به گزارش راهبرد معاصر؛ از اسفند ماه سال گذشته که اوج خرید و فروش و عرضه و تقاضای سال به شمار می رود، شاهد رکود عمیقی بر بازارهاي مختلف هستیم. در حالی که مردم به تدریج خود را برای ایام نوروز آماده می کردند انتشار خبر شیوع ویروس کشنده کرونا و الزام به فاصله گذاری اجتماعي بسیاری از کسب و کارها از گردش افتادند و جمعیت بیکاران دیگری به جمع بیکاران کشور افزوده شد، لذا باید بپذیریم به طور کلی افت شدیدی در گردش کسب و کارها به وجود آمده است، افتی که نه تنها منجر به افت درآمدهای مردم و اصناف، بلکه درآمد دولت را هم از محل اخذ مالیات ها و... کاهش داده است.
مساله این است در شرایطی که هم ویروس کرونا فشار زیادی به اقتصاد جهان و بالتبع آن به اقتصاد ما وارد کرده است همچنان دولت به این موضوع نیاندیشیده و برای آن راهکار قابل توجهی اتخاذ نکرده که متناسب با وضعیت فعلی مسائل اقتصادی و حمایت از مردم یا اصناف در امور اولیه و اولویت‌های مهم قرار بگیرد.
قطعا تشدید تحریم ها و کاهش درآمد نفت و کاهش قیمت جهانی نفت هم بر مشکلات اقتصادی کشور افزوده است از این جهت دولت امکانات چندانی برای کمک معیشتی و حمایتی از اصناف ندارد از این رو برای ایجاد همدلی و درک موقعیت خطیر اقتصادی و معیشتی بد مردم بهتر بود دولت همدلی را از خود آغاز می کرد، لذا بهترین کار برای انجام این موضوع مهم، ایجاد جا به جایی هایی در مصارف دولت و کاهش هزینه های دولت است. مثلاً بعضی از بخش‌هایی که در حال تعطیلی و نیمه تعطیل هستند دلیلی ندارد پرسنل دولت به ویژه طبقه‌ای که دریافتی‌های بالاتری دارند همان دریافتی های قبلی را همچنان دریافت کنند. به هر حال در این شرایط اقتصادی فشار چندانی به دهک های بالای درآمدی و مدیران دولتی وارد نمی شود. حتی در این ایام کارمندان یا مدیران رده های بالا که یا در تعطیلی بودند یا دور مرزی همچنان حقوق و مزایا و استراحت خودشان را داشته اند بنابراين کاهش هزینه های دولت و حذف حقوق های نجومی و پرداخت های کمتر یک راهکار برای تامین بخشی از بودجه مورد نیاز طرح های حمایتی معیشتی از دهک های کم درآمد و پایین جامعه به شمار می رود.
مساله این است که در ماه های گذشته به دلیل کاهش رفت و آمدها و کاهش خریدها خانوارها تلاش کردند تا بخشی از هزینه های خود را کاهش دهند، ضمن اینکه تورم زیادی هم بر جیب و دخل و خرج مردم وارد شده است، لذا لازم است دولت همچون مردم هزینه های خود را کاهش دهد، منتها چون دولت در آخرین سال عمر خود به سر می برد در سال آخر عموما تصمیمات و تدابیری که دولت ها می اندیشند عملاً بر دوش دولت آینده می افتد، لذا دولت تا کنون نشان داده بیش از اینکه دغدغه همه ی ملت را در حمایت های اقتصادی داشته باشد، بیشتر به دنبال حمایت از طبقه متوسط و شهرنشین و پرسنل خود بوده تا دغدغه حمایت از طبقه محروم! به همین خاطر مجموعه شرایط باعث شده که دولت چندان به چنین کارکردی توجه نکند در حالی که دولت باید از عموم مردم بخصوص دهک های ضعیف اقتصادی حمایت های جدی به عمل آورد و برای حمایت از گروه های کم برخوردار حداقل در زمان های بحرانی از برخی هزینه های غیر ضروری خود صرف نظر کند تا بتواند از طریق حمایت نقدی یا حمایت کالاهای اساسی به طبقات محروم کمک کند. اتفاق بهتری که در این شرایط می‌افتد این است که با حذف هزینه های غیر ضروری دولت کالاها در اختیار دهک های پایین قرار می گیرد اما در مجموع دولت نسبت به این موضوع توجه چندانی نداشته و عملا این موضوع را محقق نکرده است.