت زنان از زنان را با پیوستن به این چالش نشان دادند. چالش عکس سیاه و سفید زنان از کشور ترکیه آغاز و در تمام جهان اجرا شد.
ماجرا از اینجا بود که پینار گلتکین دختر 27 ساله اهل ترکیه به دست دوست پسر خود به قتل رسید و زنان ترکیه پس از آن دست بکار شدند و با انتشار عکس سیاه سفید و بدون آرایش خود خواستار توقف زن کُشی شدند. مهمترین درخواست آنها عدم خروج دولت و اجرای کنوانسیون استانبول بود.
زنان ترکیه در ادامه اعتراضشان به خشونت علیه زنان در اعتراض به این زن‌کشی در چند شهر با شعار «ساکت نخواهیم ماند» به خیابان آمدند که با دخالت پلیس، تجمعات آنها به خشونت کشیده شد.
هم‌زمان با ادامه واکنش‌های سیاستمداران ترک به این قتل، فیلم‌هایی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده که حاکی از برخورد خشونت‌آمیز پلیس با گروهی از زنان معترض در شهر ازمیر است. در این فیلم‌ها، پلیس برخی از زنان تجمع کننده را توأم با ضرب و شتم بازداشت می‌کند. هم‌زمان روزنامه جمهوریت از معدود رسانه‌های منتقد دولت در ترکیه، از بازداشت دست‌کم ۱۵ زن معترض در ازمیر خبر داده است.
پس از آن زنان با انتشار عکس های سیاه و سفید در صفحات مجازی اعتراض خود را بیان کردند.
در این چالش زنان با گذاشتن یک عکس ساده و سیاه سفید و از دو هشتگ قبول چالش #challengeaccepted هشتگ حمایت زنان از زنانwomensupportingwomen# استفاد می کردند.
میلیون ها زن از سراسر جهان به این چالش پیوستند. در این میان بسیاری از هنرمندان ایرانی نیز از این چالش حمایت کردند.
بسیاری از فعالان فضای مجازی به کشتن دختران ایرانی در این چالش اشاره کردند. رومینا اشرفی دختر 13 ساله تالشی قربانی دخترکشی در ایران بود که پدر وی با داس سر او را برید. قصه رومینا آنقدر غم انگیز بود که جامعه ایرانی را تحت تاثیر قرار داد اما متاسفانه پس از آن اخبار دختر کشی از هر شهر شنیده میشد رومینا اشرفی، فاطمه برحی و ریحانه عامری طی یک ماه به دست پدران خود به قتل رسیدند.
بسیاری از فعالان حوزه زنان دلیل این دختر کشی ها را ناکافی بودن مجازات قتل دختر توسط پدر و نبود قانون حمایت از زنان و کودکان در مقابل خشونت های خانگی می دانستند. هرساله 1500 زن در ایران به دلیل خشونت های خانگی توسط پدر، برادر و شوهرشان به قتل میرسند.
کنوانسیون استانبول که یک معاهدۀ اروپایی با مجموعه‌ای از قوانین الزام‌آور برای مبارزه با خشونت علیه زنان است و در حالی که خشم مدافعان حقوق زنان از قتل پینار برانگیخته شده است ازدوغان قصد خروج از این کنوانسیون را دارد.
این در حالی‌ست که اردوغان روز ۲۲ ژوئیه/ اول مرداد، با انتشار یک رشته توئیت در حساب کاربری خود در توئیتر، در واکنش به ماجرای قتل پینار گولتکین، به همه قاتلان زنان «لعنت فرستاد» و اعلام کرد این قاتلان را که «به اندازه دانه ماسه‌ای» در تمدن این کشور جایگاهی ندارند، در کنار مردم «شکست» خواهد داد.
او در یکی از توئیت‌هایش نوشت: «من شک ندارم که قاتل پینار گولتکین، سنگین‌ترین مجازاتی را که سزاوار آن است دریافت می‌کند. این پرونده شخصاً پیگیری خواهد شد، در جمهوری ترکیه برای پایان دادن به خشونت علیه زنان هرچه لازم باشد، انجام خواهیم داد.»
بسیاری از مدافعان حقوق زن و دیگر شهرندان ترک اما با انتقاد از این گفته‌های اردوغان در شبکه‌های اجتماعی، خواستار محافظت‌های قانونی بیشتر از زنان در برابر خشونت و تبعیض شده‌اند.
نام دقیق این پیمان «کنوانسیون شورای اروپا برای جلوگیری از وقوع خشونت علیه زنان و خشونت خانگی و مبارزه با آن» است. اما از آنجا که این نام طولانی و مفصل است، بیشتر تحت عنوان «کنوانسیون استانبول» شناخته می‌شود. این نام به مکانی اشاره دارد که این کنوانسیون برای اولین بار در آنجا (در ۱۱ مه ۲۰۱۱ میلادی) به امضای کشورها رسید.
اگرچه شورای اروپا از دهه ۹۰ میلادی ترویج فعالیت‌هایی را برای حمایت از زنان در برابر خشونت آغاز کرده بود اما نتایج به دست آمده پس از سال‌ها تلاش نشان داد که داشتن مجموعه‌ای از قوانین برای اطمینان از اینکه قربانیان این دست خشونت‌ها هرجا که باشند می‌توانند از یک سطح مشخص از حمایت‌ها برخوردار شوند، بسیار ضروریست.
بر این اساس در سال ۲۰۰۸ میلادی کمیتۀ وزیران دادگستری شورای اروپا، گروهی از کارشناسان را مسئول تدوین کنوانسیونی کرد که حاوی معیارهایی برای جلوگیری از وقوع خشونت علیه زنان همچنین مبارزه با خشونت علیه زنان و خشونت‌های خانگی باشد.
پیش‌نویس نهایی این کنوانسیون در ۲۰۱۰ میلادی آماده شد. با این وجود تا رسیدن به این مرحله نیز چند کشور بسیار تلاش کردند تا برخی از پاراگراف‌های آن را تغییر دهند یا زبان آن را نرم‌تر کنند؛ اقدامی که انتقاد برخی از سازمان‌های بین المللی مدافع حقوق بشر از جمله عفو بین‌الملل را در پی داشت.
سرانجام در ۱۱ مه سال ۲۰۱۱ میلادی این کنوانسیون در جریان نشست شورای اروپا در شهر استانبول ترکیه، برای امضای کشورها آماده شد. تا کنون ۱۲ کشور این کنوانسیون را صرفا امضا کرده‌اند و ۳۴ کشور نیز علاوه بر امضا، آن را در پارلمان‌های ملی خود به تصویب رسانده و اجرای آن را آغاز کرده‌اند.اجرای این کنوانسیون از اول اوت ۲۰۱۴ میلادی آغاز شد.