به گزارش راهبرد معاصر؛ عصر روز سه شنبه انفجار مهیبی «بیروت» پایتخت لبنان را لرزاند و مهم ترین تاسیسات اقتصادی این کشور را از بین برد. تحلیلگران در رسانه های مختلف برای تبیین این رویداد از عناوین مختلفی از قبیل «فروپاشی بزرگ»، «فاجعه بیروت» و «بمب هسته ای کوچک» استفاده کرده اند. لبنان «عروس خاورمیانه» در کوتاه ترین زمان ممکن به شهری جنگ زده تبدیل شد. برخی از رسانه ها حتی این رویداد را با واقعه «هیروشیما» و «چرنوبیل» مقایسه کرده اند.
بلافاصله بعد از انفجار، اولین اطلاعیه در رسانه های بین المللی و منطقه ای این بود که انبار موشکی حزب الله در بندر بیروت منفجر شده است. البته این گمانه زنی که بعدا از سوی مقامات لبنان تکذیب شد توسط رسانه های عربی و عبری به طور خاص شبکه خبری العربیه وابسته به عربستان سعودی و روزنامه هاارتص رژیم صهیونیستی دنبال شد که هدف آن بهره برداری از اوضاع ملتهب و آشفته لبنان برای تضعیف حزب الله و جایگاه سیاسی آن بود. خط محوری رسانه های عربی و عبری تلاش می کردند تا انفجار بندر بیروت را به حزب الله لبنان ارتباط دهند و به موازات آن در سطحی کلان تر حضور محور مقاومت و حزب الله را مقصر تمام مشکلات و چالش های امنیتی، سیاسی، اقتصادی و معیشتی لبنان معرفی کنند.
اولین واکنش رسمی توسط حسان دیاب نخست وزیر لبنان صورت گرفت و علت حادثه انفجار را وجود بیش از 2750 تن نیترات آمونیوم اعلام کرد. بنا بر گزارش ها، این محموله از یک کشتی که در سال ۲۰۱۳ میلادی در بندر بیروت مستقر شده، تخلیه و سپس در یکی از انبار‌ها ذخیره شده بوده است. اما یکی از مسائل مهم این رویداد، قبل از حضور مقامات دولتی لبنان، امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه در یک اقدامی با نیات جاه طلبانه به میان مردم خشمگین آمد و با ژست بشردوستانه با آن ها اعلام همدردی و بر ضرورت اصلاحات عمیق در لبنان تاکید کرد. اما پرسش این یاداشت این است که مکرون از سفر به لبنان چه هدفی در ذهن می پروراند؟
تهدیدات مکرون برای اجرای اصلاحات و خط و نشان کشیدن تحریمی برای مسئولین لبنان این واقعیت را آشکار می سازد که در حقیقت رئیس جمهوری فرانسه در راستای مأموریتی کاملاً برنامه‌ریزی شده به لبنان سفر کرده که قطعاً در بازه زمانی دو روزه پس از انفجارها تصمیم گیری نشده است. سفر مکرون تنها یک اقدام و تصمیم یکجانبه از سوی فرانسه نبوده است، بلکه وی به نمایندگی از ایالات متحده آمریکا و رژیم های مرتجع منطقه پا در لبنان گذاشت تا بتواند اهداف آنان را در این وضعیت نابسامان برآورده سازد و افکار عمومی به شدت حساس و ملتهب را علیه حزب الله تحریک کند.
در چنین شرایطی فرانسه همراه با آمریکا و سایر هم پیمانان منطقه ای سعی می کنند هر گونه ارائه کمک به دولت حسن دیاب را به خلع سلاح کردن حزب الله مشروط کنند. در صورت چنین اتفاقی، اگر دولت حسان دیاب مقاومت کند قطعا جریان سازی ها علیه دولت مشروع لبنان ادامه خواهد یافت و مردم را به کف خیابان ها خواهند کشاند تا این دولت را مجبور به استعفا کنند. در صورت مقاومت دولت لبنان در برابر فشارها، مسئله به شورای امنیت سازمان ملل انتقال خواهد یافت و با قرار دادن حزب الله تحت بند 7 منشور سازمان ملل متحد، یک اجماع جهانی برای حمله به این جنبش صورت می گیرد.
بهره سخن
سفر مکرون در حقیقت تکمیل پازل ناتمام سفیر آمریکا در بیروت است که سعی دارد حزب الله را عامل تهدیدکننده ثبات لبنان و مانع حل بحران اقتصادی این کشور معرفی کرد. اما در واقع حزب الله از نفوذ بسیار جدی در ساختار سیاسی و هم در میان افکار عمومی لبنان برخوردار می باشد. بنابراین هر گونه تلاش برای کاهش نفوذ و خلع سلاح حزب الله با شکست همراه خواهد شد. مسئله مهم دیگر این است که حضور محور مقاومت و به خصوص حزب الله لبنان باعث ایجاد امنیت در لبنان شده است؛ این درحالی است که در سال های گذشته لبنان یکی از آسان ترین هدف های حمله رژیم صهیونیستی بوده است. ولی اکنون رژیم صهیونیستی اجازه و جرات کوچکترین دست اندازی به حریم هوایی، زمینی و دریایی لبنان را به خود نمی دهد، زیرا که تل آویو به خوبی می داند هر گونه تعدی به خاک لبنان با پاسخ قاطع و کوبنده محور مقاومت روبه رو خواهد شد.